Thellesite e Brendshme Njerezore

Krijesa njerëzore është esenca dhe elementi jetësor për ekzistencën, treguesi dhe bërthama e universit. Krijesat njerëzore janë në qendër të krijimit, të gjitha gjërat e tjera, të gjalla ose jo, formojnë rrathët koncentrikë përreth tyre. Mund të thuhet që Krijuesi i Lartë ka orientuar çdo krijesë në drejtim të qenieve njerëzore dhe ka orientuar krijesat njerëzore drejt Atraksionit të Tij Hyjnor, duke i bërë ata të vetëdijshëm për faktin që ky është një drejtim ku mund të gjenden mbështetja dhe ndihma. Duke gjykuar të gjitha privilegjet që i janë dhuruar njerëzimit, në krahasim me pjesën tjetër të krijimit, krijesa njerëzore mund të shohë dhe të dëgjojë si zërin që shpreh natyrën e gjërave, natyrën e ngjarjeve, dhe sigurisht, natyrën e të Gjithfuqishmit që është prapa gjithçkaje, po ashtu edhe krijesën e kuptuar si një zemër që ngërthen të gjithë universin. Me krijesat njerëzore, krijimi ka gjetur interpretin e tij dhe përmbajtja ka nxjerrë thelbin nëpërmjet njohjes për njerëzit, duke zbuluar domethënien e tij shpirtërore. Monitorizimi i gjërave është një aftësi e veçantë e krijesave njerëzore, aftësia e tyre për të lexuar dhe interpretuar librin e universit është një privilegj dhe cilësimi i tyre për gjithçka me Krijuesin është një bekim i jashtëzakonshëm. Introspektimi i tyre i qetë është soditje, ligjërata e tyre është urtësi dhe interpretimi përfundimtar për të gjithë gjërat është dashuri.

Njerëzit janë të vetmit të cilëve u janë dhënë privilegje për të drejtuar dhe për të vënë në funksionim krijimin dhe, njerëzit janë të vetmit që zbulojnë të gjitha pamjet e vërteta prapa fenomeneve natyrore, duke i ofruar këto në lidhje me Krijuesin. Njerëzit ndjejnë dhe dallojnë marrëdhënien në mes krijesës njerëzore, universit, dhe Krijuesit - një marrëdhënie që i drejton ata tek dijet. Ata zbulojnë potencialet dhe thellësitë e tyre, duke lënë pas engjëjt, siç janë të sigurtë në aftësitë për të pasqyruar madhështinë e oqeanit në një pikë uji të vetme dhe të reflektojnë të gjithë diejt brenda një atomi të vetëm. Të privilegjuar në tokë, pikat e dobëta të natyrës njerëzore bëhen kurora për ata që ishin krijuar para pak kohe, dhe qenia e tyre e krijuar në tokë ka qenë krenaria për botën fizike në lidhje me krijesat e shpirtit në qiej. Nëse ne e mendojmë të tërë ekzistencën si një oqean të paanë, atëherë krijesa njerëzore është perla më e çmuar e tij. Nëse universi është një sallë ekspozimi, me të gjithë shkëlqimin e shfaqur, atëherë krijesa njerëzore është vizitori i saj i çmuar. Nëse gjërat dhe ngjarjet janë një harmoni magjepsëse e ekuilibrit, atëherë krijesa njerëzore është një spektator i ndjeshëm. Në dritën e besimit, mendimi i orientuar dhe vetëdija e shëndoshë njerëzore të cilat ngjajnë të qeta dhe rrethuar nga errësira, janë ndriçuar dhe kanë fituar bukuri, kurse zemrat tona ndjehen sikur ne të ishim në parajsë. Para kohës kur njerëzimi ngjitej në fronin e tij në tokë, engjëjt dhe qeniet e tjera shpirtërore mbanin flamurin që shpallte të vërtetën në horizontin e botës shpirtërore. Flamuri, nderuar nga arritja e njerëzimit, filloi të valëvitej në lartësitë e botës së vdekshme dhe ky rruzull tokësor - aq i vogël kur krahasohet me qiejt - u bë i njëjtë me ta për shkak të horizontit të botëve të përtejme. Krijesa njerëzore ka qenë gjithmonë kurora e krijimit. Kjo është e vërteta për sa kohë që besimi është burim gëzimi, për aq kohë sa Islami ka qenë dhe është kodi i jetës^[1], për aq kohë sa njohuritë për Zotin dhe dashurinë kanë qenë dhe janë forcë lëvizëse e brendshme. Toka është e kushtëzuar nga drita që shpërndahet prej njerëzimit. Kjo dritë ka qenë dhuruar prej të Gjithfuqishmit, nga favoret e Tij të veçanta. Ky favor special ka privilegjuar njerëzimin duke e bërë atë trëndafilin më të rrallë në këtë kopsht të bukurisë. Imam Gazaliu^[2] e përshkruan këtë hijeshi në këtë mënyrë: "Paraqitja e krijimit nuk mund të jetë më estetike, më e mrekullueshme ose më mahnitëse!" Njerëzimi mund të shihet si bilbili i vetëm në këtë botë, një botë e cila është një hije e parajsës.

