Detyra më e rëndësishme

Lartësimi i Emrit të Zotit

“I’la-ji kelimetullah”, që mbart kuptimin e skalitjes në zemra të emrit të Allahut, të lartësimit dhe përhapjes së fesë Islame ashtu siç e meriton, është detyra më e rëndësishme për një besimtar, njëkohësisht, ajo është edhe vepra më e pëlqyeshme për Zotin. Besimi në Zot dhe përpjekja për lartësimin e emrit të Tij, janë treguesit e të qenit besimtar. Në fakt, emri i Zotit është vetë i nderuar, i lartë, madje një nga emrat e Tij është edhe “Alijj” (i Lartë), dhe Ai është i Lartë. Ndërsa shprehjen “lartësimin e emrit të Tij”, ne e përdorim më tepër si tregues të kapacitetit tonë, për të ndriçuar horizontin tonë…kur themi “lartësimi i emrit të Zotit” kemi për qëllim pastrimin e zemrave që kanë nisur të nxihen e të ndryshken nga gjërat e ndotura dhe njollat, e t’ia dedikojmë atë pronarit të tij, fronin e zemrës, t’ia ofrojmë Sunduesit Absolut dhe të heqim pengesat mes Krijuesit dhe robërve.

Po, detyra e lartësimit të emrit të Zotit është detyra më e shenjtë dhe në origjinë është profesioni i profetëve. Nëse në praninë e Allahut do të kishte tjetër detyrë më të shenjtë, Zoti, njerëzit më të zgjedhur, si profetët, do t’i dërgonte po me atë detyrë. Ndërkohë që, Allahu profetët i dërgoi me detyrën e “lartësimit të emrit të Tij”, e saora të gjitha burgimet, ofendimet, torturat, përndjekjet, dërgimin për ekzekutim, madje edhe rënien dëshmor, i bëri shumë të pranishme në këtë rrugë të shenjtë. Pra, në njëfarë kuptimi, Ai sakrifikoi robërit e Tij më të zgjedhur. Përderisa Allahu i ka dhënë kaq shumë përparësi kësaj detyre, nuk mund të mendohet që ne ta lëmë atë pas. Përkundrazi, dhënia po aq rëndësi ndaj saj prej nesh është tregues i të qenit besimtar.

Gjithashtu, lartësimin e emrit të Zotit edhe sikur ta marrim si emr-i bi'l maruf, nehj-i ani'l munker, d.m.th., të urdhërojmë të mirën dhe të ndalojmë nga e keqja; edhe si “T'i ftoji njerëzit në rrugën e Zotit me urtësi dhe këshilla të mira e të arsyeshme, dhe kur është e nevojshme lufto me ta në formën më të bukur ” ((Nahl, 16/125); po të doni e vlerësojmë edhe nga pikëpamja e hadithit “Feja është këshillë…”, ajo, është një detyrë për lulëzimin e emrit të Zotit dhe Profetit në të katër anët, për të shpëtuar njerëzit nga errësira e injorancës drejt dritës së besimit, një detyrë kjo, që kryhet për të fituar kënaqësinë e Allahut. Sepse fryti i kësaj detyre është kënaqësia e Zotit. D.m.th., Zoti jep Xhenetin, të mundëson të shijosh mirësitë e Xhenetit, madje të premteve pasqyrohet vetë Bukuria e Tij, të mundëson të shikosh vetë Allahun. Siç shprehet edhe Alijul Kârî: “Mjerë ata jobesimtarë, në ç’humbje të madhe që janë, besimtarët do të harrojnë edhe mirësitë e Xhenetit nga mahnitja prej bukurisë së Zotit, ndërsa ata do të vuajnë nga pendimi dhe malli.” Po, ata që shohin bukurinë e Zotit harrojnë madje edhe mirësitë e Xhenetit. Sepse lumturia e mijëra vjetëve në këtë botë, nuk krahasohet as me një orë në Xhenet. Gjithashtu lumturia e mijëra vjetëve në Xhenet, nuk krahasohet me kënaqësinë e një minute shikimi të Bukurisë së Allahut. Por ka edhe më tej, dhe me lejen tuaj lejomëni t'jua them: Edhe shikimi i Bukurisë së Allahut, nuk krahasohet me një fjalë të Tijën: “Unë jam i kënaqur prej jush, e nuk do t’ju dënoj”. Atëherë, kryesorja është të fitosh kënaqësinë dhe pëlqimin e Tij. Rruga më e shpejtë dhe e sigurtë që të çon kah kënaqësia e Tij është lartësimi i emrit të Tij.

