Miłość
Miłość jest zasadniczym pierwiastkiem każdej istoty żywej i jej promiennym światłem. To najpotężniejsza władza; zdolna oprzeć się wszystkiemu i wszystko pokonać. Miłość uwzniośla każdą duszę, która ją wchłania i przygotowuje ją do podróży w wieczność. Dusze, które zdołały nawiązać kontakt z wiecznością dzięki miłości, dokładają starań, by tchnąć w wszystkie inne dusze to, co wywiodły z wieczności.
Poświęcają swe życie temu szlachetnemu obowiązkowi; obowiązkowi, ze względu na który znoszą każde cierpienie i męki do samego końca i jak wypowiadają: "miłość ” przy ostatnim swym tchnieniu, tak też westchną "miłość” podczas zmartwychwstania w Dniu Sądu Ostatecznego.
Dusze bez miłości nie są w stanie wznieść się ku horyzontowi ludzkiej doskonałości. Nawet jeśliby żyły setki lat, nie zdołałyby postępować po ścieżce do niej prowadzącej. Ci, którzy pozbawieni są miłości, miotają się w sieci egoizmu; niezdolni są, by kogokolwiek kochać i umierają nieświadomi miłości, która przecież jest głęboko wtopiona w samo istnienie.
Dziecko przychodzi na świat otoczone miłością i wzrasta w ciepłej atmosferze stworzonej przez czułe, kochające dusze. Nawet jeśli dzieci nie mogą cieszyć się miłością w tym samym stopniu w późniejszych fazach swego życia, to zawsze tęsknią i dążą do niej.
Miłość odciska się również na obliczu słońca; woda paruje, podnosząc się ku śladom miłości, a potem skrapla się i spada radośnie na ziemię. Wtedy wybuchają tysiące kwiatów, śmiejąc się do wszystkiego wokół. Krople rosy na liściach lśnią pełne miłości i migoczą. Owce i jagnięta skaczą radośnie a ptaki i pisklęta ćwierkają tworząc chóry miłości.
Każda istota uczestniczy w wielkiej orkiestrze miłości we wszechświecie ze swą własną szczególną symfonią i próbuje pokazać dzięki swej wolnej woli albo usposobieniu, jakiś aspekt głębokiej miłości, która obecna jest w istnieniu.
Miłość jest zakorzeniona w duszy ludzkiej tak głęboko, że wielu ludzi opuszcza ze względu na nią swój dom, a w każdym miejscu na świecie jakiś Madżnun wzdycha z miłości, tęskniąc do swej Lejli.[1] Ci zaś, którzy nie umieją odkryć drzemiącej w nich miłości, traktują takie jej objawy jako szaleństwo!
Altruizm jest szlachetnym uczuciem, którego źródłem jest miłość. Ten, kto ma największy udział w altruizmie, jest największym bohaterem ludzkości; jest w stanie wykorzenić w sobie nienawiść i urazę. Takie wzniosłe dusze, które każdego dnia rozpalają nową lampkę miłości w swym wewnętrznym świecie i czynią swe serca źródłem miłości bliźnich, są kochani przez innych ludzi i otrzymają od Najwyższego Sędziego prawo do życia wiecznego w szczęściu. Ani śmierć, ani Dzień Sądu Ostatecznego nie usuną ich śladów.
Matka, która umiera za swe dziecko jest bohaterką miłości; podobnie osoby, które poświęcają swe życie dla szczęścia innych. W rękach tych bohaterów, miłość staje się magicznym eliksirem, zdolnym pokonać każdą przeszkodę i kluczem, otwierającym każde drzwi. Ci ludzie, którzy posiadają ów eliksir i klucz, wcześniej czy później otworzą bramę wiodącą do wszystkich części i zaułków świata, rozprzestrzeniając wszędzie atmosferę pokoju.
Najbardziej bezpośrednią drogą do serc ludzkich jest droga miłości, droga proroków. Ci, którzy nią podążają, rzadko są odrzucani; nawet, jeśli zostaną odrzuceni przez pewnych ludzi, w jednym miejscu, to oczekują ich gdzieś indziej tysiące innych ludzi. Obdarzeni mocą miłości, osiągną swój cel ostateczny, jakim jest akceptacja ich czynów przez Boga.
Jakże szczęśliwi są ludzie kierujący się w swym postępowaniu miłością! Jak – z drugiej strony – nieszczęśliwi są ci, którzy prowadzą życie „głuchych”, nieświadomych wrodzonej miłości, tkwiącej głęboko w ich duszy!
O, Boże, Najbardziej wychwalany! Dzisiaj, gdy nienawiść i wrogość rozprzestrzeniły się wszędzie, jak warstwy ciemności, chronimy się w Twojej nieskończonej Miłości i stoimy u Twoich drzwi, błagając, byś napełnił miłością serca ludzi pozbawionych miłosierdzia i współczucia!
Artykuł ten został napisany w marcu 1987 r. i pierwotnie ukazał się w Yitirilmiş Cennete Doğru, Nil, Izmir, 1988; w j. angielskim Towards the Lost Paradise, Kaynak, Izmir, 1998, 2nd Edition, s. 43-45.
[1] Lejla i Madżnun to w literaturze Wschodu legendarna para zakochanych.
- Utworzono .