Osnovne karakteristike nauke i mišljenja na Zapadu
Čini se korisnim ovdje opisati neke osnovne karakteristike zapadnjačke nauke i njezinih rezultata prije nego što nastavim ocrtavati misli, interpretacije i osude M. F. Gülena o nauci, razumu i naučnom progresu. Ovo će nam pomoći da razumijemo njegov stav o zapadnjačkome mišljenju kao i njegovome mentalitetu i razmišljanju.
Gülen ima intelektualno porijeklo koje se veže za zapadnjačko mišljenje od njegove mladosti. On također ima čvrsto znanje o filozofiji, zajedno sa njegovom religijskom i socijalnom obukom. Ipak, kako smo spomenuli ranije, njegov filozofski kapacitet je uvijek bio u sjeni njegovih vjerskih i socijalnih aktivnosti. Turska najprije biva upoznata sa njegovim znanjem o filozofiji i intelektualnim kapacitetom devedesetih godina kada su njegovi pogledi na kulturu, politiku, državu, demokraciju, razum i mišljenje, moralne vrijednosti, toleranciju, umjetnost i filozofiju objavljivani u formi intervjua.
Pogled na svijet savremenog turskog naroda rezultat je dugog političkog i intelektualnog procesa koji počinje sa tanzimatskim periodom 1839. god., kada su političke reforme uvedene u Osmanski hilafet. Taj proces je išao sve do tradicije uleme (znalaca islamske teologije) i njezinih institucionalnih struktura, koje tada postaju sekularizirane slijedeći proces koji je zahtijevala zapadnjačka modernizacija, a što je dovelo do toga da tradicionalna ulema biva izolirana iz naučnih krugova. Sa utemeljenjem nove Republike (Džumhuriyet), predstava alima transformiše se u predstavu aydina (intelektualca). U suštini, aydin je moderni sekularni termin. On podsjeća na intelektualca koji okreće leđa naslijeđu tradicionalnog izraza realnosti, i, umjesto toga, orijentiše se ka zapadnjačkom naučnome modelu. Proces vesternizacije transformiše sve koncepte u tradicionalnome mišljenju i nauci. Ilim-bilim, munevver-aydin, mutefekkir-entelektuel više ne označavaju istu stvar.[1] Ova transformacija mišljenja kulminira sa potpunom separacijom društvenog i naučnog znanja od tradicionalne i vjerske misli. Sekularizacija filozofske i naučne misli uzdrmala je autoritet tradicionalne uleme u društvenim i naučnim oblastima i ostavila ih u potpuno izoliranoj poziciji.[2]
Sa ovom koncepcijom intelektualaca (aydin) i vjerskim učenjacima (ulema) na umu, predstava Gülena, koji je imao duboku intelektualnu pozadinu – čovjek koji nije samo obični hodža (učitelj) ili propovjednik – privukla je pažnju javnosti. Gülen nije obrazovan u modernim institucijama, nego u institucijama tradicionalne uleme. Kao posljedica toga, neki sekularni krugovi njegovo porijeklo i bekgraund smatraju problematičnim i riskantnim. Sekularna elita nije bila u stanju predvidjeti da vjerski učenjak može biti zainteresovan i učen u filozofiji, politici, sociologiji i kulturalnim pitanjima svoga vremena. Sekularisti su smatrali da nauka treba ostati u rukama sekularno orijentisanih naučnika. Prema njihovome mišljenju, sekularni intlektualci i naučnici trebaju upotrebljavati svoj autoritet u današnjem svijetu upravo onako kako je ulema upotrebljavala politički, društveni i intelektualni autoritet u prošlim vremenima. Zbog toga su sekularne elite bile protiv toga da dijele svoj monopol nad sticanjem znanja. Prema tome, Gülen se pojavio i do dan - danas ostao enigma za njih.