Nuk do të jetë e tepruar të themi që këto ballkone - që gjenden njëri pas tjetrit - kanë qenë skicuar dhe sistemuar vetëm për njerëzimin. Nuk mund të jetë e zmadhuar nëse themi që kjo botë ka qenë krijuar si një kopsht për këta trëndafila të rrallë, ose që deti i ekzistencës ka qenë krijuar si një thellësi për këtë perlë, deri diku është një përshkrim modest për gjendjen e vërtetë të gjërave. Si një çështje në fakt, e tërë ekzistenca, në një drejtim, ka qenë interpretuar dhe shfaqur në unison me udhën e njerëzimit, për njerëzimin, dhe në shërbim të njerëzimit. Ajo është pothuajse e varur pas njerëzimit dhe, në kushtet e njerëzimit, varësi pas Zotit, i cili ka dorëzuar gjithçka nën drejtimin e njerëzimit. Një marrëdhënie e tillë kaq e fortë është lidhur mes njerëzimit dhe Zotit. Qëllimi i të gjithë krijimit nuk mund të jetë asgjë tjetër veç njerëzimi dhe skllavëria adhurimore e tij ndaj Zotit.

Në fakt, nevojat e natyrës njerëzore janë aq të mëdha, sa mbulojnë të gjithë krijimin, dhe janë aq të thella sa shtrihen deri në përjetësi. Mbi të gjitha, krijesat njerëzore kanë qenë krijuar për amshimin, dhe ata dëshirohen për atë. Dëshirat dhe kërkesat e qenieve njerëzore janë të pafundme dhe shpresat e tyre janë të pakufizuara. Edhe nëse e tërë bota do t'i ishte dhënë natyrës njerëzore, oreksi i saj nuk do të ishte plotësuar ose ambicja e saj nuk do të reshte. Shkoqur ose jo, shpirtrat njerëzorë presin banesën tjetër të përjetshme, duke mos zënë në gojë faktin që ata lakmojnë vazhdimin e botës së përkohshme. Kushdo që ka një zemër të hapur ndaj dëshirës për të parë parajsën – e cila nuk është më shumë se një hije e parëndësishme për Madhështinë e Tij - dëshiron ta shohë Krijuesin e Lartë me të gjithë shkëlqimin dhe bukurinë e Tij.

Njerëzit që mund ta ndjejnë dhe kuptojnë vërtetësinë në pamjen e gjërave dhe në ndodhitë, dhe që janë të vetëdijshëm për pozicionin e tyre në univers, janë në këtë udhëtim. Në të njëjtën kohë, këta njerëz janë mirënjohës për veten dhe janë të hapur për të treguar respekt për Zotin e tyre. Për sa u përket atyre që janë në kundërvënie, ata nuk mund të thonë nëse ndjejnë respekt për veten apo për Zotin e tyre. Për më tepër, ata madje nuk mund ta vlerësojnë ashtu siç duhet Zotin e tyre. Edhe nëse atyre u është dhënë një mundësi e tillë, ata nuk janë në gjendje ta lartësojnë Atë siç e kërkon Madhështia e Tij. Arritjet e vërteta njerëzore kushtëzohen në mirënjohjen e lidhjes në mes Zotit dhe shërbëtorëve të Tij. Në mënyrë paradoksale, krijesat njerëzore, që janë konsideruar të jenë më të bekuara se engjëjt në kufijtë e mundshëm të tyre, janë më të përshtatshëm për t'u poshtëruar në krahasim me krijesat më të përbuzura nëse ata nuk e kuptojnë dhe vlerësojnë këtë lidhje. Këtu është përqëndruar në ajet: …Ata janë si kafshët, bile edhe më të humbur, të tillë janë ata të marrët. (el-A'araf, 7:179)

