Geschreven door fgulen.com. Geplaatst in Als leraar.
Liefde
Liefde is één van de meest subtiele zegeningen die de Meest Barmhartige aan de mensheid heeft geschonken. Het bestaat als een zaadje in iedereen. Dit zaadje ontkiemt onder gunstige omstandigheden en groeit als een boom, bloeit als een bloem en rijpt uiteindelijk, als fruit, om het begin te verenigen met het einde.
Als een gevoel doordringt liefde ons innerlijke wezen door onze ogen, oren en ons hart. Het zwelt dan aan als water achter een dam, het groeit als een lawine of het verzwelgt ons diepste wezen als een vlam. Het luwt alleen wanneer het resulteert in een eenheid. De vlam gaat uit, het reservoir leegt zich en de lawine smelt weg.
Liefde is een natuurlijk en essentieel aspect van ons zijn. Maar als wordt het getransformeerd tot “ware liefde” – liefde voor de Schepper - vereist het zijn ware aard en kleur en wordt de liefde “puur” plezier op de drempel van vereniging.
Het hart is een ontvankelijke poort voor Goddelijke manifestaties. Je liefde voor de Schepper en het verlangen naar Hem terug te keren is het helderste teken dat God van je houdt.
Liefde is de meest directe en veilige manier naar menselijke perfectie. Het is moeilijk om de rang van menselijke perfectie te bereiken op manieren die geen liefde inhouden. Anders dan de manier van “het erkennen van je aangeboren onvermogen, je armoede en je vertrouwen in Gods macht en rijkdom, je geestdrift voor Zijn weg en de dankzegging,” is er geen andere weg naar de waarheid die gelijk is aan die van de liefde.
Liefde is een rijdier, aan ons geschonken door God, dat ons draagt naar het Paradijs dat we hebben verloren. Niemand die dit rijdier bereden heeft, is ooit gestrand op deze weg, al vinden we soms mensen op dit hemelse rijdier, lopend aan de kant van de weg ten gevolge van opschepperige woorden die ze hebben geuit door hun bedwelming van vreugde. Dit is echter een zaak tussen hen en God.
De “vlammen” van de wereld noch het vuur van de hel kan degenen verbranden die al “tot as verbrand” zijn door de liefde. Degenen in deze wereld met een brandende vrees voor het hellevuur, zullen niet naar de hel gaan. De definitieve verblijfplaats van degenen die zich veilig voelen voor het hellevuur, zal zeer waarschijnlijk de hel zijn. Degenen die hier in de vlammen van de liefde verbranden en die de hel op aarde beleven door hun strijd tegen hun vleselijke zelf en de wereld, zullen zeer waarschijnlijk niet nog een keer onderworpen worden aan de zelfde lijdensweg in het hiernamaals.
Liefde maakt dat wij ons eigen bestaan vergeten en het doet ons bestaan teniet, in het bestaan van onze geliefde. Het vereist daarom dat de aanbidder de geliefde altijd wil en zichzelf dus volledig toewijdt, zonder er iets voor terug te verwachten, aan de verlangens van de geliefde. Dit is, volgens mijn manier van denken, de essentie van de mensheid.
In de liefde betekent zelfs de geringste verbeelding van genegenheid van de aanbidder voor iemand of iets anders dan de geliefde, het einde van de liefde. Een dergelijke genegenheid is verboden. Liefde duurt voort zo lang de aanbidder zijn geliefde in alles rondom hem of haar ziet, en zolang hij of zij alle schoonheid en perfectie beschouwt als de manifestatie van de geliefde. Als dit niet het geval is, zal de liefde doven.
Aanbidders kunnen zich geen verzet voorstellen, hoe klein ook, tegen de geliefde. Ze kunnen het niet verdragen om hun geliefde versluierd te zien door iets dat maakt dat Hij wordt vergeten. Bovendien beschouwen aanbidders alle spraak die niet over de geliefde gaat als futiel en iedere handeling die niet aan Hem gewijd is als ondankbaarheid en ontrouw.
Liefde betekent de gehechtheid van het hart en de voorkeur van de wilskracht voor de geliefde. Het betekent ook dat de gevoelens worden gezuiverd van alles en iedereen anders dan de geliefde en dat alle zintuigen en vermogens van de aanbidder worden gericht op en zeer gebrand zijn op de geliefde alleen. Iedere handeling van de aanbidder weerspiegelt de geliefde: zijn of haar hart slaat altijd met hunkering naar de geliefde; zijn of haar tong mompelt altijd de naam van de geliefde en zijn of haar ogen openen en sluiten zich met het beeld van de geliefde op het netvlies.
Bij het zien van sporen van de geliefde in de waaiende wind, de neerslaande regen, de kabbelende stroom, het gonzende oerwoud, het glorende ochtendlicht en de verduisterende nacht, komt de aanbidder tot leven. Bij het zien van de schoonheid van de geliefde, weerspiegeld in alles rondom hem of haar, wordt de aanbidder uitbundig. Bij het voelen van de adem van de geliefde in iedere bries, wordt de aanbidder vreugdevol. Bij het voelen van de incidentele verwijten van de geliefde, kreunt de aanbidder in smart.
Aanbidders die ontwaken bij de eerste tekenen van de geliefde, voelen zichzelf overspoeld door een zee van vlammen. Ze verbranden erin en verlangen nooit te ontsnappen uit deze plezierige “hel.” Ze zijn als vulkanen, klaar om uit te barsten en hun kreunen zijn als de lava die alles wat het aanraakt verbrandt.
Men moet ware liefde niet verwarren met het gevoel dat men voelt voor de andere sekse. Zulke liefde, al transformeert dit zich soms tot ware liefde, is onvolledig, tijdelijk en zonder inherente waarde.
Het is onmogelijk om liefde te uiten met woorden, omdat liefde een emotionele staat is die alleen kan worden begrepen door de aanbidder.
Aanbidders zijn bedwelmd door hun liefde, bewondering en waardering voor de geliefde. Alleen de trompet die de Dag des Oordeels aankondigt, kan aanbidders tot bedaren brengen.
Alleen ware liefde kan een einde maken aan de pijn die wordt veroorzaakt door het kortstondige zijn en kan de “vlammen” doven waarin de geteisterden “branden.” Ware liefde zal alle ogenschijnlijk ongeneesbare pijn en ziekte genezen en het beantwoordt de kreten van de moderne wereld.
Als we geen zaadjes planten in de harten van jonge mensen - die we proberen te laten herleven door wetenschap, kennis en moderne cultuur - zullen zij nooit perfectie bereiken en zichzelf compleet bevrijden van hun vleselijke verlangens. [Criteria or Lights of the Way, Izmir 1990, deel 3, p.57-66]