Ovo stanje je, ustvari, mala refleksija na odvajanje nauke i religije na Zapadu. Konflikt ili borba između kršćanstva i naučnih krugova na Zapadu završio se trajnom pregradom između ove dvije oblasti. Kao rezultat toga, religija, tj. kršćanstvo, reducirana je na ovozemaljski fenomen koji je ograničen crkvenim zidovima i individualnim sferama. Ovo zapadnjačko iskustvo brzo se proširilo na ostala društva u svijetu i, kroz proces vesternizacije, postalo široko rasprostranjen fenomen. Islamski svijet je platio obol u razvoju ovog procesa onda kada je vladajuća elita pokušala transformirati njihovo društvo sa ideološkom zaslijepljenošću koja prijeti islamu u istom kontekstu kao i kršćanstvu. Ova nova atmosfera u muslimanskom svijetu naštetila je tradiciji uleme i hijerarhiji islamskog mišljenja, a vrata naučnih institucija bila su zatvorena za one koji su se htjeli baviti filozofskim i intelektualnim pitanjima sa svojim vjerskim identitetom.
Sada možemo nastaviti razgovor o osnovama nauke na Zapadu. Ja ne želim da se usmjerim na crte i analize svih aspekata historije zapadnjačke misli. Prije bih se bavio naučnom tradicijom zapadnjačke misli iz tri ugla: racionalizma i objektivizma, pozitivizma i progresa, kao i političkih nauka i države. Ovaj pristup će, nadam se, uspješno ocrtati pravila i obrasce zapadnjačkog mišljenja i nauke u općem smislu.
a) Racionalizam i objektivizam – univerzalna dimenzija
Jedan od glavnih principa zapadnjačkog naučnog pogleda je koncept racionalizma, koji zahtijeva da nauka bude na sistematski način i vidljivo pokazana i da su sve ostale naučne tradicije – nevažeće. Racionalizam je popraćen ideologijom objektivizma i “kvantitativnom inetrpretacijom znanja”. Pretpostavlja se da je naučno znanje proizvedeno striktno racionalnim i objektivnim metodima i da je ono univerzalno. Ovom tvrdnjom pripremljeni su novi uvjeti i otvoreni novi načini koji su vodili ka tome da ovaj tip znanja bude dominantan. U biti, zapadnjačka moć teoretski dozvoljava nove načine za druge naučne tradicije kako bi međusobno djelovale sa naukom Zapada i tako stvorile sintezu i novu naučnu tradiciju zajedno. Ovo se još nije desilo zato što je sastavljanje esencijalno organizirano tako da nauka Zapada bude pobjednik. Ova ideologija je efikasno eliminisala nezapadnjačke nauke u mnogim područjima. Ovaj proces je bio uspješan za dio zapadnjačke nauke – ne zato što je interakcija neuspjela, nego zato što su društva koja su stvorila i usvojila nauku Zapada osigurala veliku militarnu moć nad drugima, kao što su tvrdili Thomas Kuhn (1922.), Immanuel Wallerstein (1930.) i Paul Feyerabend (1924.).
Svi smo mi bili podučavani takvim načelima zapadnjačkog metoda – racionalizma, nepogrješivosti i univerzalnosti. U skorije vrijeme, intelektualci i mislioci Zapada kao što su Kuhn, Wallerstein i Feyerabend pokazali su nam zašto je ova indoktrinacija bila pogrešna postavljajući pitanje o metodima i sredstvima racionalizma. [3] Prema Feyeraabendu, nauka ne može biti ni posve racionalna ni zavisna od univerzalnih metoda i sistema; uprkos čudesnim prednostima u posljednja dva soljeća, zapadnjačka nauka ne može otključati misterije ljudskog postojanja. To, isto tako, nije nepogrješiv sistem znanja, niti se taj sistem zalaže za konstantnu dobrobit ljudske vrste. To je bilo pobjedonosno stajalište, ali ne zato što je ono bilo racionalno ili vještački sačinjeno, nego zato što je imalo snagu države na svojoj strani i zato što se ono koristilo da bi eliminisalo druge kulture i naučne metode te da bi ih označilo kao iracionalne i nenaučne.
Nadalje, nauka Zapada zaključuje da naučne zakonitosti spajaju svijet, univerzum, čovječanstvo i društvo te da će otkriće ovih zakonitosti ilustrirati naučnu nezavisnost ovih zakonitosti u vremenu i prostoru. Ovakvo shvatanje nauke je često osuđivano na Zapadu kao sekularizirana verzija kršćanskog mišljenja. Već je rečeno da ova koncepcija nauke postavlja prirodu na mjesto Boga budući da je ideja apsolutne sigurnosti posuđena od istina religije, a moderna materijalistička racionalnost je bila razvijena umjesto teološkog pristupa koji je dotle dominirao nad kosmološkim znanjem.[4] Filozofije prirode i naučnog istraživanja proizvedene u ranom periodu bile su inetpretirane kao otvaranje puta racionalizmu.
