Życie, charakter człowieka i cnota
Kiedy umiera zwierzę, zostaje ono zapomniane tak samo jak miejsce, gdzie je zakopano. Lecz taka sama sytuacja nie odnosi się do człowieka. Czy ludzie, którzy nie zachowują wspomnień o swoich przodkach i nie zabezpieczają ich grobów, mają świadomość, że sprowadzają ich do rangi zwierząt? Szacunek dla zmarłych oznacza, że przyszłość żyjących można uznać za bezpieczną.
Jednym z najważniejszych sposobów zjednania ludzkich serc jest takie zachowanie, w którym zawsze szuka się okazji do świadczenia innym dobra. Kiedy taka okazja się nadarza, bezzwłocznie się z niej korzysta. Gdybyśmy tylko mogli ustawić działanie naszych serc na nieustanne świadczenie innym dobra!
Moralność, zdrowe sumienie, dobre obyczaje oraz cnoty są jak uniwersalna waluta, akceptowana w każdym miejscu. Nie mają na nią wpływu żadne zmiany wartości innych walut. Osoby obdarzone takimi cechami są jak kupcy dysponujący najwyższym kredytem. Mogą robić interesy, gdzie tylko zapragną.
Im bardziej człowiek cierpi i zdaje sobie sprawę z upływającego życia, tym głębsze stają się jego uczucia. Ci, którzy przeżywają życie w sposób nieświadomy i nigdy nie doznali cierpienia, nigdy też nie będą potrafili rozwinąć swych uczuć i zdolności. Nie będzie im też dane poczucie tego, iż są częścią istnienia.
Osoby z silną wolą oraz dobrym, mocnym charakterem, nie stracą nic ze swej cnoty, nawet jeśli zostały stworzone, by cierpieć tysiące rodzajów bólu czy smutku lub nawet jeśli są zmuszane do zmiany swoich poglądów i działań. Co natomiast powiemy o tych słabych ludziach, którzy nie doznali żadnego nacisku, a mimo to każdego dnia zmieniają swoje myśli i działania?
Niewiedza jest jak zasłona przytwierdzona do powierzchni rzeczy. Nieszczęśliwi są ci, którzy nie mogą jej usunąć. Nigdy też nie będą oni zdolni do przeniknięcia prawdy stworzenia. Największą niewiedzę stanowi nieznajomość Boga. Kiedy połączona jest ona z arogancją, staje się swego rodzaju obłędem niemożliwym do wyleczenia.
Rozsądny człowiek nie jest tym, kto domaga się dla siebie nieomylności i tym samym pozostaje obojętny na poglądy innych. Naprawdę rozsądny jest ten, kto naprawia swoje błędy oraz korzysta z rad innych. Wie bowiem, że ludzie są skorzy do błędów.
Życie człowieka zakwita w okresie dzieciństwa. W młodości wzrasta dzięki wewnętrznym napięciom i trudnościom, jakie napotyka na drodze do prawdy. Starość to czas, kiedy człowiek utrzymuje swoją witalną energię z pragnieniem zjednoczenia się z ukochanymi, którzy już odeszli. Jakże nędzne musi to być doświadczenie dla ateistów, którzy raz doświadczają życia jako komedii, a innym razem jako tragedii. Z tego powodu tłumią oni instynkt żarliwej nadziei i wdzięczności ludzkości.
- Utworzono .