Η αγάπη, η ανεκτικότητα και το Τζιχάντ στη ζωή του προφήτη
Ηευλογημένη ζωή που έζησε ο Εκλεκτός της Ανθρωπότητας (η ειρήνη και οι ευλογίες του Θεού ας είναι πάντα μαζί του), ήταν κεντημένη με νήματα ειρήνης και ανεκτικότητας, σαν μια όμορφη δαντέλα. Κατ’ αρχάς, η ειρήνη είναι θεμελιώδες στοιχείο του Ισλάμ. Υπάρχουν πολλοί στίχοι στο Κοράνι που συνδέονται με αυτό το ζήτημα. Για παράδειγμα, ένας από αυτούς τους στίχους απευθύνεται στον Προφήτη:
Αν όμως ο εχθρός κλίνει προς την ειρήνη, να κλίνεις (και εσύ) προς την ειρήνη, και να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό: γιατί είναι Αυτός που ακούει και γνωρίζει (τα πάντα). (Αλ Ανφάλ 8:61)
Ακόμα και κατά τη διάρκεια της πολεμικής σύρραξης, αν ο εχθρός επιθυμήσει ανακωχή, οι Μουσουλμάνοι επιβάλλεται να μην αντιδράσουν συναισθηματικά, αλλά, εμπιστευόμενοι την επιθυμία του Θεού, να δεχτούν. Αυτό αποτελεί κανόνα οικουμενικής και διαχρονικής ισχύος. Κατά συνέπεια, το να συζητάμε για πολέμους ή συγκρούσεις είναι εντελώς αντίθετο με το βασικό πνεύμα μιας θρησκείας, που επιβάλλει τη συμφιλίωση, όχι μόνο τον καιρό της ειρήνης, αλλά ακόμα και τον καιρό του πολέμου.
Η αποστολή του Προφήτη ήταν να μεταδώσει την πίστη σε όλους τους ανθρώπους, όπως ακριβώς τον διέταξε ο Θεός. Το έκανε χωρίς προκαταλήψεις. Ο Προφήτης, αυτός ο άνδρας της αγάπης και της ειρήνης, έφθασε να επισκεφτεί ακόμα και τους πιο σκληρόκαρδους άπιστους, όπως τον Αμπού Τζαλ και τον Ούκμπα ιμπν Άμπι Μουάιντ, πολλές φορές, χωρίς να δείξει κανένα σημάδι δυσαρέσκειας. Επιθυμούσε όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουν να νιώσουν τον Παράδεισο στις καρδιές τους. Συχνά έλεγε:
Ομολόγησε ότι δεν υπάρχει άλλη θεότητα από τον Θεό και θα σωθείς.[1]
Αυτό που εννοούσε ήταν: «Για να αποκτήσεις πληρότητα στην καρδιά σου, βοήθησε τον σπόρο της πίστης, που έχει φυτευτεί στην καρδιά σου, να φυτρώσει και να γίνει παράδεισος και εξασφάλισε τη ζωή στον επόμενο κόσμο». Κάποτε ο Αμπού Τζαλ απάντησε σε αυτή την πρόσκληση με αυθάδεια και χλευασμό: « Μουχαμμέντ, αν το κάνεις αυτό για να πούμε ενώπιον του Θεού ότι εκτέλεσες την αποστολή σου, εμένα μη με προσκαλέσεις ξανά στην πίστη. Θα πω ό,τι έχω να πω κατά την Ημέρα της