Η ιδεατή κοινωνία
Ομάδες που αποτελούνται από άναρχα, αμαρτωλά και ανυπάκουα μέλη δεν αποτελούν παρά απλά πλήθη ανθρώπων, χωρίς ηθικές και αισθητικές αξίες, που απομακρύνθηκαν πολύ από το καλό. Αντίθετα, οι ιδανικοί, οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι φέρουν αγγελικές ποιότητες και χαρακτηριστικά και αποτελούν μνημεία της ανθρώπινης ενόρασης και αντίληψης.
Μπορούμε να δούμε αυτές τις ποιότητες, ανάμεσα σε άλλους, και στον παρακάτω στίχο από το Κοράνι:
Όντως δημιουργήσαμε τον άνθρωπο δίνοντάς του την τελειότερη μορφή και φύση. (Ατ Τιν, 95:4)
Οι άνθρωποι, στους οποίους αναφέρεται ο στίχος αυτός, κατανοούν ότι τους περιγράφει σαν τις πιο εκλεκτές και όμορφες μορφές της δημιουργίας, είτε από υλική είτε από πνευματική πλευρά. Χαίρονται την τέλεια κατάσταση της δημιουργίας και έχουν συνείδηση των απεριόριστων δώρων που έλαβαν.
Ας κάνουμε μία απόπειρα να προσεγγίσουμε τον στίχο: Η ανθρωπότητα αποδέχτηκε την ευθύνη που η Γη, ο ουρανός και τα βουνά απέρριψαν με τον φόβο πως δεν θα μπορούσαν να τη φέρουν εις πέρας. Οι άνθρωποι ήταν οι μόνοι υποψήφιοι για την αθανασία.
Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πορεύονται στο μονοπάτι προς την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους, όσο θα εξακολουθήσουν να αναπτύσσουν τα χαρίσματα με τα οποία προικίστηκαν και να ζουν με γνώμονα τη Θεϊκή έμπνευση.
Τέτοια μυστήρια, όπως το νόημα της ζωής και του θανάτου, ο λόγος της ύπαρξης και οι ευθύνες μας, βρίσκονται πάντα στη σκέψη αυτών των ανθρώπων. Τους απασχολεί ιδιαίτερα το τι θεωρείται αμαρτία, καλή πράξη και ευσέβεια. Ταράζονται με τα μηνύματα που φέρουν οι καταστροφές, καθώς οτιδήποτε βλάπτει την ανθρωπότητα τούς απασχολεί βαθιά. Η λάμψη της Θεϊκής σοφίας λάμπει στις καρδιές τους, οι ακτίνες της αντανακλώνται στις ψυχές τους.
Όλα αυτά τούς επιτρέπουν να δουν πίσω από τα πέπλα. Μετατρέπουν την κατάπληξή τους σε αγάπη και φροντίδα. Στρέφονται στον Δημιουργό των ψυχών τους και αισθάνονται ικανοποίηση. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επιτρέπουν στη Θεϊκή καλοσύνη να τους φουσκώσει τα μυαλά, ούτε τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο να τη χάσουν, καθώς αντιμετωπίζουν την καλοσύνη και την απώλειά της ως ένα και το αυτό, όπως και την ανταμοιβή με την τιμωρία. Αντίθετα με άλλους που κακομαθαίνουν από τέτοιες χάρες και πέφτουν σε κατάθλιψη με το πρώτο σημάδι προβλήματος, οι ιδεατοί άνθρωποι κερδίζουν ακόμα και από καταστάσεις στις οποίες φαντάζουν καταδικασμένοι να χάσουν. Είναι τέτοια η αποφασιστικότητά τους, που καταφέρνουν να καλλιεργήσουν τριαντάφυλλα μέσα στην έρημο και να παράξουν ζάχαρη από ξερά καλάμια.
Οι ιδεατοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι βρίσκονται διαρκώς υπό δοκιμασία και βελτιώνονται συνεχώς για να μπορούν να μετέχουν της Θείας ευλογίας. Μολονότι αντιμετωπίζουν τις φονικότερες των καταστροφών και βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο τρομερών στροβιλισμών, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις ακούν, μέσα από τα βάθη της ψυχής τους, ψιθυριστά, λόγια εγκαρτέρησης και παρηγοριάς, που τους κάνουν να υποκλίνονται γεμάτοι ευγνωμοσύνη και θαυμασμό.
Τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν απόλυτη εμπιστοσύνη και πίστη στον Θεό, καθώς εμπιστεύονται την πανταχού παρούσα και παντοδύναμη Αθάνατη Δύναμη. Αγνή πίστη κατοικεί στα βάθη της καρδιάς τους, η αντίληψή τους τούς προσφέρει απίστευτη κατανόηση, ενώ η γνώση και οι σκέψεις τους υψώνονται προς τους ουρανούς σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν ακούν μια φωνή να τους λέει: «Μην φοβάστε, ούτε να θλίβεστε, αλλά να αποδέχεστε τα καλά νέα που φθάνουν σε εσάς από τον κήπο της Επαγγελίας!»[1] και έτσι γεύονται τις μεγαλύτερες απολαύσεις όλων.
