Amerika'da Bir Hafta

Geçen haftayı Amerika'da geçirdik. Benim açımdan bunca saat yol kat etmeyi göze almanın sebebi Şikago ve Houston'da Fethullah Gülen Hocaefendi'nin 'hareketi'ni teşrih masasına yatıran toplantılara katılmaktı. Açıkçası Hocaefendi'nin hatırı olmasaydı asla böyle bir yolculuğu göze alamazdım. Hem son derece yorucu hem gurur incitici.

11 Eylül'den sonra özgürlük yerini güvenliğe bıraktığından girişlerde yabancılara; ama özellikle Ortadoğu'dan gelen, ismi Ahmet, Ali, Abdullah, Hasan vs. olan ve elbette esmer tenlilere reva görülen muamele gurur incitici. Bilmeyenler veya yanlış zehaba kapılanlar olabilir, biz Türkiye'den gidenler de 'Ortadoğulu' biliniyor ve aynı işlemlere tabi tutuluyoruz. Bunu anlatmam lazım.

Şikago'ya girişimiz çok zor olmadı. Tabii herkes gibi iki elimizin parmak izini aldılar, kameraya baktırıp fotoğraflarımızı çektiler. Ancak iç hatlarda, yani Şikago'dan Houston'a, Houston'dan Dallas'a ve oradan Newark'a gitmek o kadar kolay olmadı. Neredeyse her seferinde yukarıda sayılan özelliklerimiz dolayısıyla hemen fark edildiğimizden ayrı muamelelere tabi tutulduk. Güvenlik seremonisi şöyle: Önce kabanınızı, ceketinizi, ayakkabınızı, kemerinizi çıkarıyorsunuz. Çantalar didik didik aranıyor. Sonra bir sandalyeye oturtuluyorsunuz, elleriniz ve ayaklarınız havaya kaldırılıyor. Sonra ayakta ve yine elleriniz havada bu sefer alttan-üstten, önden arkadan, bacak arasından, koltuk altlarından bir daha ve bir daha hassas aletlerle kontrolden geçiriliyorsunuz. Bense 'biraz daha uzun muamele' gördüm. Bunu da anlatayım:

'Ceyar'ın memleketi' Dallas havaalanında dakikalarca tutuldum. Her zamanki gibi üstümü çıkardım. Üzerimde sadece pantolon, gömlek ve iç çamaşır kaldı. Ancak alet öttükçe ötüyor. Polis işlemini bir daha yeniden başlattı. Olmadı. Bir daha denedi. Yine olmadı. Her defasında alet öttükçe ötüyor. Sonunda adama yeni ameliyat geçirdiğimi, göğsümdeki dikişleri gösterdim. Muhtemelen göğüs kemiklerinin kaynamasını sağlayan metal ipler aleti öttürüyordu. Polis hemen aleti elinden bıraktı. Hem utandı hem biraz korktu.

Beni sandalyeye oturttu, ayakkabımı getirdi. Üstümü elbiselerimle örttü. Gayet nazik bir dille gidebileceğimi söyledi. Ameliyatı fark ettikten sonra tavrı tamamen değişmişti. Toplantılara gelince. Şunu söyleyeyim: Her şeye rağmen gidişimize değdi. Gayet iyi planlanmış iki toplantıya katıldık. Dünyanın her yanından kendi alanında uzman akademisyenler ve yazarlar katıldı toplantıya. Doyurucu, bilgi ve tefekkür değeri yüksek tebliğler verildi, tartışmalar yapıldı.

Hocaefendi'nin dünyada bunca kişi tarafından takip edilmiş olması çok önemli. Bugüne kadar hakkında bu düzeyde araştırma yapılmış başka bir Türk bilmiyorum. Hocaefendi'ye olan ilgi giderek artıyor ve yayılıyor. ZAMAN'da katılımcılar hakkında yeterli bilgi verildiği için isim isim saymıyorum. Herkes hiç çekinmeden düşüncelerini dile getirdi. Özellikle Houston Rice Üniversitesi'nde iki gün süren toplantı çok verimliydi. Hocaefendi birkaç yönüyle ele alındı, hem İslam tarihinin önemli şahsiyetleriyle hem bugün yaşayan önemli isimlerle karşılaştırıldı.

Şunu söylemek mümkün: Başta Amerika olmak üzere dünyanın İslamiyet ve Müslümanlarla ilgili kafası karışık. Belli politik grupların ve lobilerin desteğinde medyanın üretip yaydığı imaj çok yıkıcı; ama tatminkar değil. Herkes bu üretilen Müslüman imajına çok da inanmıyor. Ancak sahih ve sahici olan ortaya çıkıncaya kadar bu sahte imaj yıkıcı etkisini devam ettirecek.

İnsanlar soruyor: 'Doğru nerede, hakiki İslamiyet'i kim temsil ediyor, Müslümanlığı hangi doğru kaynaklardan öğrenmeli?' Batı kamuoyu açısından bu sorular cevapsız. Fethullah Gülen Hoca'ya gösterilen ilgi tabii ki sebepsiz değil. Çünkü insan zihni gerçeğe ulaşmak ister. Arayış içinde olan insanlara Hocaefendi'nin şahsiyeti umut verici geliyor. ABD'deki toplantılar söz konusu sorular açısından önemliydi. Ancak tabii, hem yapacak çok iş var hem de çok dikkatli olmak lazım.