A besojmë; atëherë…

Nëse një njeri ka si qëllim kënaqësinë e Allahut dhe jetën e ka të programuar sipas saj; nëse nuk mendon asgjë tjetër përveç saj, këtij personi mund t’i thuhet “njeri i kënaqësisë”. Nëse ti je një person i kënaqësisë, i mbrujtur me besimin në Zot, nuk të mban vendi, vazhdimisht do të kërkosh rrugë dhe mënyra që të shpien drejt kënaqësisë së Tij. Nëse ke besuar vërtet, nuk mund të rrish mospërfillës përpara premtimeve të besimit. Sepse besimi premton lumturi të përjetshme; ashtu siç ia trumbeton shpirtrave qëllimin e krijimit, po ashtu ndriçon universin duke bërë të lexojë qëllimin e krijimit dhe shpëton njeriun nga makabriteti dhe errësira e përjetshme. Sepse vetëm në sajë të besimit ndriçohet pamja e gjithçkaje. Në sajë të besimit, universi merr ngjyrën e ditës, mbushet me nurin hyjnor. E kaluara, shpëton nga të qenët një varrezë gjigande duke marrë pamjen e një ekspozite të njerëzve që kryejnë detyrën e tyre të adhurimit nën drejtimin e një profeti apo njeriu të lartë në çdo shekull të së kaluarës. Fenomenet, si furtunat, tërmetet dhe fatkeqësitë shndërrohen në një nëpunës. Madje, edhe vetë vdekja, duket si hyrje për në botën e përjetshme, ndërsa varri si një derë e lumturisë së përjetshme. Po, si ndriçimi i ahiretit, edhe fitimi i përjetësisë nga njeriu si kandidat që është për të, varen nga besimi. Vetëm me anë të saj përftohet përjetësia. Vetëm me anë të saj mund të arrish të shikosh Bukurinë e Allahut. Pra, nëse ti i beson këtyre, nëse ke besim se shpëtimi nga dënimi i përjetshëm dhe jeta e vërtetë do të jetë në Xhenet, si mundet të qëndrosh ti indiferent nga ambienti që të rrethon! Si mundet të rrish indiferent nga fundi që do të ketë babai yt, nëna, daja, tezja, të afërmit dhe të dashurit e tu, njerëzit që ulesh e kalon kohën me ta…

Por, pikërisht këtu qëndron edhe thellësia e Profetësisë. Tregohen shumë herë fjalët e Abdul-Kudusit teksa thotë: “Hazreti Muhamedi (s.a.s.) shkoi në Miraxh përtej qiejve, arriti deri në Sidretu'l-Muntehâ, ku bisedoi me Allahun. Por, bukuritë e Xhenetit nuk i trullosën as mendjen dhe as sytë e tij. U kthye, në mesin e popullit të tij. Betohem në Zot se, nëse do kisha shkuar unë atje, nëse do të arrija në ato gradë, nuk do të kthehesha më pas!” Një dijetar që vlerëson këto fjalë të tij thotë: “Ja, ky është dallimi mes një profeti dhe njeriu të lartë.” Njëri është vazhdimisht në rrugë drejt Tij, gjithnjë në udhë, duke ngarendur pas miqësisë me Zotin,.. tjetri arrin atje, vazhdon miqësinë me Të, njërën këmbë e vendos të palëkundur atje, por, sipas shprehjes së Mevlanës, këmbën tjetër e rrotullon mes 72 popujsh, dëshiron t’u mundësojë të shijojnë ato çka shijuar, të ndiejnë ato çka përjetuar, t’i dërgojë drejt majave.” Ja, pra, kjo është sjellje profetike, vullnet profetik; shpirtgjerësia profetike. Gjerësia e ndërgjegjes profetike pranon këdo, ajo është e fshehur në përpjekjen për t’i bërë të tjerët të ndjejnë ato ç'ka përjetuar ai vetë.. Nga kjo pikëpamje, një njeri që i beson Allahut dhe jetës së përtejme, nuk mund të rrijë mospërfillës nga detyra e lartësimit të emrit të Zotit; nëse ka besuar vërtet me gjithë zemër, nuk e nxjerr nga mendja dhe zemra përcjelljen e këtij mesazhi edhe ndaj të tjerëve.