Nasuprot tome, stara teološka teorija je uvijek naglašavala konstantnu vezu između Boga, ljudi i postojanja – čak i kada ta veza nije bila razumljiva. Premda su imali neke nedostatke i natražnosti, stari teološki pristupi ipak definišu univerzum kao nešto što je zavisno od Stvoritelja. Međutim, nauka o prirodi reducirala je ovu vezu na mehanički nivo prenoseći suštinu Teo-centričnog univerzuma u racionalizam i stavljajući naglasak na ljude i njihove materijalne veze. Prema tome, konačna stvarnost je bila determinirana ne samo kao postojanje Boga, nego kao sam razlog postojanja, što će reći da se ljudska bića i njihova funkcija u prirodi javljaju iz racionalnih zakonitosti prirode. Kada je racionalizam obrazložio postojanje, njegova norma nisu bili ni transcendentalni ni konačni uzroci nego objektivne norme razloga.
b) Pozitivizam i progres
Naučne revolucije koje su se dogodile na Zapadu u 16. i 17. stoljeću postepeno su vodile zapadnjačko mišljenje jedinstvu sa pozitivističkim pristupom 19. stoljeća, što je bilo rastuća ideologija toga doba. Mehanicistički svjetonazor koga su razvili Galileo, Kepler, Copernicus, Newton i Boyl bio je modeliran prema čvrstom materijalističkom i pozitivističkom svjetonazoru uz pomoć racionalizma. Do 19. stoljeća, pozivitizam je bio primarna ideologija koja je oblikovala zapadnjačku naučnu misao.
Pozitivizam, koji predstavlja empirijski pristup filozofiji nauke, utemeljen je na korištenju opservacije i eksperimenta da bi objasnio postojanje. On podrazumijeva samo pozitivističko znanje i ograničava znanje na percepciju ljudskih čula te odbacuje druge načine saznavanja naglašavajući činjenicu da se znanje može steći samo na empirijski način.
Ovaj mehanicistički naučni pogled objašnjava strukture, akcije i relacije koje postoje u zakonitostima prirode. Pozitivizam tvrdi da je unutarnji red postojanja determiniran urođenim zakonitostima i da postojanje nema metafizičku, animističku ili transcendentalnu moć u sebi. Prema tome, mi možemo otkriti ovu unutarnju zakonitost samo pozitivnim empirijskim metodima. Ukratko, pozitivizam ne traži nikakve humane razloge da bi pronašao puteve objašnjenja, nego samo empirijsko iskustvo. Pozitivizam je primijenjen u oblasti sociologije, filozofije i političkih nauka od strane mislilaca kakvi su bili Saint-Simon, Comte, Mach, Kierkegaard i Sartre. S razvojem prosvjetiteljstva i teorije evolucije u 19. stoljeću, na idolatrijski način se uspostavila ideologija progresa. Koncepti i teorije postojanja, ljudskog bića, prirode i društva bili su reorganizirani prema ideologiji evolucije. Svako novo otkriće donosilo je sa sobom nova rješenja i otvaralo nova polja istraživanja i na taj način privlačilo veliku pažnju u naučnom saznavanju. Zapadnjački pogled je došao do toga da priroda također ima svoju historiju progresa. Ovo vjerovanje, zajedno sa pozitivističkim idealima prosvjetiteljstva, ojačalo je ideju “progresa” s tvrdnjom da su ljudi i njihova društva, koji su se posmatrali kao dio prirode, također napravili progres; da je ovaj progres imao zakonitosti koje su mogle biti naučno determinirane; i da su takve zakonitosti mogle biti specificirane kroz empirijsko i eksperimentalno znanje.
