Tebliğ, ümit ve diyalog
Allah Resûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) en inatçı, küfre âdeta kilitli insanlardan bile hiç ümidini kesmemiş ve fasıla vermeksizin tebliğ ve irşadına devam etmiştir. İşte böyle bir anlayıştan hareketle, karşımızda Ebû Cehil bile olsa, ümidimizi kesmeyerek, usûl ve metotları iyi ayarlayarak İslâm’ı anlatmak bizim vazifemizdir. Bence küfre, kâfire açıktan açığa hücum ederek –tavır meselesi farklı– insanları tahrik edip kendi düşüncelerinde daha fazla şartlanmışlığa iterek İslâm anlatılmaz.
Bizim için esas olan, gönüllere Allah sevgisini duyurma, insanların küfr‑ü mutlakını kırarak onlara ahiret duygusunu aşılama olmalıdır. Bence bir insana bağışlanabilecek en büyük hediye de işte bu olsa gerek. Bu da ancak, küreselleşen ve gün geçtikçe küçülen bir dünyada, diyalog ile, müsamaha ve mülâyemetle olacak şeylerdendir.
Bakın dün gazetelerde boy boy aleyhinize yazılar yazan insanlar, bugün özür diliyorlar. “Sizleri yanlış anlamış, yanlış tanımışız!” diyerek itizarlarını dile getiriyorlar. Şahsen ben, bana bu türlü itiraflarda bulunan birkaç kişiye “Estağfirullah, belki biz kendimizi anlatamadık, sizde günah yok!” dediğimde, onlar civanmertliklerine bir civanmertlik daha ilâve ederek “Hayır, Hocam, itiraf ediyoruz. Biz yanlış yaptık!” diyecek kadar civanmertlik sergiliyorlar.
Bu çarpıcı misalden de anlaşılıyor ki, bizim dünyamıza olabildiğince yabancı bir kesime İslâm’ı anlatmada benimsenecek yol, diyalog yolu ve müsamahadır. Hem Allah’ın kullarına kin ve düşmanlık duymaya ne hakkımız var ki!
Demokrasi ile uğraşmaya gelince; daha önceleri de çeşitli vesilelerle ifade ettim: Bırakın böyle şeyleri; bunlar bize ait meseleler değil!
Bu bir düşünce meselesi. Hatta ruhta terakki meselesi. Bugünkü insanlar sistem olarak bunu yeterli buluyorlar. Belki yarınki nesiller, onu rötuşlayacak, farklı hâle getirecek ve onunla yönetilmeyi isteyeceklerdir. Dolayısıyla bu, içine girilmiş bir vetiredir. Ve bu vetirenin sonu ise, bugünkü insanlar olarak bizleri çok fazla alâkadar etmez.
- tarihinde hazırlandı.