Πνεύματα αφοσιωμένα στον θεό

Το πιο αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό όσων αφιερώθηκαν στην αναζήτηση της Θεϊκής συναίνεσης και στα ιδανικά της αγάπης, είναι πως δεν περιμένουν τίποτα ως αντάλλαγμα – ούτε υλικό, ούτε πνευματικό. Για εκείνους δεν έχουν σημασία έννοιες, όπως το κέρδος, ο πλούτος ή οι ανέσεις, πράγματα δηλαδή σπουδαίας αξίας για τους άλλους. Για τούτο και δεν περιμένουν να τους αποδοθεί κάποια τιμητική αξία, ούτε και επιζητούν να γίνουν πρότυπα συμπεριφοράς για τον υπόλοιπο κόσμο.

Για τους ανθρώπους αυτούς, η αξία των ιδανικών τους ξεπερνά σε τέτοιο βαθμό κάθε υλική ανταμοιβή ή ευχαρίστηση, που είναι αδύνατο να παρεκκλίνουν απ’ αυτό που αναζητούν –τη Θεϊκή συναίνεση– και να ακολουθήσουν διαφορετικό δρόμο. Για την ακρίβεια, έτσι απογυμνωμένοι από κάθε επιθυμία για εφήμερα και πεπερασμένα αγαθά, οι πιστοί στρέφονται προς τον Θεό, με την καρδιά τους μεταμορφωμένη και με μοναδικό τους σκοπό την υπηρέτηση των ιδανικών τους. Η απόλυτη αφοσίωσή τους στην καθοδήγηση των άλλων, στο να κάνουν και άλλους ανθρώπους να αγαπήσουν τον Θεό και η εμμονή τους σε αυτό τον στόχο, τους επιτρέπει να αποφεύγουν διχαστικές ή ανταγωνιστικές σκέψεις, όπως το να χωρίζουν τους ανθρώπους σε «εμείς» και «εκείνοι», στα «δικά τους» και στα «δικά μας». Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν προβλήματα, φανερά ή κρυφά, με τους άλλους ανθρώπους. Αντίθετα, εκείνο που τους απασχολεί είναι το πώς θα φανούν χρήσιμοι στην κοινωνία και πώς θα αποφύγουν διαμάχες με τα υπόλοιπα μέλη της. Κάθε φορά που συναντούν κάποιο πρόβλημα, δεν αντιδρούν ως πολεμιστές, αλλά περισσότερο σαν πνευματικοί ηγέτες, σαν καθοδηγητές στην κατεύθυνση της ενάρετης και ευγενούς πνευματικότητας, μακριά από κάθε σκέψη για πολιτική κυριαρχία.

Στον πυρήνα αυτών των αφοσιωμένων ψυχών βρίσκουμε γνώση, τη χρήση αυτής της γνώσης, μια καθαρή και ισχυρή κατανόηση της ηθικής και της εφαρμογής της σε κάθε πλευρά της ζωής, ενάρετη πίστη και συνείδηση του πόσο απαραίτητη είναι αυτή. Αυτοί οι άνθρωποι αναζητούν στον Θεό καταφύγιο από τη φήμη και την ψυχρή συμφεροντολογική προπαγάνδα, όπως και από τις επιδεικτικές κινήσεις και πράξεις, ήτοι από πράγματα που δεν υπόσχονται κάτι για το μέλλον, δηλαδή για το Επέκεινα. Επιπλέον, καθώς ζουν σύμφωνα πάντα με τις αρχές τους, προσπαθούν διαρκώς να καθοδηγήσουν όσους τους ακολουθούν και τους μιμούνται, να έχουν δέος μπροστά στις υπέρτατες ανθρώπινες αξίες που υπηρετούν. Και όλα αυτά δεν γίνονται με υστεροβουλία, για λόγους συμφέροντος ή για να γίνουν αρεστοί, καθώς αποστρέφονται το προσωπικό κέρδος σαν να ήταν φίδι ή σκορπιός. Εξάλλου, ο εσωτερικός τους πλούτος διαθέτει τέτοιου είδους κεντρομόλο δύναμη που δεν τους επιτρέπεται καμία πράξη αυτοπροβολής, κανένας λόγος κομπασμού ή επίδειξης. Η φιλική τους συμπεριφορά, αντανάκλαση και αυτή της πνευματικής τους δύναμης, είναι τέτοιας ποιότητας που γοητεύει και κάνει τους διορατικούς ανθρώπους να τους ακολουθούν.