Mund ta parashtrojmë çështjen edhe nga një pikëpamje tjetër; një person, i cili megjithëse deklaron se ka besuar, nëse është i privuar nga përpjekja, dëshira dhe pasioni për t’i shpjeguar të tjerëve bazat në të cilat ai beson, sistemin, mendimin dhe vlerat që kanë si burim kulturën e tij, atëherë ky person ka probleme në besim. Mungesa e dëshirës dhe pasionit për të përcjellë mesazhin dhe përfaqësuar atë, mungesa e dashurisë për udhëzim dhe e përpjekjes për lartësimin e emrit të Zotit, është tregues i problemeve që ai ka në besim.. nga ana tjetër, do të thotë që nuk di ashtu siç duhet ditur, që nuk ka besuar plotësisht në premtimet e botës tjetër. Nëse ke besuar vërtet në të përtejmen, nëse i beson jetës së varrit, ringjalljes, llogaridhënies, siratit, mirësive të Xhenetit e dënimit të Xhehenemit, si është e mundur që nuk mendon për të shpëtuar nënën dhe babain tënd?.. dhe ndërkohë që shikon zjarrin e humbjes së përjetshme, nuk vrapon si një zjarrfikës me tullumbacet e besimit në dorë për të shuar flakët?!. Jo, jo.. nëse beson, nuk mundesh të qëndrosh shpërfillës!...

Dëshira dhe pasioni që kishin Dishepujt në përcjelljen e mesazhit buronte nga ai besim; diapazoni i Sahabeve rridhte nga ai besim dhe nga thellësia e atij besimi. Pasioni që kishte Bediuzamani dhe nxënësit e tij të parë, ishte rezultat i prushit që ndizte besimi në zemrat e tyre. Besimi ishte shndërruar në zemrat e tyre në një prush të tillë saqë, burgjet i preferonin para hoteleve luksoze, duronin plot dëshirë privimet e kësaj bote për të shpëtuar lumturinë e përjetshme të njerëzve. Dëgjoni se ç’thotë Zyber Gyndyzalp: “Nëse Ustadi nuk do na bënte thirrje për durim dhe vendosmëri në kohë vështirësish, me mijëra nxënës që respektoni atë, do të prisnin vendimin e pafajësisë së gjykatës në çadrat që do ngrinin në kodrat e Afjonit... Ne, kur binim pre e dhunës në rrugën e shërbimit të besimit dhe Islamit, preferonim vdekjen në cepat e burgut ose në litar, në vend të vdekjes në shtratin e ngrohtë. E konsideronim një favor të madh hyjnor rënien shehid në burgjet ku kishim rënë padrejtësisht si pasojë e shërbimit të Kur’anit, në vend që të jetonim një liri sipërfaqësore në dukje, por që ishte një diktaturë absolute në të vërtetë.” Po, ata ishin lidhur shpirtërisht me lartësimin e emrit të Zotit dhe shpëtimin e njerëzve e shikonin brenda saj.

