Co daje nam wiara w Zmartwychwstanie

Po wierze w Boga, to wiara w Zmartwychwstanie odgrywa najważniejszą rolę w zapewnieniu pokojowego ładu społecznego. Dlaczego ci, którzy nie wierzą, że będą życiu przyszłym pociągnięci do odpowiedzialności za swoje czyny, mają starać się żyć uczciwie i w sposób prawy? Jednak ci spośród nas, którzy żywią wiarę w Sąd Ostateczny na Tamtym Świecie, próbują żyć w sposób zdyscyplinowany i uczciwy. Szlachetny Koran mówi:

„I w jakiejkolwiek byłbyś sytuacji,
i cokolwiek recytowałbyś z Koranu,
i jakiekolwiek podejmujecie działanie
- My jesteśmy przy was świadkami,
kiedy się w tym zagłębiacie.
I nie ujdzie uwagi twego Pana
nawet ciężar jednego pyłku
- ani na ziemi, ani w niebiosach;
ani też coś jeszcze mniejszego od tego,
ani też większego
- żeby to nie było w Księdze jasnej.”
 (10:61)

Niektórzy aniołowie są odpowiedzialni za rejestrowanie wszystkiego, co czynimy. Bóg też ma pełną wiedzę i świadomość wszystkich naszych czynów, zamiarów, myśli i wyobrażeń. Ci, którzy to rozumieją (i postępują właściwie) znajdą prawdziwy pokój i szczęście w obu światach.

Wiara w Zmartwychwstanie powstrzymuje młodych ludzi od marnowania swego życia na rzeczy przemijające i trywialne a także daje nadzieję starszym, gdy zbliża się ich śmierć. Pomaga również znieść śmierć osób ukochanych. Dzieci, które wierzą, że zostaną ponownie połączone z ich ukochanymi zmarłymi w lepszym świecie, znajdują w Zmartwychwstaniu prawdziwe pocieszenie. Każdy, niezależnie od wieku i płci lub innych różnic, potrzebuje wiary w Zmartwychwstanie tak samo jak potrzebuje powietrza, wody i chleba.

Ponieważ ta wiara prowadzi ludzi do życia w pokoju, intelektualiści, którzy dążą do spokoju publicznego i bezpieczeństwa, powinni to właśnie podkreślać. Ci, którzy są przekonani co do tego, co oświadcza Koran –

„I ten, kto uczynił dobra na ciężar pyłku,
zobaczy je;
 i ten, kto uczynił zła na ciężar pyłku,
zobaczy je.”

(99:7-8)

żyją w sposób odpowiedzialny a społeczność złożona z takich ludzi odnajduje prawdziwy spokój i szczęście. Jeśli wpoimy tę wiarę w serca młodych ludzi, to nie będą szkodliwym elementem społecznym, ale raczej będą starać się służyć swemu narodowi i ludzkości.

Dzieci są bardzo wrażliwe i delikatne. Niezmiernie podatne na nieszczęścia, łatwo dotyka ich to, co staje się im i ich rodzinom. Kiedy tracą członka rodziny, albo stają się sierotami, ich świat staje się ciemny i popadają w głębokie strapienie i rozpacz. Kiedy jedna z moich sióstr zmarła w moim dzieciństwie, czułem się zniszczony. Często chodziłem do jej grobu i modliłem się z głębi serca: "O, Boże! Proszę przywróć ją do życia i pozwól mi zobaczyć jej piękną twarz raz jeszcze, albo pozwól mi umrzeć, bym został z nią ponownie złączony." Tak, cóż innego, niż wiara w Zmartwychwstanie i spotkanie ze zmarłymi ukochanymi może wynagrodzić stratę rodziców, braci, sióstr i przyjaciół? Dzieci znajdą prawdziwe pocieszenie, że tylko jeśli będą przekonane, że ich ukochani odeszli do Raju a one same kiedyś ich spotkają.

Jak można zrekompensować ludziom starszym lata, które minęły, dzieciństwo i młodość, która pozostała w tyle? Jakże można ich pocieszyć za stratę ich ukochanych, którzy umarli przed nimi? Jak usunąć lęk śmierci i grobu z ich serc? Jakże sprawić, by zapomnieli śmierć, którą odczuwają do głębi? Czy pocieszą ich coraz to nowe przyjemności tego świata? Skompensować im te straty i pocieszyć ich można jedynie przekonując, że grób, który wydaje się im podobny do smoka z otwartą paszczą, czyhającą, by ich pożreć, w rzeczywistości stanowi drzwi do innego i o wiele lepszego świata, albo - po prostu- jest piękną poczekalnią wychodząca na ten świat.

