Aby oświecać drogę ludzkości
Obecnie największym problemem jest to, że tak wielu nie uznaje Proroka Muhammada, inni zaś lekceważą jego drogę, albo odmawiają pójścia nią. Bóg zaś posłał zarówno Muhammada jak i wszystkich poprzednich proroków, aby oświecić drogę, którą kroczymy:
„Bóg okazał dobroć wierzącym, kiedy posłał wśród nich posłańca, spośród nich samych, który recytuje im Jego znaki, który oczyszcza ich, który uczy ich Księgi i mądrości, chociaż oni byli przedtem z pewnością w błędzie oczywistym.” (3:164)
Bóg zsyłał Wysłanników, by prowadzić ludzi ku prawdzie i dzięki niej oczyszczać ich z grzechów. Oświeceni przez nich ludzie odnaleźli drogę do Obecności Boga i osiągnęli najwyższy stopień człowieczeństwa. Zgodnie ze słowami Ibrahima Haqqi: „Bóg oświadczył, że nie może być objęty przez Niebo i Ziemię. Można Go poznać i osiągnąć jedynie sercem.” To dlatego Wysłannicy prowadzili ludzkość do wiedzy o Bogu. Bóg dotyka najgłębszej jaźni – czy nazywamy ją sercem, duszą czy sumieniem - ludzi kierujących się tym przewodnictwem, gdyż jedynie ona jest w stanie uchwycić Boga w Jego całości. Umysły nie mogą Go pojąć, filozofia nie zdoła Go dosięgnąć. Prorocy oczyszczali swe dusze, by stać się zwierciadłami, w których Bóg mógłby się objawiać. Prorok Muhammad pozostawił nam Koran i Sunnę, by ukazać sposób życia, odpowiadający celowi, dla którego zsyłani byli prorocy.
Należy w tym miejscu podkreślić trzy punkty. Po pierwsze, prorocy nie byli zwykłymi ludźmi. Bóg wybrał ich, by manifestować samego siebie. Czuwał zatem w sposób szczególny nad ich wychowaniem, aby zawsze szukali Jego aprobaty. Tak jak jego poprzednicy, Prorok Muhammad zawsze pragnął spełniać wolę bożą. Jego ostatnie słowa brzmiały: „To Rafiq al-A’la (Do Najwyższego Domu)”. Jego żona Aisza opowiadała o ostatnich chwilach Proroka w sposób następujący:
„Przebywałam z nim w tych ostatnich chwilach. Kiedykolwiek był chory, prosił mnie o modlitwę za siebie a ja, trzymałam go za rękę i modliłam się ufając, że moja modlitwa zostanie przyjęta za przyczyną jego błogosławionej ręki. Podczas ostatniej choroby pragnęłam uczynić tak samo i modlić się, on jednak nagle odrzucił swą rękę i rzekł: „To Rafiq al-A’la”.[1]
Po drugie, świat nie jest nigdy pozbawiony następców proroków, którzy poświęcają swe życie głosząc i nauczając Prawdę. Winni poszukiwać tego, czego poszukiwali prorocy, głosić to, co głosili prorocy i dokładnie ich naśladować zachęcając do dobra, szerząc go oraz zakazując zła i zniechęcając do niego.
Po trzecie, śmierć nie oznacza całkowitej destrukcji, raczej zaś zmianę światów, jednakże bez zupełnego zerwania z tym światem. Śmierć proroków była zjawiskiem szczególnym. W przypadku męczenników, których stopień duchowy jest niższy od proroków, Koran mówi:
I nie mówcie na tych, którzy zostali zabici na drodze Boga:
„Umarli!” Przeciwnie, oni są żyjący! Lecz wy nie jesteście świadomi.” (2:154)
Nie sposób zatem twierdzić, że prorocy nie żyją. Prorok Muhammad nie umarł w tym sensie, jaki nadajemy słowu „śmierć”. Zmienił jedynie miejsce pobytu i przeszedł do innego wymiaru życia.
Ci, którzy potrafią swymi wewnętrznymi zdolnościami przenikać inne wymiary doświadczają różnych wymiarów czasu i przestrzeni, widzą przeróżne stworzenia i mają wgląd w rzeczy i zdarzenia z wielu odmiennych punktów widzenia. My natomiast obejmujemy rzeczy i zdarzenia zgodnie z głównym strumieniem życia, w którym się znajdujemy. Ci, którzy podnoszą się dość wysoko, by dostrzec wszystkie wymiary tego strumienia, poszerzają zakres swej percepcji w miarę wznoszenia się. Stąd ich zdolność pojmowania rzeczywistości jest wszechstronniejsza. Tacy ludzie mogą siedzieć pośród nas i jednocześnie znajdować się w obecności Wysłannika Bożego. Modląc się z nami, niektórzy z nich mogą jednocześnie prowadzić tę samą modlitwę na Tamtym Świecie wobec aniołów. Istnieje szczególna kategoria ludzi pobożnych zwana abdal (zastępcy). Kiedy jeden z nich umiera, on lub ona są natychmiast zastępowani kimś nowym, kto może widzieć Proroka, kiedykolwiek zechce. Uczony szesnastowieczny Dżalal al-Din al-Suyuti, rzekł kiedyś: „Widziałem Wysłannika Bożego 28 razy na jawie”.
[1] Buchari, „Maghazi”, 78; Muslim, „Salam”, 50:51; Abu Daud, „Tib“, 19.
- Utworzono .