U svojoj knjizi Struktura naučnih revolucija T.S Kuhn kaže da nauka ima ideološku strukturu na isti način kao i političke revolucije. Prema Kuhnu, naučnici, filozofi i historičari uvijek su iznosili vlastite naučne poglede kao najvišu tačku koju je čovječanstvo ikada doseglo. To je široko raširen ideološki stav koji obuhvata ishodišta nauke kao jedinu moguću poziciju koja se može doseći. Ali, da li je to zaista tako? Da li nauka i znanje prate konstantnu i pravu liniju? Da tamo nije bilo i različitih mišljenja ili alternativnih metoda koji doprinose ovom progresu? Šezdesetih godina 20. stoljeća Thomas Kuhn je postavio ova pitanja i zadao udarac prevlasti progresivizma i naučnog mišljenja.
Kako Kuhn u početku nije imao takvu namjeru, njegova knjiga, kada se posmatra zajedno sa radovima Karla Poppera, dala je veliki doprinos transformaciji pozitivističke teorije nauke. Kuhn je jasno tvrdio da, kada naučna misao pokušava prezentirati dokazanu stvarnost, to, zapravo, predstavlja određene vrjednosne sudove. Za njega, takvi vrjednosni sudovi nisu i ne mogu biti apsolutni. Sud koji je bio ispravan jučer, danas može biti netačan. Historija nauke dokazuje da se jedan naučni pothvat nije pojavio kao nesmetana ili non-stop akumulacija; on je ponekad uveliko bio prekidan od strane revolucionarnih transformacija.
Postoje bezbrojne naučne teze i paradigme koje dolaze u konflikt jedna sa drugom. Prema Kuhnu, moderna nauka je rezultat interakcija i konflikata koji su se desili između različitih paradigmi. Prema tome, “progres” u polju nauke ne može biti mjeren jednom određenom tradicijom ili metodom. Kao dodatak znanju stečenom iz naučnih metoda, društvo bi trebalo računati i na historijska i društvena stanja, religiozne i moralne sentimente i različite vrjednosne sudove i reference. Kuhn pokušava da napiše alternativnu historiju nauke. On tvrdi da mi trebamo konceptualizirati objektivne norme koje postoje nezavisno od određenih teorija, tako da koncept naučnog progresa može biti sačinjen na održiv i uporediv način. Ipak, kada posmatramo historiju nauke, možemo vidjeti da su se veliki naučni pothvati koji su dovodili do progresa javljali ne kao rezultat objektivnih normi, nego kao rezultat konstantih konceptualnih revolucija utemeljenih na dijalektici različitih pristupa. Nadalje, u ovu dijalektiku i konflikte bili su uključeni sociološki i psihološki faktori. Prema Kuhnu, naučno znanje ne može biti odvojeno od vjerovanja i uvjerenja onoga ko ga proizvodi. Kada se pojave alternativni naučni pogledi, proizvodnja nauke i naučnog progresa postaje prikrivena u borbi za moć.
Kuhnov kriticizam je duboko uzdrmao naučne krugove na Zapadu i pozitivističku tradiciju općenito. Kuhn je bio prvi koji je u pitanje doveo dotadašnji dvjestogodišnji autoritet u kome je uživala naučna zajednica i, na taj način, njegova knjiga je bila divni i hrabri pokušaj da se u pitanje dovede zapadnjačka imaginacija. Mnogi naučnici i filozofi, kakvi su bili Popper, Lakatos, Althuser, Wittgenstein, Feyerabend, Duhem i Quine, počeli su da se pitaju o zapadnjačkom naučnome metodu, svaki sa svojom argumentacijom, ali nijedan od njih nije bio prihvaćen kao Kuhn.
Vrijeme kada se, šezdesetih i sedamdesetih godina 20. stoljeća, pod znak pitanja stavljao zapadnjački naučni metod nije bilo u punom smislu znakovito kao danas; tada je to pitanje svoj značaj prebacilo na polje naučnog istraživanja. Dok je ovdje bilo nekih novih iskoraka u području alternativnih pristupa, nauka Zapada još je bila vezana za njutnovski mehanicistički pristup i ideologiju izvjesnosti ponekad se suočivši sa bučnim kontradiktornostima. Na taj način, mi možemo doći do zaključka da Zapad ovdje upotrebljava ideološki stav. Isto tako, mi možemo reći da se ne može jasno specificirati zapadnjački pristup nauci bez specifikacije veze između znanja i moći.
