Trupi-Kafaz
Ndarjet si vel mjegulle më qartësohen çdo sabah,
Sikur ta dija që veç unë rri e mendoj, sikur ta dija, ah!
Kurbet e vetmi, ndjenja valë-valë, hidhërim si helm,
Peshën e ankthit kush e mban? Një, unë dhe një tjetër, ky kalem.
Unë flas, ai shkruan, unë mendoj, ai loton;
Një rrugë e gjatë pa fund, vuajtja vazhdon, shkon...
Por nje ditë çdo gjë mbaron, veç malli s'mbaron!
Në ndarje bashkim ka dhe bashkimin një ndarje e pason.
Të kërkosh pa gjetur dot e të gjesh pa mundur ta prekësh ti:
Çdo ditë, s'di sa herë, vdis e vdis e ngrihu përsëri.
Mendoj nga erdha e kush jam unë, rri e mendoj,
Thellë-thellë kërkoj e prapë andej-këtej diçka kërkoj.
Sikur Atij Ti të mund t'i them, shpirti më vrullon,
Shpirti ndaj Tij në ethe dridhet, fërgëllon...
E më pas, kur zërin e Shpirtradhënësit të dëgjoj,
Do ta braktis diku këtë kafaz e do të shkoj...
- Publikuar më .