W swym niepowtarzalnym stylu, Koran wyraża takie uczucia przez Proroka Zachariasza:

„Wspomnienie o miłosierdziu twego Pana
względem Jego sługi Zachariasza.
Oto wezwał on swego Pana wezwaniem skrytym.
 Powiedział on:
"Panie mój! Moje kości osłabły,
a głowa rozjaśniła się siwizną.
A ja nigdy nie byłem, Panie mój,
w modlitwie do Ciebie nieszczęśliwy.

Oto obawiam się moich bliskich
po mojej śmierci.
A moja żona jest bezpłodna.
Daj mi więc od Ciebie następcę!
On będzie po mnie dziedziczył;
on będzie dziedzicem rodu Jakuba.
Panie mój! Znajdź w nim upodobanie!"

(19:2-6)

Bojąc się, że krewni nie byliby wystarczająco lojalni względem jego misji po jego śmierci, Prorok Zachariasz, pokój z nim, przemówił do swego Mistrza i prosił o męskiego spadkobiercę swej misji. To wołanie wszystkich starych ludzi. Wiara w Boga i Zmartwychwstanie przekazuje  im dobrą nowinę: "Nie obawiajcie się śmierci, ponieważ śmierć nie jest wiecznym wygaśnięciem. To jest tylko zmiana światów, uwolnienie od uciążliwych obowiązków twojego życia, paszport do wiecznego świata, gdzie oczekują na ciebie wszelkie rodzaje piękna i błogosławieństw. Miłosierny, który wysłał cię na świat i utrzymywał cię przy życiu przez tak długi czas, nie zostawi cię w ciemności grobu i ciemnych korytarzach wychodzących na inny świat. On obdarzy cię swą Obecnością, da ci wieczne i szczęśliwe życie a także pobłogosławi cię dobrodziejstwami Raju." Tylko taka dobra nowina może pocieszyć starych ludzi i umożliwić im powitanie śmierci z uśmiechem.

Nasza wolna wola, którą wykorzystujemy, by kierować naszym życiem sprawia, że jesteśmy unikalni pomiędzy wszystkimi stworzeniami. Wolna wola jest manifestacją Boskiego Miłosierdzia i jeśli wykorzystana właściwie, sprawia, że jesteśmy nagradzani owocami Miłosierdzia. Wiara w Zmartwychwstanie jest najważniejszym czynnikiem skłaniającym nas do  wykorzystywania naszej wolnej woli właściwie, nie zaś po to, by krzywdzić lub szkodzić innym.

Sahl ibn Sa'd opowiada, że Wysłannik Boga dowiedział się o młodym człowieku, który pozostawał w domu przez wiele dni. Prorok poszedł go odwiedzić. Kiedy młody człowiek zauważył Wysłannika, który ukazał się przed nim niespodziewanie, rzucił się w ramiona Proroka i zmarł natychmiast. Prorok powiedział stojącym dookoła: "Połóżcie ciało waszego przyjaciela. Lęk przed Piekłem głęboko go poraził. Przysięgam na Tego, w którego Rękach jest moje życie, że Bóg z pewnością ochroni go od Piekła." [1] Koran oświadcza:

„Lecz dla tego, kto się lękał
stawienia się przed swoim Panem
i powstrzymywał duszę od namiętności,
to, zaprawdę, dla niego Ogród
będzie miejscem schronienia! (79:40-41).

W jednym z hadisów qudsi, Bóg mówi: "Nie połączę dwóch zabezpieczeń, ani dwóch strachów."[2]  Inaczej mówiąc, ci, którzy lękają się Jego kary na tym świecie, będą ochronieni od Jego kary na tamtym świecie, podczas gdy ci, którzy nie lękają się Jego kary tutaj, nie będą  ocaleni od kary na tamtym świecie.

„Omar, zaobserwowawszy jak pewien młody człowiek dzielnie opiera się złu, powiedział: „Lud pozbawiony młodego pokolenia, skazany jest na wygaśnięcie.” Młodzi ludzie mają energię zdolną przekształcać świat. Jeśli będziecie wobec niej nadmiernie pobłażliwi, to podkopiecie  przyszłość swego narodu. Wiara w Zmartwychwstanie powstrzymuje młodych ludzi od popełniania okrucieństw i marnowania energii na przemijające przyjemności. Kieruje ich ku  życiu zdyscyplinowanemu, pożytecznemu i cnotliwemu.