Κρίσης». Ο συγκεκριμένος άπιστος απαντούσε πάντα χωρίς σεβασμό. Όμως, παρά τις προσβολές του Αμπού Τζαλ, η Δόξα του Κόσμου (η ειρήνη και οι ευλογίες του Θεού ας είναι πάντα μαζί του) μιλούσε για το Ισλάμ κάθε φορά που τον συναντούσε και ποτέ δεν άλλαξε τον υποδειγματικό τρόπο ζωής του• τα προσβλητικά λόγια, η υβριστική αντιμετώπιση και συμπεριφορά δεν τον πείραξαν, ούτε τον επηρέασαν ποτέ στο ελάχιστο. Ένα περιστατικό που καταδεικνύει την απέραντη αγάπη, τον οίκτο και την ανεκτικότητα που έδειχνε στους ανθρώπους ο Εκλεκτός της Ανθρωπότητας, συνέβη την εποχή της κατάκτησης της Μέκκας. Όταν η πολιορκία είχε ολοκληρωθεί, όλοι μαζεύτηκαν γύρω από τον Προφήτη και, αντικρίζοντάς τον κατάματα, περίμεναν να βγάλει μια απόφαση σχετικά με την τύχη τους. Μέχρι την τελευταία στιγμή, μια μικρή ομάδα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο γιος του Αμπού Τζαλ, ο Ίκριμα, είχε αντισταθεί στην είσοδο των Μουσουλμάνων στη Μέκκα. Για μία ακόμα φορά, τα αισθήματα βίας και η επιθυμία για εκδίκηση αναζωπυρώθηκαν. Σε μια στιγμή που η ατμόσφαιρα ήταν υπερβολικά τεταμένη, ο Αγγελιαφόρος του Θεού ρώτησε τους κάτοικους της Μέκκας, που περίμεναν με ανυπομονησία και αγωνία: «Τι περιμένετε να σας κάνω;». Ορισμένοι από τους κατοίκους της Μέκκας που γνώριζαν καλά πόσο ευγενής, επιεικής και γενναιόδωρος άνθρωπος ήταν, δεν απέφυγαν να δείξουν τα αισθήματά τους και είπαν: «Είσαι ο πιο γενναιόδωρος από τους γενναιόδωρους, ο πιο ευγενής από τους ευγενείς». Ο στόχος του Προφήτη δεν ήταν ούτε τα πλούτη ή η ιδιοκτησία, ούτε η εξουσία ή η δύναμη, ούτε η κατάκτηση εδαφών. Ο στόχος του ήταν να σώσει τους ανθρώπους και να κατακτήσει τις καρδιές τους. Αυτός ο Άνθρωπος της Αγάπης και της Στοργής ανακοίνωσε την απόφασή του σχετικά με τους εχθρούς τους, λέγοντάς τους:
Σας μιλάω όπως μίλησε κάποτε ο Ιωσήφ στα αδέλφια του: Δεν θα τιμωρηθείτε για τις πράξεις που κάνατε στο παρελθόν. Θα σας συγχωρήσει και ο Θεός. Είναι ο Πιο Φιλεύσπλαχνος από τους Φιλεύσπλαχνους. Πηγαίνετε, είστε όλοι ελεύθεροι.[2]
Αυτό που πραγματικά εννοούσε ήταν: «Μη στενοχωριέστε. Δεν έχω την πρόθεση να τιμωρήσω κανέναν. Η συμπεριφορά του καθενός αντανακλά τον χαρακτήρα του. Εγώ έτσι λειτουργώ».