c) Politika i ideologija – nauka, moć i država
Tokom povijesti postojala je snažna veza između znanja i društvenog poretka. Teorije moći su uvijek bile utemeljene na vladajućem shvatanju nauke. Eksperimentalne studije koje osposobljavaju vojne strategije uvijek su se oslanjale na važne grane matematike; vijekovima se astronomija smatrala povezanom sa navigacijom i dugoročnom političkom kontrolom svijeta. Evropljani su koristili astronomiju kada su se širili na Novi svijet tokom njihovog ekspanzionog perioda. Kao naučnici i autori koji su bili bliski sa kraljevima i kraljicama Evrope počinjali su da podržavaju reformaciju znanja ne samo da bi ga upotrijebili za poboljšanje života ljudi, nego i kao oružje u rukama države.[5]
Najveći entuzijast među ovim naučnicima je bio poznati engleski filozof i prirodnjak Francis Bacon (rođen 1561.). Bacon je vjerovao da se nauka treba koristiti pod punom kontrolom države. On je intelektualce koji su preferirali inividualizam okarakterizirao kao đavolje egzegete čiji je cilj bio da dosegnu do konačne stvarnosti direktno i individualno bez pomoći klerika i da, isto tako, žele umanjiti religijski entuzijazam.[6]
Francis Bacon uspostavlja svoje mišljenje u odnosu na ovo o čemu govorimo na dva fundamenta: prvi je širenje filozofije prirode (“nauka o uzrocima”), a drugi – širenje moći (“širenje humanističkog carstva”). Za njega, znanje jest jednako – moć. On efikasno interpretira filozofiju prirode u korist čuvanja prirode, ljudskog bića i društva pod kontrolom. Dok on lično brani ideju da filozofija prirode treba biti proširena na ljude, bogati aristokrati i naučnici, kakav je, npr., bio Robert Boyle, usvajaju njegovu ideju u društvenoj stvarnosti. Ukratko, znanje sve više postaje izmanipulisano u služenju političkim, religijskim i društvenim autoritetima u kasnom evropskom periodu.[7]
Sve više, dakle, nauka je postajala politički i ideološki agent koji je establišmentu olakšavao dugovjekovni zapadnjački kolonijalni pothvat. Feyerabend nastoji staviti pod znak pitanja filozofske fundamente moderne nauke tako što ih ispituje. On sa žarom konstatira da je nauka postala posvećena i da samo što nije uspostavljena crkva nauke. Za Feyerabenda, argument da je nauka nepogrješiva je – neutemeljen, i on se ne može dokazati. Feyerabend misli da se naučnici ponašaju kao svećenici u prošlosti zato što su ovi posljednji naučavali da su dosegli konačno saznanje i zato što je pretpostavka da je nauka prirodno moćna zasebna cjelina postala doktrina vjerovanja za svakoga. Štaviše, o nauci se nije mislilo kao o parcijalnoj ili izoliranoj instituciji, nego je ona učinjena osnovnom komponentom demokracije – isto kao što je crkva bila osnovni dio društva u prošlosti. On tvrdi da su crkva i država, naravno, pažljivo odvojene jedna od druge. Država i nauka su, međutim, nerazdvojne. Ukratko, Feyerabend kaže da nauka nije ništa drukčija od ostalih ideologija koje se takmiče jedna sa drugom za epistemološku superiornost. On vjeruje da su uvjeti devetnaestog i dvadesetog stoljeća posvećeni i da, zbog toga, nauku posmatra kao oslobodioca ili “sekularnog mesiju”.[8] Ideologije mogu biti korumpirane da postanu dogmatske religije. Izum naučnog progresa, posebno nakon Drugog svjetskog rata, dobar je primjer ovoga o čemu govorimo. Feyerabend objašnjava da principi koji su nekada čovjeku izvorno davali potrebne ideje i moć – kako bi on mogao savladati strahove i predrasude koje mu je autokratska religija nametala – danas od ljudskih bića prave robove njihovih sebičnih interesa. On upozorava ljude da budu oprezni, da ne budu obmanuti liberalnom retorikom nekih propagandista koji se naizgled zalažu za interese ljudi. Politička i društvena moć nauke i granice koje ona povlači, prije nego što ljudi pažljivo razmotre kako bi naukom stigli do većeg dobra, ustvari, samovoljno su diktirane.[9]