Οι αφοσιωμένοι αυτοί άνθρωποι δεν περηφανεύονται, δεν αυτοπροβάλλονται, δεν προπαγανδίζουν τους εαυτούς τους, δεν φιλοδοξούν να εκτιμηθεί αυτό που κάνουν ή να γίνουν δημοφιλείς. Αντίθετα, προσπαθούν με όλη τους τη θέληση και δύναμη να κατακτήσουν την πνευματική ζωή, γι’ αυτό και κάθε τους πράξη στοχεύει με ειλικρίνεια στην ικανοποίηση του Μεγαλοδύναμου. Με άλλα λόγια, ο στόχος τους είναι να κατακτήσουν τη Θεϊκή αποδοχή για κάθε τους πράξη. Δεν σταματούν, ούτε στιγμή, να προσπαθούν να το πετύχουν και δεν νοθεύουν την προφητική, θα έλεγε κανείς, αποφασιστικότητά τους με εγκόσμιες προσδοκίες, φιλοδοξίες ή επιδιώξεις. Καθώς η θρησκευτική πίστη, το Ισλάμ και το Κοράνι αμφισβητούνται σήμερα, αυτοί οι άνθρωποι ξοδεύουν την ενέργειά τους στην αντιμετώπιση αυτών των επιθέσεων. Είναι σημαντικό να υποστηρίζεται η ισλαμική πεποίθηση των πιστών, να διασώζονται οι άνθρωποι από την κενότητα και να συνδέεται άρρηκτα η ζωή τους με υπέρτατες αξίες. Η ικανοποίηση της ανάγκης για μία τέτοια ζωή, στον βαθμό που δεν θα εξαναγκαστεί κανείς να ψάξει για κάτι άλλο, είναι πιθανή μόνο μέσα από την αναζωογόνηση της πίστης. Θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει αυτή την κατάσταση ανακατεύθυνση των ανθρώπων προς την πνευματική ζωή. Μία τέτοια προσέγγιση είναι εξαιρετικά σημαντική, ιδιαίτερα σε καιρούς που οι άνθρωποι βασίζουν τα πάντα στην αναδιάρθρωση και την αλλαγή της κοινωνικής τους ζωής, βάσει νέων προτύπων. Κάθε φορά που κάποιος αλλάζει πορεία ζωής προς την πνευματικότητα, θα γεννιέται συναίνεση, συμφωνία και ομόνοια· αν κάποιος όμως περιμένει τα πάντα από την κοινωνική αλλαγή, δεν θα συναντήσει τίποτε άλλο στο δρόμο του πέρα από διαφωνίες, εντάσεις, ίσως ακόμα και συγκρούσεις.