Mirënjohja për këtë asociacion që është formuluar përgjithësisht si besim, është një pozicion përmes të cilit një krijesë njerëzore mund të arrijë natyrën njerëzore të vërtetë dhe prej këtej njerëzit mund të ngrihen mbi të gjitha krijesat e tjera. Ndërsa mosbesimi, një term tjetër që tregon për mungesën e një bashkëshoqërimi të tillë, i kthen krijesat njerëzore në kafshë. Shoqëritë e krijuara nga njerëz të tillë vuajnë nga zemërimi i papërmbajtur, tërbimi, lakmia, mashtrimi, hipokrizia, smira, gënjeshtrat dhe intriga, gjë që do të thotë se në shoqëritë e krijuara me mosbesim, gjithsecili mund të jetë në panik. Në çdo rast, njerëzit që u janë dorëzuar këtyre fenomeneve negative, kurrë nuk mund të jenë pranuar si anëtarë të një kombi apo shoqërie, ata thjesht mund të jenë përshkruar si pjesëtarë të turmave të pandërgjegjshme. Kur Diogjeni në mes të ditës, gjendej në rrugë në kërkim të një krijese njerëzore, me një fener në dorë, ka mundësi që ai po përpiqej të këshillonte apo të shfaqte reagimin e tij ndaj njerëzve të tillë. Markus Aurelius, autori i veprës Mendimet, pasqyronte të njëjtën ide në një mënyrë të ndryshme, duke thënë: "Çdo mëngjes, kur unë shoqërohem me njerëz të tjerë, mendoj për veten time: sot unë do të takoj përsëri disa kafshë në trajtë njerëzore. Nëse do të arrija mbrëmjen pa ndonjë të papritur ose pa u kafshuar nga ndonjëra prej tyre, do ta konsideroja veten të lumtur!" Rabi'a el-Adevija e ka trajtuar këtë çështje më seriozisht duke reaguar më ashpër: "Unë thuajse kurrë nuk shoh një njeri në rrugë. Ajo që shoh, janë disa dhelpra përballë tregtoreve, disa ujqër dhe krijesa të tjera që i hungërojnë njëri-tjetrit… Për një moment, unë shoh një gjysmë njeri dhe mbulohem për ta shmangur këtë pamje!" Në mënyrë të dukshme, të lartpërmendurit nuk synojnë të penalizojnë të gjithë njerëzimin. Më saktë, ata janë duke u përpjekur të përshkruajnë botën e brendshme të atyre që i kanë kthyer vlerat e natyrshme njerëzore në egoizëm. Në qoftë se njerëzit nuk arrijnë të zotërojnë sjelljen në përputhje me qëllimin e krijimit të tyre ose të drejtojnë botën e tyre të brendshme në respekt të pamjes së jashtme në përpjekje për të eliminuar mospërputhjet, atëherë ata janë plotësisht të përshtatshëm për t'u shfaqur siç i kanë përshkruar Markus Aurelius dhe Rabi'a el-Adevija.

Në mes të këtyre njerëzve ju herë pas here mund të ndeshni persona të cilët shfaqen të qeshur dhe gazmorë edhe nëse ata janë qenie të mjera brenda vetes së tyre ose thjesht janë të dëshpëruar. Ata, gjithashtu, janë një ekzemplar tjetër. Një filozof i ka krahasuar ata me një ndërtesë me dy pamje të ndryshme. Fasada e saj është e pastër, e bukur dhe impresionuese, ndërsa faqja prapa është e pistë, e shëmtuar dhe e lënë pas dore. Kur ne vështrojmë një godinë të tillë në rrugë, themi "shumë e bukur," duke u nxituar në konkluzionin tonë. Kur ne vëzhgojmë edhe pamjen tjetër, e ndryshojmë plotësisht mendimin tonë për ndërtesën që me padurim pak minuta më parë e kishim mburrur. E njëjta gjë është edhe për njerëzit. Ne do të jemi gjithmonë të gabuar nëse i vlerësojmë ata vetëm në një aspekt. E rëndësishme është të shohim se si janë ata në të vërtetë dhe të bëjmë disa orvajtje për të përmirësuar pamjen e tyre të pasme, si edhe duke i marrë në konsideratë në përputhje me pamjet e tyre të padëmtuara.

Krijesat njerëzore janë si fëmijë në lidhje me atributet dhe qëndrimet e tyre. Ne mund të gjykojmë se cilat karakteristika ose atribute janë mbizotëruese tek një person në përputhje me sjelljen që demonstron, të mirë ose të keqe. Nganjëherë njerëzit mund të kthehen në monstra, të gatshëm për të kafshuar ata që janë të afërt me ta. Herë pas here njerëzit kthehen në "Jozefër," pamjet e tyre shkëlqejnë si hëna duke ndriçuar burgun e nëndheshëm dhe duke e kthyer atë në një rruginë të parajsës. Hera herës ata bëhen aq të dëlirë dhe të thjeshtë sa edhe engjëjt t'i kenë zili. Dhe nganjëherë ata janë aq të këqij sa edhe djajtë ndjehen të turpëruar.