d) Religija i metafizika
Zapadnjačka nauka je također razvila naučni pogled koji jeste otvoren za religijske i metafizičke dimenzije. Ovaj pogled, međutim, nije bio nešto posebno utjecajan. Teologija i teorija kreacije uvijek su ostajale slabe kako su ideološki i politički pogledi jačali. Ustvari, mnoge koncepte i teorije su, u prvom redu, širili naučnici i mislioci, ili bar većina njih, koji su, zapravo, naglašavali potrebu za vjerovanjem u Boga, ali oni su bili ignorisani i ometani kasnijim naučnim razvojem. Evropska naučna misao je bila uveliko otvorena za metafizičke vrijednosti u 16. i 17. stoljeću; ona je tada bila usvojila pogled koji naglašava da je cilj nauke da bude sredstvo u otkrivanju Boga i Njegovih svojstava koja se odražavaju na Zemlji. Nova naučna otkrića u budućnosti, naravno, mogla bi prisiliti druge naučnike da preispitaju negativni pristup razvijen od strane onih naučnika koji su bili protiv religije. Svi znamo da su ugledni naučnici kakvi su bili Kepler, Galileo, Newton, Boyle, Decartes, Paracelsus, pa čak i Bacon posmatrali univerzum kao knjigu koja proizlazi iz Božije svemoćne volje.
Aristotelijanska prirodna filozofija bila je kristijanizirana u kulturi skolastike. Kroz dugi period adaptacije, razmirice između nekih poganskih pogleda i kršćanske doktrine bile su uništene, ostavljene postrani ili izmirene. Institucija katolicizma internacionalizirala je tradicionalna naučna tijela te znanje o prirodi i kosmologiju povezanu sa Aristotelom, Galenom, Ptolomejom, Anselmusom i Tomasom Aquinasom u toj mjeri da su se u Evropi ovi pogledi prihvatili kao jedini autoritativni sve do 15. i 16. stoljeća. Ptolomejev geocentrični sistem je bio zvanično priznat od strane kršćanstva sve dok se nije pojavio heliocentrični sistem Kopernika i Galileja. Galilejeva opservacija da se svijet okreće oko Sunca sukobila se sa fundamentalnom kršćanskom doktrinom koja je tvrdila da se Sunce okreće oko Zemlje.
Galileo nije htio izazvati religiju, nego prezentirati pogled po kome priroda, stvorena kao izraz Božije volje, liči na Bibliju kao knjigu koja se čita. On je nastojao da se biblijske reference o stabilnosti Zemlje i mobilnosti Sunca ne trebaju uzimati kao doslovne nego kao metaforičke istine.
Prirodnjaci koji su podržavali i razvijali kopernikanski pogled na univerzum u 16. i 17. stoljeću napadali su geocentrični pogled na razne načine. Gledajući u sebi ljude odane kršćanstvu, oni su odbijali ideju da je Zemlja centar univerzuma; vjerovali su da je Zemlja samo jedna od mnogih planeta koja se okreće oko Sunca. Svi ovi pogledi će donijeti sukob između religije i nauke. Ovakav razvoj situacije stvorio je ozbiljnu zabrinutost u Crkvi uprkos činjenici da filozofi prirode nisu ciljali na kršćanska vjerovanja time što su postavili temelj mehanicističkog pogleda na svijet. Ustvari, oni su isticali da strahovitom kongruencijom u univerzumu upravlja Kreator.[10]
Dok se razvijao mehanicistički pogled na svijet, i koncept “Knjige prirode” je sve više počinjao da se koristi. Švicarski renesansni medicinar Paracelsus (u. 1541.) bio je možda prvi koji je, nakon što je sv. Augustin pozvao ljude da “čitaju Knjigu prirode”, to učinio. Za njega, realna filozofija je napisana u velikoj knjizi univerzuma koja konstantno stoji otvorena za ljudski pogled. Napisana je na jeziku matematike, a njezina slova su trouglovi, krugovi i ostale geometrijske figure bez kojih je nemoguće razumjeti i jednu jedinu njezinu riječ.[11]