Οι ιδεατοί άνθρωποι κρατιούνται μακριά από την αμαρτία, καθώς προγραμμάτισαν τις ζωές τους βάσει του Θεϊκού Νόμου, στον οποίο πιστεύουν με ειλικρίνεια. Επειδή, λοιπόν, βρίσκονται σε μία διαρκή μάχη με τον εγωισμό, δεν έχουν χρόνο για άσχετες και περιττές ασχολίες ή μποέμικους μανιερισμούς. Βρίσκονται πάντα σε αναζήτηση της ομορφιάς ενός φίλου, το μυαλό τους τριγυρίζει γύρω από το Επέκεινα, οι καρδιές τους μοιάζουν με φωτεινούς και πολύχρωμους κήπους, ανοικτούς στα πνευματικά όντα. Είναι οι ταξιδιώτες και οι εξερευνητές μυστικών τόπων και καταστάσεων.
Οι κοσμικοί ζουν μονάχα για να ικανοποιήσουν τις σαρκικές τους επιθυμίες, σκλαβωμένοι από τον εγωισμό. Πάντα ανικανοποίητοι, δεν νιώθουν ποτέ γαλήνη. Αντίθετα, οι ιδεατοί άνθρωποι βρίσκονται σε συμφωνία με τους εαυτούς τους. Είναι ικανοποιημένοι και έτσι μπορούν να θέσουν τη γνώση και τη νόησή τους στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Αφιερώνονται με γενναιότητα στην προσπάθεια να υπερπηδήσουν την αδικία αυτού του τυραννικού κόσμου και δεν φοβούνται να υπερασπιστούν τη Γη και την τιμή τους, ενώ, μερικές φορές, ανοίγουν ευγενικά τις φτερούγες της συγχώρεσης πάνω από τους αδελφούς και τις αδελφές τους.
Γνωρίζοντας ότι τα πάντα, εκτός του Θεού, είναι θνητά και φευγαλέα, οι ιδεατοί άνθρωποι δεν γονατίζουν μπροστά σε τίποτ’ άλλο πέραν Εκείνου. Αντιστέκονται στις δελεαστικές προτάσεις του υλικού κόσμου … εκτιμούν και χρησιμοποιούν ό,τι μας χάρισε ο Θεός, με τον τρόπο που ο Θεός επιθυμεί, όπως ακριβώς κάνουν και τα ουράνια πλάσματα … εξετάζουν οτιδήποτε συμβαίνει, όπως ακριβώς κάνει ένας επιστήμονας στο εργαστήριό του … αφιερώνουν τη ζωή τους στην ανθρωπότητα και προσπαθούν ν’ αφήσουν έναν ακόμα καλύτερο κόσμο στις γενιές που θα ακολουθήσουν.
Οι ιδεατοί άνθρωποι αναζητούν διαρκώς την ευλογία του Θεού και πασχίζουν να είναι αληθινοί. Ούτε τα σωματικά τους πάθη, ούτε οι πνευματικοί τους στόχοι εμποδίζουν την έκφραση αυτής της ειλικρίνειας. Εκτιμούν όλους τους πιστούς του Θεού ως τους σπουδαιότερους των ανθρώπων και θεωρούν τον καθένα απ’ αυτούς αδελφό τους. Μέσα στην ενάρετη καρδιά τους λιώνει κάθε άσχημο συναίσθημα που πηγάζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους και, με τον τρόπο αυτό, αποδεικνύουν συνεχώς πως η καλοσύνη μπορεί να κερδίσει το κακό.
Στην πεφωτισμένη ατμόσφαιρα, εντός της οποίας ζουν, ξεπετάγονται κεραυνοί … Ο Νεμρώδ, ο σκληρός αυτοκράτορας που διέταξε να ριχτεί στην πυρά ο Προφήτης Αβραάμ, είδε τις φλόγες να καταλαγιάζουν ξαφνικά και στη θέση τους να φυτρώνει ένας καταπράσινος κήπος που μαλάκωσε τις άκαμπτες και άρρωστες ψυχές.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε φθάσει ακόμα σε αυτό το επίπεδο. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κακία με καλοσύνη, αλλά αντιμετωπίζουμε τη σκληρότητα με σκληρότητα και το μίσος με μίσος. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι οι σκέψεις μας είναι αντικειμενικές, ότι δεν είναι αποκύημα των εγωιστικών μας επιθυμιών. Έτσι κηλιδώνουμε τη μάχη που δίνουμε για να βρεθούμε στον δρόμο του Θεού και βρισκόμαστε ηττημένοι, παρά την επιθυμία μας για νίκη. Εάν δεν υπήρχαν οι όμορφες, γοητευτικές και ζωοδότρες ακτίνες του Κορανίου, οι παρανοήσεις που προκαλούμε και τα κακά παραδείγματα που θέτουμε, θα μας εμπόδιζαν να αντικρίσουμε τη μέρα που θα είμαστε και εμείς ανάμεσα στους ιδεατούς ανθρώπους.
[1] Φουσιλάτ, 41:30.
- Δημιουργήθηκε στις