Gjithashtu jam i mendimit se është e domosdoshme të sqaroj edhe këtë: Në disa periudha, shteti e krijon sistemin sipas atij qëllimi të lartë… e plotëson planin dhe projektin, bashkë me ata persona të ngarkuar me atë detyrë mundohet në lartësimin e fesë. Por, këtë nuk e kryen me detyrim apo duke e imponuar, por duke ekspozuar bukuritë e fesë dhe duke depërtuar në zemra. Asnjë shtet nuk ka të drejtë t’i imponojë një shteti tjetër “do të zbatoni se s’bën këtë… do të qytetëroheni se s’bën, apo qytetërimin kuptojeni në këtë mënyrë a në këtë formë… demokracinë ta konceptoni kështu!” apo të përdorë forcë dhe dhunë për t‘i imponuar interesat e tij. Nuk është detyrë e askujt të demokratizojë një shtet, -sipas konceptit të tij- apo ta qytetërojë atë. Sepse kjo nismë lë gjithmonë shteg për abuzime dhe padrejtësi; mund të bëhet gjithmonë shkak për imponim dhe shtypje dhe mund të luajë me personalitetin, nderin, krenarinë, ndjenjat kombëtare dhe me pushtetin e atij vendi. Nuk mund të përdoren këto lloj imponimesh e shtypjesh për të shpjeguar fenë. Ju, bukuritë e qytetërimit tuaj, fesë dhe të vlerave tuaja do t’i ekspozoni sikurse në një ekspozitë apo panair, dhe këtë ekspozim do ta kryeni sipas moralit, sjelljeve dhe modelit tuaj. Të tjerët do vrapojnë drejt ekspozitës suaj dhe atij që i pëlqen, do t’i marrë gjërat tuaja të bukura. Sa bukur thotë Imami i Allvarit: “Dielli i Njësisë ka lindur, është sheshit, kush të mundet, le ta marrë.” Po, dielli i Islamit ka lindur, dhe ai është sheshit, kush mundet le ta marrë.. dielli i besimit ka lindur, është sheshit, kush mundet le ta marrë… Pra, shteti, këtë fe që është programuar në qiell e i është vënë vula e shenjtë, pa rënë në nivelin e imponimit e detyrimit, pa përdorur “dhunën dhe forcën e terrorit”, ia shpjegon të tjerëve, e shpërndan në të katër anët e botës, atëherë një detyrë e tillë e lartësimit të emrit të Zotit kthehet në farzi kifaje. D.m.th., individët nuk janë të obliguar me përgjegjësi me këtë mision. Individi fal namazin e tij, mban agjërimin, jep zekatin e tij.. këto të gjitha janë detyrim për të gjithë, me një fjalë përgjegjësi e të gjithëve; dhe nëse krahas këtyre ai kryen detyrën e lartësimit të emrit të Zotit duke urdhëruar të mirën dhe duke ndaluar nga e keqja, atëherë ai fiton sevapin e një farzi; por nëse nuk e bën diçka të tillë prapëseprapë ai nuk merr mëkate.

Por, nëse për një periudhë, shteti e ul flamurin e tij, nuk e kryen detyrën e lartësimit të emrit të Zotit, atëherë çdo individ bëhet përgjegjës dhe kjo detyrë shndërrohet në obligim të përgjithshëm për të gjithë. Madje, nëse shteti me disa institucione e kryejnë atë përciptazi e jo siç duhet, atëherë sikur të ishte një moment mobilizimi, kjo detyrë bie mbi të gjithë. Për shembull., ashtu siç po ndodh në ditët tona, nëse feja përmendet bashkë me terrorin, plasen bomba të gjalla në emër të fesë duke nxirë faqen e shndritshme të Islamit; nëse feja tregohet nën hijen e bombave, krimeve dhe si rrjedhim diskutohet sikur të ishte terror.. –u shkatërrofshin ata që e mbuluan me gjak faqen e saj të pastër- në një kohë të tillë pra, shpjegimi i së vërtetës në rrugë të saktë dhe metoda të lejuara, ajo bëhet detyrim i të gjithëve.

