Wolny od braków fizycznych i duchowych
Wszyscy teologowie muzułmańscy są zgodni co do tego, że prorocy nie mieli defektów fizycznych ani psychicznych. Ich osobowość i sposób bycia były atrakcyjne, ale też ich powierzchowność i wygląd zewnętrzny pełen był czaru i uroku. Byli przystojni i dobrze zbudowani.
Anas mówi, że Wysłannik Boży był najprzystojniejszym z ludzi. Jabir ibn Samura zauważa: „Pewnego dnia podczas pełni księżyca siedzieliśmy sobie w meczecie. Nagle wszedł Wysłannik Boży. Spojrzałem najpierw na jaśniejący księżyc a następnie na jego twarz. Przysięgam na Boga, że jego twarz jaśniała bardziej od księżyca.”[1]
Prorocy musieli być wolni od defektów cielesnych, by ich wygląd zewnętrzny nie odpychał. Wyjaśniając Bożą Mądrość, która spowodowała, że prorok żył 63 lata, Said Nursi pisze:
„Wierni są religijnie zobowiązani kochać i szanować Wysłannika Bożego do najwyższego poziomu, a także stosować się do każdego jego nakazu, nie odczuwając niechęci wobec żadnej z jego cech. Z tego względu Bóg nie dozwolił mu dożyć kłopotliwej i nieraz upokarzającej starości i wysłał go do „najwyższego wymiaru”, kiedy był w wieku 63 lat. To był przeciętny czas życia członków jego wspólnoty. Tym samym także w tym zakresie Prorok był przykładem”.[2]
Nieszczęścia Hioba
Fałszywe opowieści o Hiobie i Mojżeszu, zaczerpnięte ze źródeł hebrajskich albo wynikające z niezrozumienia wersetów koranicznych znalazły niestety swe miejsce w komentarzach do Koranu.
W pewnym hadisie, Wysłannik Boży mówi: „Prorocy poddawani są najcięższym próbom, uderzają w nich największe nieszczęścia. Potem następują inny wierni: im solidniejsza ich wiara, tym większe nieszczęścia”. Prorok Hiob wychwalany jest w Koranie jako „cierpliwego, wspaniałego sługę! Zaprawdę on był pełen skruchy!” Jak można wnioskować z wersetów koranicznych i Biblii, był dotknięty chorobą skórną, która powodowała ogromny ból od podeszew stóp aż do czubka głowy (Hiob 2:7). Pod wpływem opowieści biblijnych niektórzy komentatorzy Koranu dodawali, że robaki żyły w jego ranach i wrzodach, i że wynikający stąd odór odpychał ludzi od Hioba.
Te dodatki nie są na niczym oparte. Jeśli ludzie rzeczywiście go opuścili, to mogło to wynikać z jego późniejszej nędzy. Najpierw Hiob był człowiekiem bogatym i wdzięcznym za wszystko sługą Boga. Potem stracił majątek i dzieci. Jako prorok nie mógł mieć wyglądu odpychającego albo wstrętnego i musiał mieć przynajmniej twarz wolną od ran. Jego ciało nie mogło wydzielać odrażającego odoru.
W odróżnieniu od opowieści biblijnej, gdzie Hiob przeklinał dzień swych narodzin (Hiob 3:1) i Boga (Hiob 7:20-23), a usprawiedliwiał raczej siebie niż Boga (Hiob 32:2), Hiob w rzeczywistości znosił mężnie przez lata bez szemrania. Modlił się: „Oto dotknęło mnie utrapienie, a Ty jesteś Najmiłosierniejszy z miłosiernych!”(21:83). Bóg wysłuchał jego modlitwy i usunął nieszczęście, które go nękało, przywrócił mu jego gospodarstwo i bliskich (21:84).
Mojżeszowe problemy z mówieniem
Koran mówi, że Mojżesz, po tym jak otrzymał rozkaz pójścia do faraona, zwrócił się do Boga:
„Powiedział: „Panie mój! Rozszerz moje piersi i ułatw moje zadanie! Rozwiąż węzeł mojego języka, aby oni pojęli moją mowę.„” (20:25-28)
Niektórzy komentatorzy, będąc pod wpływem źródeł hebrajskich i nie rozumiejąc suplikacji Mojżesza, twierdzili, że miał wadę wymowy. Mówią, że młody Mojżesz pociągnął kiedyś faraona za brodę. Rozzłoszczony faraon chciał go zabić. Jednak jego żona, usiłując ocalić dziecko, poprosiła faraona, by sprawdził chłopaka, czy należy go osądzić czy też raczej ułaskawić. Przyniesiono wagę i położono kawałek złota na jednej szali, zaś na drugiej – kawałki żarzącego się węgla drzewnego. Mojżesz włożył je sobie do ust, co spowodowało u niego jąkanie się. Zatem wedle pewnych interpretacji Mojżesz prosił Boga o usunięcie tej wady wymowy.
Wymyślona opowieść nie może służyć jako podstawa do interpretowania wersetów koranicznych. Jeśliby Mojżesz miał wadę wymowy, to powinien się modlić o to żeby został rozwiązany ten węzeł a nie jakiś węzeł. To, o co Mojżesz prosił, była większa zdolność artykułowania Bożego Przesłania w obecności faraona, gdyż nie posiadał takiego daru wymowy jak jego brat Aaron (28:34; księga Wyjścia 4:10).
Konkludując należy stwierdzić, ze wszyscy prorocy odznaczali się doskonałością pod względem fizycznym i duchowym. Bez względu na to, co kto twierdzi, nic w życiu proroków nie wskazuje na jakikolwiek defekt. Natomiast niektórzy spośród nich mogli przewyższać innych pod pewnymi względami.:
„Oto tacy są posłańcy! Wywyższyliśmy jednych z nich ponad drugich. Wśród nich są tacy, z którymi mówił Bóg; i wywyższył jednych z nich w hierarchii.” (2:253)
Prorok Muhammad przewyższa ich wszystkich dzięki temu, że był ostatnim Prorokiem, zesłanym zarówno do ludzi jak i dżinów. Jego misja nie była ograniczona ani co do czasu, ani co do ludzi. Był skierowany do całej ludzkości i jego Posłanie pozostanie aktualne aż do końca czasów.
[1] Suyuti, Al-Khasa’is al-Kubra, 1:123; Hindi, Kanz al-‘Ummal, 7:168.
[2] Nursi, The Letters, 2:84-85.
- Utworzono .