Μετά την επιστροφή στη Μεδίνα, ο Ίκριμα ιμπν Αμπού Τζαλ, που είχε πολεμήσει και χύσει αίμα πιστών ακόμα και κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της Μέκκας, πείστηκε από τη γυναίκα του, την Ουμ Χακίμ, να γυρίσει πίσω. Οδηγήθηκε μπροστά στον Πρίγκιπα των Προφητών (η ειρήνη και οι ευλογίες του Θεού ας είναι πάντα μαζί του). Πριν παρουσιαστεί ενώπιον του Προφήτη, οι άνθρωποι γύρω του τού έλεγαν ότι, αν ζητούσε συγχώρεση, ο Αγγελιαφόρος του Θεού θα τον συγχωρούσε. Κατά πάσα πιθανότητα, πριν παρουσιαστεί ο Ίκριμα, ο Προφήτης είχε προειδοποιήσει τους ανθρώπους του: «Έρχεται ο Ίκριμα. Μην τον πληγώσετε λέγοντας ανάρμοστα πράγματα για τον πατέρα του». Αμέσως μόλις μπήκε μέσα ο Ίκριμα, ο Αγγελιαφόρος είπε ευγενικά: «Καλωσορίζω εκείνον που έφυγε μακριά μας με πλοίο». Μην περιμένοντας τέτοια λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, ο Ίκριμα είπε αργότερα: «Για όσο ζω, ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη συμπεριφορά του Προφήτη». Τέσσερα χρόνια αφότου ο Ίκριμα έγινε Μουσουλμάνος, σκοτώθηκε ως μάρτυρας της πίστης στη μάχη του Γιαρμούκ. Μουρμουρίζοντας τα λόγια: «Αγγελιαφόρε του Θεού, βρήκες την καλοσύνη που περίμενες, σαν αποζημίωση για το κακό που έκανε εκείνος που είχε φύγει μακριά σου με πλοίο;», πέθανε μαζί με τους άλλους μάρτυρες.[3]
Όπως είπα προηγουμένως, ήταν αποστολή του Αγγελιαφόρου να αντιπροσωπεύει, με τη ζωή του σαν παράδειγμα, τις αλήθειες που έλεγε στους άλλους. Με άλλα λόγια, ήταν καθήκον του να εφαρμόζει στη ζωή του όσα έλεγε. Πάντα εφάρμοζε ο ίδιος κάτι, πριν καλέσει τους άλλους να το κάνουν. Όλα όσα αναφέραμε ώς τώρα, συνιστούν μια γενική σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Πρίγκιπα των Προφητών (η ειρήνη και οι ευλογίες του Θεού ας είναι πάντα μαζί του). Ωστόσο, κάποιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να παρερμηνεύσουν την έννοια του τζιχάντ, όπως αυτό αναφέρεται στο Ιερό Κοράνι και τη Σούνα, λέγοντας ότι έρχεται σε αντίφαση με την αγάπη του Προφήτη για όλα τα πλάσματα. Το τζιχάντ μπορεί πράγματι να σημαίνει τον ένοπλο αγώνα, υπό ορισμένες ιδιαίτερες συνθήκες. Αυτό είναι μερικές φορές αναγκαίο, ώστε να προστατευτούν αξίες, όπως η ζωή, η περιουσία, η θρησκεία, τα παιδιά, η πατρίδα και η τιμή. Η προσφυγή στο τζιχάντ γίνεται, πάλι, μερικές φορές, όταν είναι αναγκαίο να αφαιρεθούν εμπόδια από τον δρόμο που οδηγεί στον Λόγο του Θεού. Σήμερα, αυτές οι δύο καταστάσεις συγχέονται διαρκώς• μερικές φορές αυτό οφείλεται στην άγνοια και άλλες φορές γίνεται σκόπιμα. Οι άνθρωποι απόλαυσαν την αγάπη, τη στοργή και την ανεκτικότητα, στις πιο πλατιές τους διαστάσεις, κατά τη διάρκεια της Εποχής της Ευτυχίας, μιας εποχής γεμάτης ειρήνη και ευημερία, μιας εποχής που, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη, ήταν «η καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας». Πραγματικά, αυτή η περίοδος αντιπροσωπεύει το απόγειο του μουσουλμανικού πολιτισμού. Ήταν η χρυσή εποχή, όπου η ειρήνη, η αγάπη και η κατανόηση ήταν γερά εδραιωμένες στην κοινωνία.
[1] Ιμπν Καθίρ, αλ Μπιντάγια γουάλ-Νιχάγια, 3:62-63.
[2] Αλ Ιράκι, αλ Μούγκνι αν Χαμλ α-Ασφάρ, 3:179.
[3] Ιμπν Αθίρ, Ουσντ αλ Γκάμπα, 3:567-570 Μουτάκι αλ Χίντι, Κανζ αλ Ουμάλ, 13:540-541.
- Δημιουργήθηκε στις