Besimi dhe Vepra

Një tjetër çështje është edhe kjo: Në shumë vende në Kur’an, besimi dhe veprat e mira përmenden së bashku, të pandara nga njëra-tjetra. Amel (arab. vepër), në kuptimin e përgjithshëm do të thotë punë, detyrë, lëvizje, sjellje, adhurim, veprimtari e mirë. Por fjala vepër përdoret më shumë për punë që njerëzit i kryejnë sipas një qëllimi të caktuar. Nëse në një punë nuk ka një qëllim asaj i thuhet “folje”, nuk i thuhet vepër. Nexhip Fazëlli në konferencën e tij “Besimi dhe aksioni”, përdori termin aksion në vend të fjalës vepër. Por duke preferuar stilin e Kur’anit në këtë çështje, mendoj se të thuash “besimi dhe vepra” është me e përshtatshme dhe e saktë. Po, vepër e mirë, quhet ajo punë që është e bukur dhe e pranuar nga Allahu. Madje edhe të jesh me moral të lartë dhe të ekspozosh vlerat universale të Islamit është një vepër e mirë. Në Kur’an, vepra përmendet nën togfjalëshin "vepër e mirë". Për këtë arsye, fjala “aksion” mbetet e mangët në përkufizimin e fjalës. Sepse në aksion ka vetëm lëvizje. Ndërsa në veprën e mirë, themeli është një vepër pa të meta, pa gabime dhe me një qëllim të caktuar madhor. Fjalën vepër e mirë e përdorim edhe në shprehjen “rrethi i mirë (mbarë)” si kundërpërgjigje e asaj që “rrethin e keq (të ndaluar)” e emërtuan si “rreth vicioz”. Ashtu siç të këqijat janë ftesë dhe thirrje për të tjera të këqija; një e keqe është shkak i një të keqeje tjetër, pararendëse e saj; po ashtu, një e mirë është ftesë dhe thirrje për një tjetër të mirë. Ashtu siç një person kur kryen një vepër të keqe largohet një hap nga besimi, duke u afruar një hap me mohimin; ndërsa kur kryen një vepër të mirë, e ka përforcuar dhe fuqizuar po aq besimin dhe si rrjedhojë ka krijuar një mburojë tjetër për veten për t’u ruajtur prej mohimit, çudhëzimit dhe dëmeve që ato sjellin. Pra, kur një e mirë bëhet shkak për lindjen e të tjera të mirave dhe së bashku me këto të mira, ndikojnë në vazhdimësinë e të mirave, këtë ambient ne e emërtojmë rrethi i mirë (salih).

Në Kur’an në frazën “vepër e mirë” ka një perde, me një fjalë, nuk është shprehur qartë se çfarë nënkuptohet me “vepër e mirë” dhe cilët janë kufijtë e saj. Said Nursiu në veprën e tij “Thërrmija mendimesh” thotë: ”Kurani veprat e mira i lë të mbuluara, të paqarta. Sepse morali, mirësitë dhe bukuria janë relative. Ndryshojnë nga lloji në lloj. Ndahet në klasifikime të ndryshme. Tjetërsohet nga ndryshimi i konteksteve. Psh., serioziteti i një drejtuesi në postin e tij është autoritet, thjeshtësia është nëpërkëmbje. Ndërsa serioziteti në shtëpinë e tij është mendjemadhësi, thjeshtësia është modesti. Ndërkohë që Kur’ani është një ligjëratë e përjetshme e cila përfshin të gjitha shtresat, shekujt dhe çdo epokë. Të mirat dhe bukuritë relative janë të shumta. Lënia e mbuluar termit vepra të mira është një mrekulli oratorie. Heshtja në shprehje është një koncept i gjerë.” Po, Kurani Fisnik disa gjëra i lë të mbuluara me qëllim që të përfshijë gjithçka të ngjashme brenda saj. Atëherë, një namaz i cili falet duke zbatuar me përpikmëri rregullat, duke mbajtur parasysh krahas lëvizjeve dhe fjalëve edhe anën shpirtërore dhe thelbin e tij, duke gëlltitur kështu njohjen e Zotit që kërkohet në këtë rast dhe dëshirën e pasionin, edhe ky namaz është vepër e mirë. Pra, emr-i bi'l maruf, nehj-i ani'l munker, ose lartësimi i emrit të Allahut nuk mund të mbetet jashtë veprës së mirë. Kur u pezullua kalifati në një nen thuhej: “Kalifati është pezulluar; por ai është i fshehur në institucionin shpirtëror të Parlamentit.” Ja, pra, në shpirtin e veprës së mirë janë të fshehura emr-i bi'l maruf, nehj-i ani'l munker, ose udhëzimi dhe lartësimi i emrit të Allahut. Domethënë, kur thuhet “ata që besojnë dhe kryejnë vepra të mira”, nënkuptohet edhe lartësimi i emrit të Allahut. Kjo detyrë mbetet farzi kifaje në kohë normale dhe në kohë mobilizimi shndërrohet në detyrim për të gjithë mbi të gjithë personat pa përjashtim.