Krijesat njerëzore nganjëherë mund të bëhen aq të mrekullueshëm sa mund të ngrihen lart tek qiejt, megjithatë, nganjëherë ata janë aq të neveritshëm sa që bëhen më të këqij se gjarpërinjtë dhe insektet helmuese. Qeniet njerëzore janë krijesa që mund të demostrojnë një qëndrim në një rreze aq të gjerë sa që ata mund të zotërojnë cilësitë e zvetënuara pranë meritave të tyre dhe mund të tundohen lehtë nga e keqja, sido që kanë në vetvete virtyte të larta. Besimi, dituritë, dashuria dhe kënaqësitë shpirtërore janë, në të njëjtën mënyrë si zemra, pjesa më e rëndësishme e jetës së tyre, dashuria për të tjerët, përkrahja e gjithsecilit, duke jetuar me ndjenjat e mirësjelljes dhe duke i mbajtur të tjerët në jetë në të njëjtën rrugë, ky është qëllimi i fundit i jetës së tyre. Mënjanimi i së keqes me mirësinë, etja për dashurinë dhe të qenët në një përpjekje të vazhdueshme kundër ndjenjave të armiqësisë, janë si ëmbëlsira për ata, si një pëshpëritje për shpirtrat e tyre. Ndjenjat e së keqes, si lakmia, zemërimi, urrejtja, epshi, shpifja, gënjeshtra, hipokrizia, shthurja, oportunizmi, egoizmi, burracakëria dhe ambicja përparojnë drejt tyre vjedhurazi, në pritje të një momenti pasigurie. Ata mund të jenë pushtuar nga ndjenjat dhe pasionet e errëta, duke u robëruar prej tyre, duke u bërë të këqij në një shkallë të pakrahasueshme, pavarësisht nga fakti që të njëjtët njerëz kanë potenciale për të qenë sundimtarët e universit nëpërmjet virtyteve dhe qëndrimit dinjitoz. Edhe nëse një person i tillë mund të duket i lirë dhe i pavarur, në të vërtetë ata janë më të robëruarit, liria mund të arrihet vetëm nga suksesi në luftën e brendshme - një luftë e etiketuar "xhihadi i madh" në Islam. Vlerësimi i potencialeve të natyrshme dhe përftimi i një natyre të dytë që është e hapur për një lidhje me të Gjithëfuqishmin, kushtëzojnë suksesin në këtë luftë, një luftë që e ka vendin thellë në shpirt. Në çdo rast ata i nënshtrohen luftës me mirënjohje për këtë fitore dhe në çdo rast ata përkulin kokat në një nivel me këmbët, duke formuar një rreth në modestinë dhe përulësinë e tyre.

Njerëzit me vullnet të dobët, që janë të paaftë të kapërcejnë cektësinë dhe të vështrojnë në thellësitë e brendshme të tyre, të shikojnë të çarat dhe të metat brenda natyrës së tyre si dhe vlerat në shpirtrat e tyre, dhe që janë të paaftë të përtërijnë vetveten në çdo ditë të re, kurrë nuk mund të përparojnë në botën e tyre të brendshme. Edhe nëse vazhdojnë të flasin rreth progresit të tyre, ata kurrë nuk përpiqen të bëjnë hapa përpara, por rrëshqasin gjithmonë prapa. Njerëzit e tillë nuk mund të shpëtojnë sytë, veshët, gjuhët, buzët, duart, apo këmbët nga robëria e egos së tyre, ata jetojnë si skllevër gjatë gjithë jetës pa qenë madje të vetëdijshëm për këtë fakt tragjik. Të thuash të vërtetën, këta njerëz, skllevër të dëshirave të tyre trupore, janë në një gjendje për të ardhur keq.

Të duash dhe të kujdesesh për ata që ruajnë dhe përmirësojnë natyrën e tyre njerëzore, do të thotë t'u japësh meritat që u takojnë. Dhe për ta plotësuar, ata duhet të tregojnë një dashuri dhe simpati të tillë që të mund të shpëtojnë nga pushteti i ndjenjave dhe pasioneve të tyre të errëta. Një qëndrim i tillë është shprehje e kujdesit për krijesat njerëzore, të cilat Zoti i krijoi si të denjë për respekt… dhe krijesa njerëzore është një entitet i krijuar për të qenë një qenie e dashur.

[1] Besimi iu zbulua njerëzimit për herë të parë me profetin Adem (Adam) dhe gjeti përsosmërinë me formën me të cilën iu zbulua profetit Muhammed dhe që u quajt nga Zoti në Kur'an, Islam.

[2] Imam Gazaliu (1058-1111), mendimtar dhe jurist i shquar islam, kryevepra e të cilit është Ihjau Ulumi'd-Din (Ringjallja e Shkencave Fetare).

Tweet

Whatsapp