Wiara w Zmartwychwstanie daje też pocieszenie choremu. Wierzący, który cierpi na nieuleczalną chorobę myśli: „Umieram; nikt nie jest w stanie przedłużyć mojego życia. Każdy musi umrzeć. Na szczęście, idę do miejsca (Raju) gdzie odzyskam moje zdrowie i młodość i będę się nimi cieszył na zawsze.” Bezpieczni, posiadając tę wiedzę, wszystkie sługi Boga i prorocy witają śmierć z uśmiechem. Ostatni Prorok, pokój z nim, powiedział w końcowych chwilach swego życia: „Boże, pragnę wiecznej Obecności w wiecznym świecie.” Poprzedniego dnia poinformował swych Towarzyszy: „Bóg pozwolił jednemu ze swych sług wybrać pomiędzy kosztowaniem piękna tego świata, jak długo zechce a tym, co jest u Niego. Sługa wybrał to, co jest u Niego." [3] Sługą, któremu dany był ów wybór był sam Wysłannik. Towarzysze pojęli, kogo miał na myśli i zapłakali.

Omar, który panował nad ogromnym obszarem, rozciągającym się od zachodnich granic Egiptu aż do wyżyn Azji środkowej, upadł na twarz przed Bogiem i westchnął: „Nie mogę już spełniać moich obowiązków. Pozwól mi umrzeć i zabierz mnie do Swej Obecności.” Tak silne pragnienie innego świata, świata wiecznego piękna i błogosławieństwa związanego z widzeniem Przedwiecznego, skłaniało Proroka, Omara i wielu innych, do pragnienia raczej śmierci niż tego, ziemskiego świata.

Świat jest mieszaniną dobra i zła, prawości i nieprawości, piękna i brzydoty, i ciemięzców i uciskanych. Wiele przykładów nieprawości przechodzi bez uwagi, a liczni ludzie skrzywdzeni nie mogą dochodzić sprawiedliwości i zadośćuczynienia. Tylko wiara w zmartwychwstanie w innym świecie absolutnej sprawiedliwości może pojednać skrzywdzonych i krzywdzicieli, i przekonać ich, by nie szukali zemsty. Podobnie, ludzie dotknięci nieszczęściem znajdują pocieszenie w Zmartwychwstaniu, ponieważ wierzą, że cokolwiek im się zdarza, oczyszcza ich, i że cokolwiek stracili w jakiejś katastrofie, to będzie to przywrócone w życiu przyszłym.

Wiara w Zmartwychwstanie zmienia dom w ogród Raju. W domu, gdzie młodzież podąża jedynie za przyjemnościami, dzieciom nie wpaja się uczuć religijnych i praktyki religijnej, rodzice zaś myślą tylko o coraz to nowych uciechach życia a dziadków umieszcza się w domach starców i pociechą dla nich są jedynie z zwierzęta domowe, gdyż brak wokół nich wnuków, które by ich kochały i szanowały, - w takim domu, życie jest ciężarem trudnym do zniesienia. Wiara w Zmartwychwstanie przypomina ludziom o ich obowiązkach względem rodziny i jeśli wypełniają te obowiązki, w domu zaczyna panować atmosfera wzajemnej miłości, sympatii i szacunku.

Ta wiara sprawia, że współmałżonkowie pogłębiają swą miłość i szanują się nawzajem. Miłość oparta na pięknie fizycznym jest nietrwała i małej wartości, ponieważ zwykle znika wkrótce po ślubie. Ale jeśli współmałżonkowie wierzą, że ich małżeństwo będzie trwało wiecznie w innym świecie, gdzie będą na zawsze młodzi i piękni, ich miłość do siebie pozostaje, choć stopniowo się starzeją i gubią swe fizyczne piękno.

Życie rodzinne oparte na wierze sprawia, że członkowie rodziny czują się, jak gdyby znajdowali się już w przedsionkach Raju. Podobnie, jeśliby kraj rządził się według tej samej wiary, jego mieszkańcy cieszyliby się życiem daleko lepszym niż to, jakie Platon wyobraził sobie w  dziele Republika albo al - Farabi (Alpharabios) w swym al - Madinat al - Fadila (Cnotliwe Miasto). Takie państwo byłoby jak Medyna za czasów Proroka, pokój z nim, albo ziemie muzułmańskie pod rządami Omara.

