Errësirat Shpartallohen
Një ditë përsëri me zymtësi i mbushur shpërtheva;
Me mall dhe vetmi Mexhnuni në supe u ngarkova.
Vërdallë si Mexhnuni u solla, endacak si ai
Çdo vend sterrë i zi qe dhe unë-i mjerë e fatzi...
Toka-hekur, qiejt-bakër, një tabllo e pashpresë humbet,
Të ftohta zemra, shpirtra të shurdhër, gjithçka në kasavet.
U përkula e pashë besimin: po ai, ç'mezashe sillte!
Dhe drita në gjoks ende më përflakej e shkëlqente.
Në shesh të luftës errësirën po e ftonte,
Me një zë çeliku ting-ting po e kërcënonte...
Lekundej errësira e lodhur dhe e mpakur,
Drita më e vrullshme qe, m'e gjallë dhe e tendosur...
Vullnetit ndriçim m'i erdhi që përtej me avujt,
Dhe m'u duk se me mjellmat bashkë notoja mbi ujrat.
Këto zëra, këto drita, krejt qenien e përshkuan,
Këto tone si jehonë gjer në qiejt u afruan.
Mes zërave e ngjyrave shpirti duke m'u rizgjuar,
M'u bë se këtë argëtim shumë herët e kisha dëgjuar.
Me që ana Përtej një ndriçim nga zëri i vet më çoi,
Nga kafazi i ngushtë i vetvetes vrapova të shpëtoj.
Lëkurën-trup që mbaja mbi supe, së fundi, kapërceva,
I vendosur iu afrova oqeainit e kërceva...
Me vite ato pamje të mekura shpirtin ma rënduan,
Ata qerpikë të pamëshirshëm, ah, që zemrën ma shpuan.
Një ngacmim që, kur e kujtoj, zemra më drithëron...
Mjaft! O ti, me pamje dërrmuese, mundimi yt mjafton!
Kah Pafundësia drejtohet rruga që prita, ja, ajo;
O qenie e dobët! Vrapo, në rrugën e rrugëve hyr dhe shpëto!
- Publikuar më .