Όσοι αφιερώνονται στον παραπάνω σκοπό έχουν ολοκληρωμένες πνευματικές ζωές και ο λογισμός τους είναι διαυγής. Παραμένουν ανοικτοί σε κάθε λογικό επιχείρημα, στην επιστήμη και τη λογική, καθώς τα θεωρούν προϋπόθεση για την ισχυρή τους πίστη. Έχοντας, με τον τρόπο του ο καθένας, περάσει πολύ χρόνο κοντά στον Θεό και στον ωκεανό της Θεϊκής ενότητας, έχοντας διαμορφώσει νέα πρότυπα και νέους τρόπους ζωής· ακόμα και οι επίγειες επιθυμίες τους και τα σωματικά τους πάθη έχουν αναδιαμορφωθεί, εξαιτίας της πνευματικής ευχαρίστησης που νιώθουν από τη Θεϊκή ικανοποίηση. Έτσι, όσοι αφιερώνονται στον σκοπό αυτό, αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εκείνο των αγγέλων, που βιώνουν την απόλυτη πνευματικότητα, ενώ, συγχρόνως, συναναστρέφονται με κανονικούς ανθρώπους και διεκπεραιώνουν τις νόμιμες απαιτήσεις της ζωής στη γη. Για τον λόγο αυτό, οι άνθρωποι αυτοί σχετίζονται τόσο με τον τωρινό όσο και με τον μελλοντικό κόσμο. Η σχέση τους με τον υλικό κόσμο έχει να κάνει με το γεγονός ότι ακολουθούν τους φυσικούς νόμους και συμμορφώνονται μ’ αυτούς. Εκείνο που τους συνδέει με τον επερχόμενο κόσμο είναι το γεγονός πως βλέπουν κάθε συμβάν από τη σκοπιά της πνευματικής ζωής και της καρδιάς. Η συστολή που μπορεί να τους διακρίνει απέναντι στην επίγεια ζωή δεν σημαίνει και πλήρη εγκατάλειψή της. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αυτοί δεν περιφρονούν εντελώς τον κόσμο. Αντίθετα, τους βρίσκουμε πάντοτε στο κέντρο, αντί στην περιφέρεια, του κόσμου και να τον εξουσιάζουν. Αυτή η στάση, ωστόσο, δεν τηρείται στο όνομα του κόσμου, αλλά μάλλον στο όνομα της συμβατότητας με τις φυσικές δυνάμεις και σε μία προσπάθεια σύνδεσης των πάντων με το Επέκεινα.

Για την ακρίβεια, αυτός είναι ο τρόπος για να κρατηθεί το σώμα ικανοποιημένο και το πνεύμα ανοικτό στους ορίζοντες· είναι ο τρόπος για να ζήσει κανείς τη ζωή του υπό την καθοδήγηση της καρδιάς και του πνεύματος. Η πεπερασμένη και περιορισμένη ζωή του σώματος οφείλει να συνεχίζεται μέχρι του βαθμού που της αξίζει και ταυτόχρονα η πνευματική ζωή, πάντα ανοικτή στην αιωνιότητα, οφείλει να αναζητά το άπειρο. Eάν κάποιος νιώθει την ανάγκη να σκέφτεται ανώτερα και υπερβατικά πράγματα, να διάγει βίο κατά τις απαιτήσεις του Ζωοδότη Θεού, να θεωρεί τη διαφώτιση των άλλων βασικό σκοπό της ζωής του και να αναζητά συνεχώς να φθάσει στο ζενίθ των δυνατοτήτων του, είναι φυσικό να ακολουθεί ένα αυστηρό και ανώτερο πρόγραμμα και, για τον λόγο αυτό, μέχρι ενός βαθμού, να οριοθετεί αναλόγως τις προσωπικές του επιθυμίες και τα πάθη του.

Ασφαλώς αποτελεί μεγάλη πρόκληση το να διάγει κανείς έτσι τον βίο του. Η δύσκολη αυτή αποστολή είναι αρκετά απλή για όσους αφιερώθηκαν στον Θεό, για όσων ο σκοπός είναι να δοξάζουν το Όνομά Του, για εκείνους, τέλος, που με ζήλο προσπαθούν να κάνουν κι άλλους ανθρώπους να Τον γνωρίσουν, πάντα με το ένα χέρι στις καρδιές των ανθρώπων και με το άλλο στις πύλες του οίκου Του. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο για εκείνους που αισθάνονται στα βάθη της καρδιάς τους εγγύτητα με τον Δημιουργό, για εκείνους που προσπαθούν να εμφυσήσουν πίστη στην κοινωνία – άλλες φορές προκαλώντας δέος και άλλοτε σε φιλικό τόνο, πάντα όμως με αγάπη. Ο Θεός παρέχει ελεύθερα τη χάρη Του στον απόστολο εκείνο της καρδιάς, που περιορίζει την όποια λάμψη του για χάρη Εκείνου, που σκέφτεται μόνο Εκείνον, που ψάχνει τρόπους να Τον ανακαλύψει και εκμεταλλεύεται κάθε μέσο για να Τον φθάσει. Το αντάλλαγμα είναι η διαρκής Θεϊκή υπενθύμιση προς όλους, πως σε τέτοιους ανθρώπους οφείλεται σεβασμός. Αυτό το μικρό κομμάτι γήινης υπακοής ανταμείβεται με πολλά περισσότερα. Το παρακάτω παράθεμα είναι μία μόνο σταγόνα ενός απέραντου ωκεανού επίγειας φιλοφρόνησης:

