Cnota i szczęście
Ci, którzy obiecują szczęście innym muszą się najpierw wyposażyć ich w cnoty. Szczęście jest poza zasięgiem tych, którzy nie zostali nasyceni cnotami. Od przeszłości do teraźniejszości wielkie umysły akceptowały to w taki sposób. Szczęście i cnota są bliźniaczkami.
Mówiąc krótko cnota, jest wyróżniona spośród wszystkich moralnych i etycznych wartości jako ta, która spogląda na całe istnienie z miłością. Prawdziwie cnotliwa osoba ma swego rodzaju połącznie ze wszystkimi rzeczami. W postrzeganiu takiej osoby przepływ zdarzeń przemija jak powiew wiosny. Samo życie przynosi jej uczucie błogości, napełniając jej serce radością. Jest zachwycona ciągłym natłokiem rzeczy i zdarzeń, rozsmakowując się w każdej z nich. Ani wschód ani zachód słońca, ani nawet ciągły cykl dnia i nocy nie może zepsuć zachwytu, ani nie zdoła wypełnić jej serca mrokiem. Osoby te żyją momentami spokoju oraz szczęścia , spoglądając na całyczas odnawiane znaki mądrości.
Z jednej strony bycie cnotliwym nie oznacza skrajnego odrzucienia wszystkich ludzkich pragnień i prowadzenia życia w skrajnej surowości, tym samym odwracając się plecami do świata materialnego. Takie rozumienie, które przejawia się niezaangażowaniem się w świat w którym żyją jest przyczyną pesymizmu oraz źródłem beznadziei. A to jak ujmuje Ibsen, oznacza niszczenie szczęścia. W tym samym czasie, takie skrajne zachowania oraz bezpodstawne obawy sprawiają, że osoba ta myśli tylko i wyłącznie o sobie. Ponadto osoba ta daje do zrozumienia, że jest zaabsorbowana jedynie sobą, dlatego może być ona pozbawiona życzliwości. Taki rodzaj myślenia oznacza błędne rozumienie norm etycznych i jest pozbawione wartości altruizmu.
Z drugiej strony nie jest prawidłowym utrzymywanie, że cnota jest gwarancją wszystkiego, zarówno materialnego jak i duchowego szczęścia .Cnotliwy człowiek może być biedny, chory czy też w nędznym stanie. Taka osoba może cierpieć ucisk, doznawać zniewag, czy też być zdradzona przez innych ludzi, a nawet może zostać poddana torturom, z powodu przekonań skazana bądź wypędzona. Jezus został zdradzony, Sokrates skazany, a Epiktet był uciskany, jednakże wszyscy pozostali szczęśliwi, w pełnym tego słowa znaczeniu. Dlatego też uważamy, że szczęście znajduje się w sercu człowieka, w postaci wewnętrznego powiewu raju, wzmocnionego przez praktykę cnoty, która nie może być niestała. Tak jak wiara zawiera źródło duchowego raju, tak też niewiara również nosi kamień duchowego piekła.
O cnocie możemy mówić wtedy kiedy człowiek zdaje sobie sprawę z własnej ograniczoności i kiedy pozwala odejść swojej małostkowości do nieskończoności wszechświata. Cnota oznacza docenianie własnej osoby w granicach rozsądku. Tracimy szczęście kiedy doświadczamy cierpienia z powodu niezaspokojonej i bezwartościowej ambicji . Wtedy jesteśmy nękani prez serię małych nieszczęść jak i również rozczarowań materialnych, doznajemy wtedy ran, które ranią naszą godność oraz dumę. Cnotliwy człowiek to ten, który myśli głośno. Tacy ludzie „ nie czekają biernie, kiedy jest jakieś rozwiązanie, ale nie lamentują także nad tym na co rozwiązania znaleźć się nieda”. Wręcz przeciwnie , robią oni wszystko, aby uniknąć tego czego uniknąć można na tyle ile to jest możliwe. W obliczu wszystkich wydarzeń powierzają się woli Boga.
Cnotliwi ludzie nie pozwalają zburzyć swojego szczęścia poprzez myślenie skierowane na wielkie bogactwo, rządze pieniądza szczęście, miłość i światowy status, są to rzeczy poszukiwane przez wielu innych ludzi. Zdroworozsądkowo myślący ludzie od samego poczatku są gotowi na przyjęcie problemów nie do pokonania oraz nieuniknionych nieszczęść, tym sposobem ich szczęście nigdy nie zostanie naruszone. Pod względem świadomości i uczuć, takie osoby zawsze mogą dzielić się czystą i wzniosłą radością. Mogą oni zawsze czerpać przyjemność z kochania innych, z rodzinnego współczucia, braterstwa, siostrzeństwa oraz z przyjaźni. Tacy ludzie nie dokonują ucisku, nie są zdrajcami i zawsze trzymają się z dala od myśli opartych na zemście, pretensji, urazy , nienawiści i zazdrości. Dlatego też zawsze mogą wokół siebie poczuć powiew szacunku, a także miłości, zawsze będą czuć się szczęśliwi. W połączeniu więzi, jakie czują oni ze swoją rodziną, krajem narodem i całym stworzeniem pływają w morzu miłości, które nie ma brzegów. W sposób rzeczywisty odczuwają nieskończoną przyjemność raju zanim do niego wejdą.
Piękno to wynika z piękna jakim jest dzielenie się, odczuwanie radości innych, zachwytów czyjejś duszy, a nawet odczuwanie czyjegoś cierpienia czy smutku, po to aby utorować sobie drogę do jeszcze większego szczęścia. Bycie osobą cnotliwą oznacza nawiązaywanie kontaktu pomiędzy przeszłością i przyszłością tak jak w teraźniejszości. Bycie cnotliwym oznacza bycie duchowo powiązanym z wybitnymi osobistościami zarówno z przeszłości jak i z przyszłości oraz odczuwanie ich wsparcia oraz uznania głęboko w swoim sercu. Bycie cnotliwym oznacza dzielenie tego samego życia z najwybitniejszymi osobami w historii ludzkości, zjednoczenie się i połączenie się z naszymi przodkami i z wszystkimi przyszłymi pokoleniami. Tak więc poprzez życie w takim bliskim powiązaniu z całą ludzkością oraz z wszechświatem, serce osiąga wieczne szczęście oraz równowagę, a także osiąga wymiar gdzie zewnętrzne zdarzenia nie mogą naruszać szczęścia takiej osoby.
Dowiedzieliśmy się o głębokim związku cnoty z prawdziwym szczęściem od najbardziej szanowanych postaci ludzkości. To jest wielkie szczęście, które sprawia , że pozostawia ono serce zadowolonym, a umysłowi zapewnia spokój. To szczęście opiera się na najbezpieczniejszych filarach cnót, takich jak niearogancja, dojrzałość, tolerancja, nie dostrzeganie błędów, nie żywienie urazy i nienawiści. Mówiąc wprost: to szczęście jest w sercu i duszy człowieka. Jest ono zakorzenione tak głęboko, że nie może zostać zastąpione niczym innym. Jest to związane z istotą człowieczeństwa. Materialistyczne przyjemności, w powierzchownym, egoistycznym, ambitnym w sensie nie mogą dodać szczęścia ani zastąpić go. Jak szcześliwi są ci którzy wywyższają swoja duszę z wiarą i udoskonalają swoje serca cnotami.
- Utworzono .