Frerët e shejtanit

Nuk duhet të harrojmë kurrsesi se Lukmani (a.s) e këshillon të birin duke i thënë: “ Biri im, fale namazin, shpërndaje të mirën, pengoje të keqen dhe trego durim ndaj vështirësive dhe fatkeqësive që të bien. Sepse këto janë punë që kërkojnë vërtet vullnet e mund.” (Lukman, 17) Ka katër këshilla në mënyrë urdhërore: fal namazin, urdhëro të mirën, ndalo të keqen dhe trego durim ndaj vështirësive që do të godasin duke kryer këto detyra. Sepse personat që kryejnë këto detyra, të cilat kërkojnë vullnet dhe vendosmëri, shejtani dhe ndihmësit e tij nuk e aprovojnë dhe nuk i lënë rehat; i mundojnë me kërcënime, vështirësi, shtypje, ndjekje, burgje, internime… madje i kërcënojnë me vdekje, kur gjejnë rastin i helmojnë, përgatisin vendekzekutimet dhe mundohen me gjithçka për t’i penguar në kryerjen e detyrës së lartësimit të emrit të Zotit.

Kjo betejë ka nisur qysh me armiqësinë e shejtanit ndaj Hz. Ademit e vazhdon deri në ditët tona. A nuk thotë Bediuzamani në fjalën e 23, “Punët e mëdha, të mira e të rëndësishme kanë shumë pengesa të dëmshme. Shejtanët merren shumë me personat e atij hizmeti?” Nëse jeni dhënë pas punëve të mira, shejtani dhe miqtë e tij nga xhindët dhe njerëzit, do të merren shumë me ju. Lind pyetja, po me të tjerët përse nuk merren? Përse të merren njëherë? Tregohet se, një person ndërsa po kalonte përpara xhamisë shikon një tjetër që po priste aty. E pyet, “Cili je ti dhe përse po pret këtu”? Tjetri ia kthen: “Unë jam djalli, jam duke pritur njerëzit që do dalin nga xhamia. Do t‘i vendos atyre këto frerë që kam në dorë dhe do t‘i drejtoj ata andej nga të dua unë.“ Burri e pyet sërish; “Cili është freri që ke sjellë për mua?” Djalli ia kthen: “Ti nuk ke nevojë për fre. Ti po më ndjek vetë me plot vetëdije mua.” Po, shejtani është një qenie me natyrë të kyçur në mosbesim dhe çorientim. Nuk ka ndonjë hapësirë brenda tij për të menduar gjëra të tjera apo ndonjë punë të vlefshme. Është i kushtëzuar vetëm për urrejtje, ligësi dhe armiqësi të vazhdueshme.. Ebu Lejth Semerkandi, kur flet për takimin e Profetit tonë me shejtanin në kapitullin e fundit të librit të tij Tenbihul Gafilin, na tregon se Profeti i drejton dhjetë pyetje shejtanit. Në një prej pyetjeve, kur Profeti i drejtohet se “Kë urren më shumë?”, i mallkuari i përgjigjet “Ty”. Sigurisht që atë do të urrente. Sepse me anë të dritës së tij që shpërndau në univers u lexua kuptimi dhe përbërja e qenieve, u prishën lojërat e djallit. Sepse po të mos ishte ai nuk do të kuptohej përbërja e gjallesave.. nëse s’do ishte ai ne nuk do të kuptonim Profetët.. nëse nuk do ishte ai ne nuk do të kuptonim as këtë botë e as tjetrën. Sigurisht që shejtani do të ishte armiku i tij. Dhe më pas, sipas gradëve së tyre, do të ishte edhe armik i ndjekësve të tij.

