Waarom worden de kemalisten zo kwaad op Gülen?
Als u het dagblad Cumhuriyet, de woordvoerder van de kemalisten, inkijkt, zult u zien dat er geen dag voorbij gaat zonder dat er over de Fethullah-aanhangers wordt gesproken.
Men zou kunnen zeggen: “Kemalisten zijn vijanden van de godsdienstigen. En daarom zijn ze woedend op de gemeenschap.”
Goed, maar er zijn ook andere religieuze gemeenschappen in Turkije. Bijvoorbeeld de Nakşibendi. We weten dat er miljoenen mensen zijn die zijn aangesloten bij die orde. De beroemdste van hen was misschien wijl Turgut Özal.
Maar de kemalisten zijn lang niet zo kwaad op de Nakşibendi, die zelfs een president heeft voortgebracht, als dat ze zijn op de gemeenschap van Gülen. Wat de naam van de Süleymancı betreft, die valt slechts eens in de veertig jaar.
Ook door de Nurcu kunnen ze worden geërgerd, maar hun woede is veel meer gericht op de stichter van de gemeenschap, Said Nursi. De hedendaagse Nurcu leggen ze niet zo vaak op tafel.
Waarom? Waarom is de Gülengemeenschap het eerste doelwit van de kemalisten?
Dat heeft drie redenen (en fasen) die met elkaar verband houden:
1) de kemalisten zien de maatschappij als een ruw materiaal dat bewerkt kan worden. Godsdienstig bijgeloof heeft de geest van het volk in duisternis gelaten. Middels “scholen”, waar positieve wetenschappen worden onderwezen, zal het volk worden verlicht. Zodoende zal het geloof terzijde worden gelegd of een persoonlijke aangelegenheid worden.
Gülen is ook “pro-school” net als de kemalisten. Maar in de lijn van Said Nursi, denkt hij dat de natuurwetenschappen en religie niet met elkaar botsen. Volgens hem wijzen wetenschappen als fysica, chemie, biologie, astronomie op de orde die God heeft ingesteld.
Anders gezegd, het maakt de kemalisten woedend zij de “monopolie op scholen” kwijtraken.
2) Kemalisme is nationaal en nationalistisch. Hij beperkt zich tot de landsgrenzen. Buitenlandse relaties dienen alleen door de nationale overheid en onder haar toezicht te gebeuren.
Gülen echter heeft een willekeurige moslim uit Anatolië ontwikkeld tot een individu die wereldwijd opereert. Daar komt nog eens bij dat de scholen die door die individuen worden geopend en andere ondernemingen van de gemeenschap in alle delen van de wereld worden geaccepteerd. De kemalisten zijn dus landelijk gebleven, de Gülenisten zijn internationaal gegaan.
3) En de economie! Dankzij de scholen in het buitenland, heeft de gemeenschap een uiterst waardevolle verzameling informatie: zij kennen integere, eerlijke zakenlieden, industriëlen en bureaucraten.
De gemeenschap brengt de Anatolische KOBI, die een buitenlandse markt voor zichzelf zoekt, en die buitenlandse zakenlieden bij elkaar.
De ondernemers in Anatolië voegen zich bij de bewegingen, hetzij doordat ze er oprecht in geloven hetzij om er van te profiteren.
Het is onmogelijk dat de kemalisten zulk een netwerk aanbieden. De kemalisten zien duidelijk dat ze de portemonnee niet aanspreken en worden daar boos over.
De Gülengemeenschap die in vergelijking met de Nakşibendi veel actiever zijn, maakt hen ongeruster.
Bovenstaande hoofdpunten heb ik opgemaakt uit hun stukken (boeken, artikelen, columns), betreffende de gemeenschap, die ik heb gelezen en mijn waarnemingen. Ik denk dat het nuttig zal zijn voor een beter begrip van Turkije.
Iedere politieke groepering die “met hoop naar de toekomst kijkt” kan van deze fixaties iets leren. Gelukkig Nieuwjaar!
- Aangemaakt op .