Dert ve Bir Ölçü
Şairlerin öteden beri dertle alâkalı birçok terennümleri olmuştur. Fuzûlî'nin: Kılma derdim kim helakim, derde dermandır..' yine Niyazi Mısrî'nin: 'Derman arardım derdime, derdim bana derman imiş.' Ve başka bir şairin: 'Dert elinden dâde geldim, gelmedi derman bana.' mısraları hemen akla gelen şeylerden... Ve bütün bu sözlerin ortak özelliği derman yerine, dert talebinde bulunmaktır. Evet kimi insanlar dertten şikâyet ederken kimileri de onu istemişler ve hayatlarının bir parçası hâline getirmişlerdir. Meselâ ben, güçlü-kuvvetli olduğum dönemlerde çok samimî olarak: 'Allah'ım beni, Zatını seven ve Zatın tarafından da sevilen bir insan yap, başka bir şey istemiyorum. Ve bana öyle bir hastalık ver ki, halk ondan tiksinmesin, hastalık beni meşgul etsin, ben de başka bir şey düşünmeye fırsat bulamayayım.' diye dua etmişimdir. Zaman içinde, isabetli-isabetsiz fakat hüsn-ü niyetli bu duanın kabulüne defaatle şahit olmuşumdur. Evet benim bahsini ettiğim duayı yaptığım zamanlarda, kimbilir belki de düşüncem şu idi: 'Allah sevdiği kullarının başından belâyı eksik etmez. Peygamberlerin hayatları meydanda. İnsan Allah tarafından sevilmeyi çok arzu ediyorsa bunun yolu umumiyetle hastalıklardan geçer..' Gerçi bugün bu düşüncenin yanlış olduğu kanaatindeyim. Zira Allah Resûlü (s.a.s)'nün bütün ümmet-i Muhammed'e 'Allah'tan af ve afiyet isteyin.' tavsiyesi, demek ki o zaman gözümüzden kaçmış. Hatta ben bu duayı yaptığım yıllarda yakın bir arkadaşım: 'Allah'ın hazinesi çok geniştir. O af, rahmet ve afiyet verdiği gibi insan yine de iffetli kalabilir..' demişti.. demişti ama ben çoktan dua etmiş bulunuyordum.
Hâsılı, Allah (c.c)'tan dert istenilmemelidir, fakat derdi verdiği zaman da bir âşık-ı sadık gibi davranmalı, asla şikâyet etmemeli, ah u efgan edip inlememelidir.
Yukarıda bahsini ettiğimiz şairlerin Allah Resûlü'nün afiyet tavsiyesini bilmemeleri düşünülemez. Öyleyse onların bu hadise rağmen dert istemelerini daha engin mülâhazalarla yorumlamalıyız.
- tarihinde hazırlandı.