Pokora
Ludzie pokorni i skromni są wysoko cenieni zarówno przez Stwórcę, jak i przez stworzenia. Ludzie wyniośli i zarozumiali, którzy poniżają innych oraz są aroganccy, nie są lubiani przez stworzenia i doznają kary ze strony Stwórcy.
Zarozumiałość jest brakiem wrażliwości i dojrzałości. Ludzie, którzy oddają się rozmyślaniom oraz są duchowo dojrzalsi, wszystko, co dostali, przypisują Stwórcy. Dlatego zwracają się do Najwyższego w uniżeniu i z wdzięcznością.
Pokora sprawia, że ludzie chętnie przyjmują Boże wyroki i stają się wytrwali w obliczu zniewag oraz napomnień ze strony innych. Ci, którzy wiedzą, gdzie jest ich miejsce i nie zachowują się w sposób pretensjonalny, są prawdziwie zabezpieczeni przed pogardą.
Pokora jest oznaką cnoty i dojrzałości, natomiast wyniosłość i zarozumiałość wskazują na człowieka małego ducha. Najdoskonalszymi ludźmi są ci, którzy z łatwością pozostają w bliskości i we wspólnocie z innymi. Natomiast ci, którzy są zbyt dumni, by przyłączyć się do nich i zawrzeć z nimi przyjaźń, są najbardziej niedoskonałymi istotami ludzkimi, pragnącymi jedynie rozgłosu.
Ci, którzy nie szukają i nie domagają się w swej społeczności prestiżu, prędzej czy później dojdą do wysokich stopni i zostaną wywyższeni. Ci natomiast, którzy mają kompleks wyższości, zostaną odrzuceni przez swą społeczność i staną się dla niej obcy.
Pokora jest znakiem tego, że człowiek staje się w pełni człowiekiem. Jedną z jej oznak jest to, że człowiek nie zmienia się po otrzymaniu wysokiego stanowiska, bogactwa, wiedzy, rozgłosu lub pozycji darzonej szacunkiem społecznym. Jeśli jakiekolwiek okoliczności sprawią, że postawy, idee lub zachowania tego człowieka się zmienią, to nie można go uznać za tego, który osiągnął prawdziwe człowieczeństwo i pokorę.
Pokora jest jak klucz do pozostałych cnót. Człowiek pokorny może posiąść wszystkie inne cnoty, natomiast ten, któremu brakuje pokory, zwykle bywa też pozbawiony pozostałych. Gdy prorok Adam popełnił błąd (pokój niech będzie z nim), pomimo pokory nigdy już nie odzyskał dawnej więzi z niebem. W przeciwieństwie do Adama Szatan, przechodząc ten sam test, nieodwracalnie stał się ofiarą własnej zarozumiałości i wyniosłości.
Ludzie pokorni osiągają wzniosłe (duchowe) miejsce w instytucjach duchowego kształcenia. W pełni korzystają z dobrej edukacji – czy to religijnej czy naukowej – i są przydatni dla społeczności. Natomiast ci, których duma oraz próżność nie pozwalają na korzystanie z dyscypliny i bycie nauczanym przez innych, zagubili swą drogę.
Majestat i chwała to wyjątkowe cechy boskiej Istoty. Ci, którzy zachowują się w sposób arogancki i przekraczają granice skromności, są karani przez Boga. Ci zaś, którzy znają swe właściwe miejsce i pozostają pokorni, zostają zaszczyceni Jego obecnością.
- Utworzono .