Onda je, šezdesetih godina 17. stoljeća, Robert Boyle (rođen 1691.) napisao da je svaka stranica u velikom volumenu prirode puna hijeroglifa, gdje stvari zamjenjuju riječi, a njihove osobine stoje umjesto slova. Boyle definira naučnika prirode kao svećenika prirode i njima dodjeljuje zadatak da kažu ljudima za postojanje sveznajućeg i svemoćnoga Boga. Sedamdesetih godina istog stoljeća francuski kartezijanac Nicholas Malebranche (rođen 1715.) rekao je: “Kada vidim sahat, ja imam razlog da zaključim da postoji Inteligentno Biće, pošto je nemoguće, i za to ne postoji prilika, slučajno proizvesti i urediti poziciju svih njegovih točkića. Kako je onda moguće da konfuzna zbrka atoma bude u stanju urediti u svim ljudima i životinjama izobilje različitih tajni, izvora i pokretača sa takvom tačnošću i proporcijom? Ovaj čisti dokaz vještine u prirodnom svijetu veliki je motiv za religijska uvjerenja. A od onih čija su prirodna znanja najveća očekuje se da budu najviše raspoloženi za poštivanje Božije stvaralačke mudrosti”. Godine 1761. engleski prirodnjak John Ray (rođen 1705.) ponudio je oko obične muhe kao moćan primjer Božije mudre inteligencije i milosrđa. Engleski filozofi potom počinju vjerovati da se Božija moć nije mogla ograničiti samo na prirodu.[12]
Metafora “Knjige prirode” razvijana je na Zapadu između 15. i 17. stoljeća i godinama bila filozofski i naučni temelj za dokazivanje postojanja Boga. Vjerovalo se da je Bog napisao dvije knjige: jedna je bila “Sveta knjiga”, a druga je bila “Knjiga prirode”. Pa i pored toga, naučni razvoj je kasnije interpretiran na pozitivistički i sekularni način. Kada je nauka postala sekularizirana, teorije kreacije su pretrpjele velike udare. Ovo je donijelo političke i društvene probleme koji će, na kraju, početi podrivati autoritet nauke Zapada.
[1] Nakon uspostavljanja Republike, turski jezik je doživio enormnu transformaciju u kojoj su mnoge riječi arapskog i perzijskog porijekla odstranjene (ili su postojali pokušaji da se one odstrane) iz rječnika i da se zamijene novim riječima koje su bile skovane kako bi popunile prazninu. Pa i pored toga, u upotrebi su ostali veliki stariji rječnici, što je za posljedicu imalo da danas imamo dvije riječi – staru i novu – koje se odnose na isti koncept, s neznatnom razlikom; starije riječi se upotrebljavaju više u vjerskom kontekstu, dok se novije riječi odnose više na sekularne pojmove. Autor se referira na ovu pojavu kada upotrebljava kombinaciju ilim-bilim za “nauku”, münevver-aydın za “ono što je naučeno”, i mütefekkir-entelektüel za “intelektualca”.
[2] O istoj tenziji u arapskoj modernizaciji v. Ibrahim Abu-Rabi, Intellectual Origins of Islamic Resurgence in the Modern Arab World, Albany: State University of New York Press, 1996.
[3] V. Thomas S. Kuhn, Bilimsel Devrimlerin Yapısı, Istanbul: Kırmızı Yayıncılık, 2006. Originalno izdanje: The Structure of Scientific Revolutions, Chicago: University of Chicago Press, 1996; Immanuel Wallerstein, Bildiğimiz Dünyanın Sonu, Istanbul: Metis Yayınları, 2000. Originalno izdanje: “The End of the World As We Know It, University of Minnesota Press, Minneapolis: 2001; Paul Feyerabend, Özgür Bir Toplumda Bilim; Yönetme Karşı, Istanbul: Ayrıntı Yayınları, 1999. Originalno izdanje: Against Method, London: Verso, 1993.
[4] V. Wallerstein, p. 10.
[5] Za više informacija, v. Steven Shapin, Bilimsel Devrim, Istanbul: İzdüşüm Yayınları, 2000, p. 154. Originalno izdanje: The Scientific Revolution, Chicago: University of Chicago Press, 1998.
[6] Ibid.
[7] Ibid.
[8] Feyerabend, p, 100.
[9] Ibid., p. 103.
[10] Shapin, 2000.
[11] Ibid.
[12] Ibid.
- Napravljeno na .