Poezja
Poezja wyraża piękno i symetrię ukryte we wszechświecie, a także zachwyt serca. Poezja to widok uśmiechniętego istnienia, wyrażony przez natchnione dusze. Pośród nich są ci, których serca stały się kałamarzami, a atramentem jest tchnienie ducha świętości.
Poezja to dźwięk, jaki słyszy się podczas zgłębiania zaświatów; język, który od nich pochodzi, jest taki przejmujący! Dźwięki i melodie poezji są czasem hałaśliwe, a czasem zwyczajne – w zależności od kondycji duchowej poety i jego wewnętrznej głębi. Z tego powodu każde jej słowo i dźwięk mogą być w pełni zrozumiane tylko wtedy, gdy jej słuchacz zna stan duchowy poety towarzyszący powstawaniu dzieła.
Poezja rodzi się i nabiera kształtów w zależności od wierzeń, kultury oraz sposobu myślenia, które wywierają wpływ na poglądy i wrażliwość poety. Tylko natchnienie potęguje poezję i sprawia, że wzbija się ona ponad to, co zmysłowe. W sercu, które tryska energią, atom staje się słońcem, a kropla oceanem.
Niezależnie od tego, jak wielką rolę pełni w poezji inteligencja i myśl, ludzkie serce podąża własnym szlakiem. Fuzuli powiedział: „Moje słowo jest nośnikiem wzorców przed armią poetów”. Kiedy myśli, które wzrastają w sercu, umieści się na skrzydłach wyobraźni, zaczynają one forsować drzwi wieczności.
Poezja niczym usilne błaganie wyraża wzloty i upadki, jak również entuzjazm i smutek czyjegoś wnętrza. Poeta koncentruje się na wzniosłych prawdach, a jego wiersze są jak oddechy pochodzące z zaświatów. Każda prośba to poemat, a każdy wiersz to błaganie. Dzieje się tak pod warunkiem, że skrzydła poematu trzepocą ku wieczności.
Wiersz, który powstaje w namyśle nad wiecznością, a potem na skrzydłach serca oraz z siłą ducha wznosi się ku niebiosom czystych myśli, nie musi zwracać uwagi na jakieś pozytywne myślenie. Ten świat wykorzystuje jedynie jako środek. Ma na celu odnalezienie i lapidarne ujęcie pewnej mądrości.
Poezja to coś więcej niż rymowana mowa. Wiele zwrotów, które nie są metryczne, przyciąga ducha oraz budzi zachwyt i zdumienie ze względu na ich znaczenie oraz sposób wyrażenia. Każdy z nich sam w sobie jest pomnikiem poezji.
Tak jak każda dziedzina sztuki, tak też poezja, która nie ma związku z wiecznością, staje się jałowa i wątła. Ludzki duch zafascynowany nieskończonym pięknem, ludzkie serce ogarnięte obsesją nieskończoności, ludzkie sumienie tęskniące za wiecznością błagają artystów, by zagłębiali się w świat, który wykracza poza ten obecny. Artysta, który jest oporny na te prośby, całe swe życie spędza na odwzorowywaniu zewnętrznej powierzchni rzeczy. Nigdy nie będzie w stanie zobaczyć tego, co kryje się za tą zasłoną.
Utwór rozważający relację między formą a znaczeniem w sposób, który przypomina relację duszy i ciała, lecz bez poświęcania jednego dla drugiego, osiągnie harmonię, która spodoba się wszystkim; będzie ona uznawana za coś naturalnego. Nawet wyobraźnia nie będzie w stanie zaproponować innego motywu dla takiego wiersza.
- Utworzono .