Miłość
Miłość jest najważniejszym elementem każdego istnienia, najbardziej promiennym blaskiem oraz największą siłą. Jest w stanie przezwyciężyć wszystko. Miłość wynosi na szczyty każdą duszę, która ją przyjmie i przygotowuje ją na podróż do wieczności. Dusze, które były w stanie nawiązać kontakt z wiecznością, poprzez miłość są w stanie inspirować inne dusze tym, co pochodzi z wieczności. Poświęcają swoje życie temu świętemu obowiązkowi, na rzecz którego pokonują każdy rodzaj trudności. Tak jak wymawiają słowo „miłość” wraz ze swoim ostatnim oddechem, tak też oddychać będą miłością, gdy powstaną w dniu sądu.
Dla dusz bez miłości niemożliwym staje się wzniesienie się ponad horyzont ludzkiej doskonałości. Nawet gdyby one żyły setki lat, nie postąpiłyby na ścieżce wiodącej ku doskonałości. Ludzie pozbawieni miłości ze względu na to, iż zaplątali się w sieci egoizmu, nie są w stanie kochać nikogo innego poza samym sobą, więc umierają nieświadomi miłości, która jest głęboko zaszczepiona w każdej żywej istocie.
Kiedy rodzi się dziecko, witane jest z miłością i dorasta w ciepłej atmosferze pośród czułych i kochających dusz. Nawet, jeśli nie może ono cieszyć się taką samą miłością w późniejszych etapach swego życia, zawsze na nią czeka i podąża jej śladem.
Także słońce zawiera w swoim wizerunku odbicie miłości; woda paruje, wznosząc się ku temu odbiciu, i kiedy już skondensuje się wystarczająco wysoko, jej krople radośnie opadają na ziemię na skrzydłach miłości. Następnie tysiące kwiatów wybuchają miłością, ofiarowując uśmiech swemu otoczeniu. Krople rosy na liściach połyskują miłością i drżą z radości. Owce i jagnięta meczą o miłości, a ptaki i pisklęta szczebiocą o niej, tworząc miłosny chór.
Każda istota wraz ze swoją własną symfonią uczestniczy w wielkiej orkiestrze miłości we wszechświecie oraz stara się zademonstrować – poprzez wolną wolę lub przez usposobienie – aspekt głębokiej miłości, którą odnaleźć można w istnieniu.
Miłość jest zakorzeniona w sercu człowieka tak głęboko, że wielu ludzi opuszcza dla niej swoje domy, wiele rodzin się rozpada, a na każdym kroku Madżnun z miłością wzdycha i tęskni do swojej Lajli[1]. Ci, którzy nie byli w stanie odkryć w sobie miłości nierozerwalnie związanej z ich istnieniem, patrzą na jej przejawy jak na symptomy szaleństwa.
Altruizm jest wzniosłym ludzkim uczuciem, a jego źródłem jest miłość. Każdy, kto ma najpełniejszy udział w tej miłości, jest największym bohaterem ludzkości, bowiem tego typu ludzie byli w stanie wykorzenić w sobie wszelkie uczucia nienawiści i żalu. Tacy bohaterowie miłości żyją nawet po swej śmierci. Te wzniosłe dusze, rozpalając każdego dnia pochodnię miłości w swoim wewnętrznym świecie oraz czyniąc swe serca źródłem miłości i altruizmu, otrzymały od Najwyższego Sędziego prawo do wiecznego życia. Ani śmierć, ani nawet koniec świata, nie będą w stanie zatrzeć ich śladów.
Matka, która jest zdolna umrzeć dla dobra swego dziecka, staje się bohaterką miłości; ludzie, którzy poświęcają swoje życie dla szczęścia innych, są określani mianem „dzielnych wyznawców”, a ci, którzy żyją i umierają dla ludzkości, są uwieczniani pod postacią pomników nieśmiertelności, godnych swego miejsca w ludzkich sercach. W rękach tych bohaterów miłość staje się magicznym eliksirem przezwyciężającym każdą przeszkodę oraz kluczem otwierającym każde drzwi. Ci, którzy posiadają taki eliksir i klucz, prędzej czy później otwierają bramy do wszystkich części świata oraz wszędzie rozsiewają woń pokoju, trzymając w swych dłoniach „kadzielnice” miłości.
Najprostszą drogą do ludzkiego serca jest droga miłości, droga proroków. Ci, którzy nią podążają, rzadko są odrzucani; nawet, jeśli zostaną odrzuceni przez kilku, przywitają ich tysiące. Gdy są już witani z miłością, nic nie może ich powstrzymać przed osiągnięciem ich ostatecznego celu, czyli Bożego upodobania.
Jakże szczęśliwi są ci, którzy podążają ścieżką miłości! A z drugiej strony, jakże godni pożałowania są ci, którzy wiodą życie „głuchych i ślepych”, nieświadomi głębokiej miłości, która w nich drzemie!
O Boże, Najwspanialszy! Dziś, kiedy nienawiść i żal rozciągają się wszędzie jak płaty ciemności, znajdujemy schronienie w Twej nieskończonej miłości i prosimy przed Twymi drzwiami, błagając Cię, abyś serca niegodziwych i bezlitosnych niewolników wypełnił miłością i ludzkimi uczuciami!
Ten artykuł został napisany w marcu 1987 r. i początkowo pojawił sie w Yitirilmiş Cennete Doğru (Nil, Izmir, 1988), a w angielskim wydaniu w Towards the Lost Paradise (Kaynak, Izmir, 1998, wyd. II, s. 43-45).
[1] Lajla i Madżnun są legendarnymi kochankami w bliskowschodniej literaturze.
- Utworzono .