Allahu i Madhërishëm urdhëron në Kur’an, “Thuaj: O Zoti im! Mbështetem tek Ti nga e keqja e shejtanëve dhe nga prania e tyre afër meje.” (Mu’minun, 97-98) Në ajet thuhet “shejtanë” dhe jo “shejtan”; domethënë, jo prej njërit, por duhet t’i mbështetemi Atij prej shumë shejtanëve, miqve dhe ndihmësve të tij. Duke thënë “Shejtanëve prej xhindeve dhe njerëzve.” (Nas/6), Allahu na lajmëron se ashtu siç mund të jetë prej xhindeve, ka edhe prej njerëzve të tillë me karakter shejtani që janë ndihmësit e tij. Tërheq në këtë mënyrë vëmendjen drejt atyre që mohojnë Allahun, që kur preket/cenohet tema e ateizmit, shqetësohen sikur të jenë prekur/cenuar ata vetë. Pra, kur ju të ndërmerrni një punë të mirë, shejtanët xhindë dhe njerëz, patjetër që do të mundohen t‘ju pengojnë. Njerëzve që anojnë nga ju do të orvaten t‘u vënë frerin e tyre për t‘i tërhequr drejt luginave të tjera e për t’i penguar të përfitojnë nga kjo veprimtari mirësie e tyre. Vazhdimisht do të mundohen të dalin para punëve të mira, do të vendosin pengesa mes jush dhe atyre. Ndonjëherë duke ju premtuar pasuri apo përfitime materiale, herë duke ju premtuar kapitale të tëra, pushtet e kënaqësi epshore, do t'ju vihen nga pas për të mos ju lënë vetëm për asnjë çast, dhe do të mundohen t’ju vënë stërkëmbësha në rrugën që të çon drejt kënaqësisë së Allahut.

Por, me lejen e Allahut, nëse keni një besim të fortë dhe nuk përjetoni shkëputje nga burimet e kulturës suaj, që jua përforcon këtë besim, nuk do të lëkundeni nga pengesat e dëmshme të djallit, nuk do të përkuleni, do të qëndroni me vendosmëri në këmbë, do të ecni në rrugën që e dini se është e saktë dhe do të arrini në luginat e kënaqësisë së Zotit. Edhe do të fitoni sevape nga puna e mirë që keni kryer në aspektin pozitiv; edhe nuk do të përuleni para asnjë bukurie tërheqëse të kësaj bote, edhe sikur bota të trupëzohet e të qëndrojë para jush si intriguese, ju do të dini ta shtyni me lehtësi atë; nuk do të përkuleni para asgjëje, do ta shtyni me këmbë botën dhe bukuritë e saj, do t’i kapërceni të gjitha pengesat djallëzore dhe duke thënë: “Allah”, do të vazhdoni në udhën e tij; do të vazhdoni dhe duke kapërcyer ato pengesa do të fitoni sevape. Nuk i dihet, cili sevap mund të jetë më i madh, ai që fitoni duke kryer punë të mira; apo sevapi që fitoni kur shmangeni nga mëkatet e vazhdoni rrugën tuaj?

Tweet

Whatsapp