Μην απωθείτε εκείνους που καλούν τον Κύριο το πρωί και το απόγευμα, όσους επιθυμούν να Τον προσεγγίσουν· δεν έχουν τίποτα εναντίον σας και εσείς τίποτα εναντίον τους. (Αλ Αναάμ 6:52)

Ο Θεός προειδοποιεί εδώ τον Προφήτη Του να μην «απωθεί» τους ανθρώπους που συχνά έρχονταν στις συγκεντρώσεις του Αγγελιαφόρου του Θεού, τους ανθρώπους που αφιερώθηκαν στην κατάκτηση της Θεϊκής συναίνεσης.

Εφόσον η αφοσίωση σε Εκείνον είναι ολόψυχη και ειλικρινής, είναι πάντα πιθανό οι άνθρωποι, που την εκφράζουν, να λάβουν την ευλογία Του. Όσο περισσότερο προσπαθούν να Τον ευχαριστήσουν και να έλθουν εγγύτερα στον Θεό, τόσο πιθανότερο είναι αυτή η προσπάθεια να εκτιμηθεί, να ανταμειφθεί και οι άνθρωποι αυτοί να καταστούν υποκείμενα ανωτάτων διαλόγων. Κάθε σκέψη, λέξη και πράξη τους φωτίζει τον επόμενο κόσμο με «το χαμογελαστό πρόσωπο της μοίρας». Αυτοί οι τυχεροί άνθρωποι, των οποίων τα πανιά φουσκώνουν από τους λευκούς ανέμους του πεπρωμένου, ταξιδεύουν προς Εκείνον με την ευλογία Του, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς. Αξίζει να δει κανείς πώς το ίδιο το Κοράνι περιγράφει αυτούς τους ανθρώπους:

[Είναι] άνθρωποι που τίποτε, ούτε το εμπόριο, ούτε οι πωλήσεις, δεν τους κάνει να ξεχνούν την ύπαρξη του Θεού ή να παραμελούν την αποφασιστικότητα στην προσευχή ή το καθήκον της ελεημοσύνης· άνθρωποι που το μόνο που φοβούνται είναι ότι μία μέρα ίσως οι καρδιές και τα μάτια τους να μη βλέπουν καθαρά. Ο Θεός μπορεί να τους αποζημιώσει για το καλό που έχουν κάνει, να τους προσφέρει περισσότερα με τη Χάρη Του, καθώς Εκείνος ευχαριστεί όσους προσφέρουν δίχως να περιμένουν αντάλλαγμα. (Αλ Νουρ 24:37-38)

Μακριά από την κατήφεια και τη λύπη, παραδομένα στον Θεό, και για τον λόγο αυτό απαλλαγμένα από κάθε πρόβλημα, τα ελεύθερα πνεύματα δεν έχουν τίποτα πλέον να ανακαλύψουν. Πραγματικά, κάθε φορά που εκτιμούμε τέτοια πνευματικά επιτεύγματα, όλες οι γήινες χαρές, τα πάθη και οι απολαύσεις δεν μοιάζουν παρά με άδεια, άπλυτα πιάτα που ξέμειναν σε βρόμικα τραπέζια. Η ομορφιά που ασπάζονται και αναζητούν αυτοί οι άνθρωποι στους πνευματικούς κόσμους τους είναι ασύγκριτα ανώτερη από τον επίγειο κόσμο και απ’ ό,τι αυτός περιέχει. Εξάλλου, το δέντρο που πετά πράσινα φύλλα την άνοιξη και κιτρινίζει το καλοκαίρι δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί διαφορετικό δέντρο, αλλά το ίδιο. Γνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα, τα πνεύματα που αποσκοπούν στην αιωνιότητα αδιαφορούν για καθετί που βρίσκεται μακριά από το αέναο και συνεχίζουν να περπατούν στα αμπέλια και τους κήπους της συνείδησής τους, χωρίς η καρδιά τους να προσκολλάται στον ανούσιο αυτό κόσμο και στις ασημαντότητές του.

Tweet

Whatsapp