Rzeczywiste znaczenie i wartość edukacji
Edukacja poprzez uczenie się i uczciwy sposób życia stanowią subtelną powinność, która objawia się w Boskim Imieniu Rabb (Wychowawca i Opiekun). Wypełniając ją osiągamy rangę prawdziwego człowieczeństwa i stajemy się dobroczynnym elementem społeczeństwa.
Edukacja jest sprawą kluczową zarówno dla społeczeństwa jak i jednostek. Zaś przyszłość narodu zależy od młodzieży. Każdy naród, który chce zapewnić sobie pomyślną przyszłość, winien poświęcać możliwie najwięcej energii na wychowanie swych dzieci. Naród, który przegrywa swą młodzież, naraża swą tożsamość i staje się słaby politycznie i kulturalnie.
Przyczyny wad dzisiejszego pokolenia, niekompetencja administracji i inne problemy państwowe spowodowane są warunkami okresu sprzed 25 lat i polityką elity wówczas rządzącej. Analogicznie ci, którzy dzisiaj zajmują się edukacją młodych ludzi, będą odpowiedzialni za wady i cnoty, które pojawią się za następne 25 lat. Jeśli ktoś chce przewidzieć przyszłość narodu, może tego poprawnie dokonać przyglądając się edukacji i wychowaniu swej młodzieży. „Rzeczywiste” życie możliwe jest tylko poprzez wiedzę. Ci zatem, którzy lekceważą uczenie się i nauczanie, winni być zaliczani do „martwych”, mimo że żyją, gdyż zostaliśmy stworzeni, by się uczyć i przekazywać innym wiedzę, którą zdobyliśmy.
Właściwe decyzje zależą od posiadania zdrowego umysłu i zdolności trzeźwego myślenia. Nauka i wiedza oświecają umysł i rozwijają go. Z tego powodu, umysł pozbawiony nauki i wiedzy nie jest w stanie podejmować słusznych decyzji, wystawiony jest zawsze na oszustwo i może być łatwo zwiedziony.
Prawdziwymi ludźmi jesteśmy jedynie wtedy, gdy się uczymy, nauczamy innych oraz ich inspirujemy. Kwestii podlega także to, czy ludzie wykształceni, którzy nie odnawiają się i nie reformują, by stanowić przykład dla innych, są naprawdę ludźmi. Status i zasługi zdobyte dzięki wiedzy i nauce stoją wyżej i dłużej trwają, niż te osiągnięte innymi środkami.
Zakładając wielką wagę nauczania, musimy określić, czego powinno się nauczać, oraz kiedy i jak to robić. Choć wiedza jest wartością samą w sobie, to celem nauki jest uczynienie z wiedzy przewodnika przez życie oraz oświetlanie drogi do poprawy ludzkości. Stąd każda wiedza nieodpowiednia dla esencji człowieka jest dla uczącego się ciężarem, a nauka, która nie kieruje ku celom szlachetnym jest oszustwem.
Jednak wiedza zdobywana we właściwym celu stanowi dla uczącego się niewyczerpalne źródło błogosławieństw. Posiadający to źródło, są przez poszukiwani, jak by byli źródłem świeżej wody, i prowadzą ludzi ku Dobru. Wiedza ograniczona do pustych teorii i nie nadających się „wchłonięcia” porcji informacji, które w umysłach budzą podejrzenia a sercu niosą ciemność, jest tylko „stertą śmieci”, wokół której taplają się dusze zmieszane i zdesperowane. Nauka winna starać się odkrywać naturę człowieczeństwa i tajemnice stworzenia. Każda wiedza, nawet „naukowa”, jest prawdziwa jedynie wtedy, gdy rzuca światło na misterium ludzkiej natury i ciemne obszary egzystencji.
Przyszłość każdej jednostki jest ściśle powiązana z wrażeniami i wpływami doświadczonymi w dzieciństwie i wieku młodzieńczym. Jeśli dzieci i młodzież wychowywani są w klimacie uczuć wyższych, to zyskują umysły energiczne i okazują dobrą moralność oraz cnotę.
Choć zasadą jest to, by dziewczynki wychowywać na istoty delikatne jak kwiaty oraz na łagodnych i uczuciowych wychowawców dzieci, to ogromna uwaga musi zostać poświęcona na to, aby uczynić je niezachwianymi obrońcami prawdy. W innym przypadku wykształcimy je na biedne, bezwładne istoty – ze względu na tę delikatność i łagodność. Nie wolno nam zapomnieć, że lwice to wciąż lwy.
- Utworzono .