Uwielbienie
Uwielbienie oznacza szczere uznanie samego siebie za sługę, a Boga za jedyny i prawdziwy obiekt kultu. Polega ono na tym, że dana osoba układa swe życie zgodnie z relacją, jaka istnieje pomiędzy prawdziwym sługą a prawdziwym obiektem uwielbienia. Wszystko to dzieje się w świetle faktu, zgodnie z którym jedna z osób jest w tej relacji stworzeniem, a druga Stwórcą.
Uwielbienie oznacza wdzięczność za dobrodziejstwa, jakimi zostaliśmy obdarzeni – za życie, sumienie, moc poznania oraz siłę wiary. Zaniedbywanie obowiązku uwielbienia jest wielką niewdzięcznością.
Uwielbienie jest jak droga umożliwiająca podróż, otwarta przez Tego, który nakazuje nam wiarę. Uwielbienie to także zbiór dobrych obyczajów, których powinniśmy nieustannie przestrzegać, abyśmy ostatecznie dotarli do Boga i uzyskali szczęście zarówno w tym, jak i w przyszłym życiu. Nie jest to jednak możliwe dla tych, którzy nie mogą odnaleźć tej drogi oraz nie są w stanie osiągnąć takiego sposobu postępowania, by dotrzeć w ten sposób do Boga, który jest Prawdą.
Uwielbienie jest najbezpieczniejszą drogą do uzyskania najbardziej niezachwianej pewności sumienia na temat prawdy, znanej tylko teoretycznie na początku tej drogi. Na każdej stacji owej drogi, wzdłuż której sumienie szuka pewności na skrzydłach czci i szacunku, człowiek przez krótki moment doświadcza niezwykłej radości, płynącej z widzenia Umiłowanego.
Niektóre dusze odcinają się od prawdy, a raczej zasłaniają się przed nią, spędzając swe życie na studiowaniu jakichś teoretycznych spraw. Nawet jeśli żyją w czarującym towarzystwie, w którym ludzie w najbardziej wymowny sposób wyrażają się o fascynujących przejawach prawdy, nie mogą choćby o metr przybliżyć się ku temu, o czym mówię.
Uwielbienie jest błogosławionym, wzbierającym źródłem, które dostarcza człowiekowi przemyśleń i rozważań na temat bycia dobrym. To sprawiedliwy, cnotliwy i tajemniczy eliksir, który leczy nasze wrodzone skłonności do zła. Ten, kto kilka razy dziennie ucieka się do tego środka, dokonując refleksji nad boskimi prawdami i pamiętając o Bogu, wszedł na drogę wiodącą ku doskonałości i schronił się przed pokusami pochodzącymi od zmysłowego „ja”.
Uwielbienie rozwija nasze zdolności do tego, by być niczym aniołowie przeznaczeni do raju. Rozwija też opanowanie naszych zwierzęcych skłonności. W historii ludzkości wielu przewyższyło aniołów na drodze uwielbienia. Równocześnie wielu innych, odmawiając uwielbienia, spadło na najniższy z możliwych poziomów.
Najbardziej zasługującym spośród aktów służby i uwielbienia jest poznawanie oraz miłowanie Wszechmogącego Boga, a także czynienie dobra dla ludzkości. Jeśli istnieje coś bardziej chwalebnego i godnego ponad to, to na pewno jest to poszukiwanie Bożej aprobaty oraz godziwej przyjemności w tym wszystkim, co się robi. Podobny charakter ma zachowywanie polecenia: „Bądź tak prostolinijny, jak ci przykazano”; jest to ciągłe dążenie do tego, co stanowi najprawdziwszy i najwyższy ideał w życiu.
- Utworzono .