Aby mieć lepsze zrozumienie jak Prorok zbudował społeczeństwo, podajemy kilka przykładów jego wypowiedzi odnoszących się do Zmartwychwstania i życia po śmierci:

O, ludzie! Będziecie wskrzeszeni boso, nago i nieobrzezani. Posłuchajcie mnie z pełną uwagą: "Tym, który zostanie ubrany jako pierwszy, będzie Abraham, pokój z nim.” Uważajcie na to, co powiem: „Tego pewni ludzie z mojej Ummy (społeczności) będą pochwyceni z lewej strony i przyniesieni do mnie.” Powiem: O, Panie! To są moi Towarzysze.” Zostanie mi powiedziane: „Nie znasz złych rzeczy, które oni uczynili po twym odejściu”. Wtedy odpowiem tak, jak rzekł sprawiedliwy sługa [Jezus]: „Byłem ich świadkiem, gdy pozostawałem pomiędzy nimi. Kiedy zaś wziąłeś mnie do Siebie, stałeś się ich Strażnikiem. Ty jesteś Świadkiem wszystkich rzeczy. Jeśli ich ukarzesz, to przecież oni są Twoimi niewolnikami; jeśli im wybaczysz, Ty jesteś Wszechmocny i Mądry”. [4]

Odkąd Bóg stworzył Adama, ludzie nie doświadczyli wydarzenia straszniejszego niż śmierć. Jednakże dla grzeszników śmierć jest łatwiejsza, niż to, co po niej nastąpi. Będą cierpieć takie męki, że pot pokryje ich ciała i stanie się jakby uzdą dookoła ich podbródków. [5]

Ludzie zostaną wskrzeszeni w trzech grupach: ci, którzy połączyli lęk przed Bogiem z oczekiwaniem [bojąc się Jego kary ale nigdy nie wątpiąc w Jego litość i przebaczenie], ci, którzy  [ponieważ często „słabli”] spróbują wejść do Raju „jadąc na mule" we swoje, troje, czworo ... lub dziesięcioro. Reszta będzie wskrzeszona do Ognia; [ponieważ stale wykonywali grzechy godne Ognia piekielnego], jeśli zapragną spać przed południem, Piekło pójdzie spać z nimi; jeśli doczekają nocy, Piekło również; jeśli zobaczą ranek, Piekło także, a jeśli nadejdzie dla nich  wieczór, Piekło będzie pośród nich. [6]

Wysłannik Boga, pokój z nim, upewnił się, że jego Towarzysze zrozumieli dokładnie, czym jest Piekło i przebudził w nich wielkie pragnienie Raju. Odtąd żyli w świadomości Boskiej nagrody i kary. Byli tak wrażliwi na powinności religijne i prawa ludzi, że, na przykład, dwaj z nich jednocześnie zwracało się do Wysłannika, by rozwiązał ich spór. Po wysłuchaniu ich relacji, Prorok powiedział:

Jestem istotą ludzką, jak wy, osadzę zatem wedle tego, co mówicie. Możliwe, że jeden z was przemawia bardziej przekonująco i wydam rozstrzygnięcie na jego korzyść. Jednakże Bóg będzie sądził sprawiedliwie na Tamtym Świecie według tego, jak sprawy naprawdę się miały. Niesprawiedliwego spotka słuszna kara, a niewinnego nagroda. [7]

Wysłannik doradził im: „Podzielcie sporny majątek po połowie a następnie ciągnijcie losy. Każdy powinien zgodzić się na swój udział z całego serca i bez żalu.”

Sa'd ibn Rabi' został mocno zraniony w Bitwie pod Uhud. Umierając, szepnął Muhammadowi ibn Maslama, który przyniósł mu pozdrowienia od Proroka: „Zanieś Wysłannikowi Bożemu moje pozdrowienia. Na Boga, wyczuwam pod Uhud zapach Raju."

---

[1] Ibn Kathir, Tafsir, 3:53 9 (cytowane za Tarikh al - Dimishq autorstwa Ibn Asakira).
[2] Kanz al -Ummal, 3.141, Hadis nr 5878.
[3] Ibn Ishaq, Al-Sirat al-Nabawiyya (Beirut: 1955), 2:642; Ibn Sa'd, Al-Tabaqat al-Kubra' (Beirut), 2:204.
[4] Bukhari, Anbiya', 8:48; Muslim, Jannah, 56; Tirmidhi, Qiyama,
[5] Ahmad ibn Hanbal, Musnad, 3:154. (Relacjonowane przez Anasa.)
[6] Bukhari, Riqaq, 45; Muslim, Jannah, 59; Nasa'i, Jana'iz, 118. (Relacjonowane przez Abu Hurayra. Bukhari i Muslima.)
[7] Bukhari, Shahadah, 27; Muslim, 'Aqdiyah, 4; Abu Dawud, Adab, 87.