Humanizm i umiłowanie ludzkości
Miłość jest nie tylko jednym z najczęściej dziś poruszanych tematów rozmów, lecz jest także jedną z najbardziej podstawowych kwestii. W istocie miłość to róża naszej wiary oraz królestwo, które nigdy nie obumiera. Bóg tkał wszechświat na krosnach miłości, a ponad wszystkim innym, w łonie istnienia najbardziej magiczną i czarującą muzyką jest właśnie miłość. Najmocniejsze więzi pomiędzy jednostkami, w rodzinie, społeczeństwie i narodzie oparte są na miłości. Powszechna miłość ukazuje się w istnieniu całego wszechświata poprzez pomoc i wsparcie dla każdej jego cząstki.
To prawda, że najbardziej dominującym czynnikiem w duchu wszelkiego bytu jest miłość. Jako jednostka w uniwersalnym chórze, niemal każde stworzenie wykonuje w swym własnym, oryginalnym stylu magiczną nutę, którą otrzymało od Boga w melodii miłości. Jednak ta wymiana miłości pomiędzy bytem a ludzkością i między jedną a drugą istotą odbywa się podświadomie, gdyż boska wola całkowicie dominuje nad stworzeniami, które nie posiadają woli. Z tej perspektywy to ludzkość „świadomie” uczestniczy w owej symfonii miłości odgrywanej w życiu. Ponadto, rozwijając miłość w jej prawdziwej naturze, ludzie szukają dróg, w jaki sposób okazywać ją w ludzki właśnie sposób. Dlatego też każda osoba winna okazywać realną pomoc i wsparcie dla innych. Ludzie powinni chronić ogólną harmonię, wkomponowaną w ich dusze z szacunku do miłości, której – jako prawo naturalne – dano mieszkanie w duchu wszelkiego bytu.
Humanizm jest doktryną odnoszącą się do miłości i ludzkości w dzisiejszych czasach, wyrażoną jednak niedbale i mogącą być łatwo zmanipulowaną przez różne interpretacje. Pewne kręgi próbują narzucać abstrakcyjne oraz niezrównoważone rozumienie humanizmu przez dezorientowanie ludzi w kwestiach dżihadu i islamu, a także wzbudzając w tym zakresie podejrzenia w ich sercach. Z humanizmem trudno pogodzić dziwny zwyczaj opowiadania się za współczuciem i łaską dla osób zaangażowanych w anarchię i terror w tym celu, aby zburzyć jedność kraju. Trudno to także stosować do tych, którzy z zimną krwią mordowali niewinnych ludzi i wpisywali się w trwający wieki proces niszczenia dobrobytu innego narodu oraz – co gorsza – do tych, którzy robili i robią to nadal w imię wartości religijnych. Z humanistycznym myśleniem trudno pogodzić i tych, którzy lekkomyślnie oskarżają islam o pozwalanie na ataki terrorystyczne.
Każdy wierzący powinien podążać za boskim Posłańcem (pokój i błogosławieństwo niech będą z nim) w przekazywaniu prawdy. Ludzie nigdy nie powinni zaprzestać przekazywania innym zasad szczęścia obowiązujących w obu światach. Towarzysze, którzy byli żywym przykładem prawdy ucieleśnionej przez Proroka, stali się też przykładem umiarkowania i równowagi w każdej kwestii. Pewni wybitni ludzie, którzy natychmiast podążyli za owymi towarzyszami, przyszli do kalifa, aby dowiedzieć się, jaka byłaby ich kara, gdyby przez przypadek nastąpili na konika polnego. Gdy patrzymy na zewnętrzne ściany meczetów i minaretów jaśniejących światłem, dostrzegamy w nich małe otwory, przeznaczone dla ptasich gniazd. Jest to z pewnością wyraz głębi miłości naszych przodków. Historia jest spleciona z tego typu potężnymi ludzkimi czynami, które chronią zwierzęta tak samo jak ludzi.
W ramach uniwersalnych zasad islamu namysł nad miłością, a także jej idea są bardzo zrównoważone. Odmawia się miłości prześladowcom i napastnikom, gdyż miłość i łaska im okazane sprawiają, że stają się oni jeszcze bardziej agresywni, rozzuchwalają ich i zachęcają do gwałcenia praw innych. Z tej przyczyny łaska nie powinna być okazywana ludziom, którzy zagrozili uniwersalnej miłości. Łaska okazana oprawcy jest najbardziej bezlitosnym aktem wobec prześladowanych. Jednakże powinniśmy okazywać łaskę tym, którzy nieumyślnie się potykają lub odczuwają skruchę za swe błędy. Prorok powiedział: „Pomóż swoim braciom bez względu na to, czy są oprawcami czy ofiarami. Możesz pomóc oprawcom sprawiając, aby zaprzestali ucisku (innych)”.[1]
[1] Bukhari, Mazalim, 4; Tirmidhi, Fitan, 68.
- Utworzono .