İzmir
Praca w Izmirze stanowiła punkt zwrotny w działalności Gülena, a samo miasto stało się kolebką ruchu, który wykrystalizował się wokół jego dyskusji i aktywności. Gülen zachował swój ascetyczny styl życia i znajdował jedynie parę godzin dziennie czasu na spanie, gdyż zaangażował się niezwykle mocno w lekturę, wystąpienia publiczne, nauczanie, wykłady i spotkania ze społecznością. Przyciągnął przy tym uwagę ludzi wykształconych, w tym społeczności akademickiej i uczniów szkół średnich, a także zwykłych ludzi.
Wystąpienia Gülena wyróżniały się gruntowną wiedzą, wrażliwością i nadzwyczajną wymownością. Tematyka jego przemówień była różnorodna – od praktyki religijnej do społecznej sprawiedliwości, od kształcenia dzieci po problemy naturalizmu. Mowy te były dobrze uporządkowane, a systematyczne przedstawianie pewnych tematów trwało wiele miesięcy, co było jak na owe czasy rzeczą niezwykłą. Gülen rozbudował także funkcję meczetu, rozpoczynając serię spotkań opartych na pytaniach i odpowiedziach, podczas których odpowiadał na stawiane przez ludzi zagadnienia, w tym kwestie związane z wyzwaniami, jakie stawia nowoczesność.
Gülen podejmował szczególny wysiłek, by zachęcać młodsze pokolenie do harmonizowania rozwoju intelektualnego z duchowością, i do altruistycznej posługi bliźnim. W czasie zamieszania politycznego w Turcji Gülen był świadkiem przyjmowania przez wielu młodych Turków ideologii ekstremistycznych oraz związanej z przemocą polaryzacji socjalizmu i nacjonalizmu. Sam usiłował inspirować młodzież turecką i prowadzić ją ku niepolitycznej służbie społeczeństwu, opartej o życie w pokoju i spokoju.
Gülen podróżował do wielu tureckich miast i wygłaszał tam przemowy w meczetach w różnych miejscach, w tym w kinach a nawet kawiarniach. Jego wystąpienia publiczne były nagrywane, rozpowszechniane przez zwyczajnych ludzi po całym kraju i spotykały się z entuzjastycznym przyjęciem. Po trzydziestym roku życia Gülen był już jednym z kilku kaznodziejów rozpoznawalnych i uznanych w całym kraju.
Jak twierdzi Gülen, jego zamiarem było wykorzystanie zaufania, jakim go obdarzono i skierowanie dobrych intencji oraz energii ku pozytywnym celom. Zachęcał do tworzenia dormitoriów studenckich i hosteli, aby umożliwić młodym ludziom lepszą edukację. Wskazywał też na potrzebę organizowania kursów przygotowujących do uniwersytetów – aby wspomóc szczególnie młodzież, szczególnie młodzież z rodzin o dochodach średnich i niskich. Ci, którzy podzielali Gülenowską etykę posługi zainicjowali tworzenie lokalnych funduszy stypendialnych dla potrzebujących uczniów i studentów, z których korzystało potem tysiące młodych ludzi.
Od lat 80-tych przedsiębiorcy i działacze oświatowi zainspirowani ideami Gülena założyli ponad sto znakomitych szkół prywatnych w Turcji. W latach 90-tych podobne szkoły zaczęto zakładać przeważnie w krajach Azji Środkowej i Afryki, choć powstały też tego typu szkoły również w Europie i obu Amerykach. W międzyczasie zwolennicy ruchu Gülena założyli i zakładają także uniwersytety, szpitale, organizacje charytatywne, ośrodki doszkalające, stowarzyszenia biznesu, różnego rodzaju media i domy wydawnicze.
- Utworzono .