Prawda, Prawa i Jeszcze Więcej

Prawda jest jednym z imion Boga, al-Haqq, słowo to lingwistycznie jest zarówno bezokolicznikiem jak i przymiotnikiem. Niektóre ze znaczeń, które przebłyskują z cienia Prawdy są niezmienną rzeczywistością, której istnienie jest absolutne,są one zgodne z prawdziwą naturą rzeczy, przeciwieństwem fałszu i istnieniem samym w sobie. Oznaczają również udział lub część, predestynację i obowiązek. W rzeczywistości słowo to jest jedynym źródłem wszystkich prawd, niezależnie od tego, czy są one prawdziwe, proporcjonalne, relatywne, nominalne; jest prawdziwą esencją i fundamentem rzeczywistości, która obejmuje wszystkie wszechświaty. Czy jesteśmy tego świadomi czy nie, wszystkie prawdy, które są egzoteryczne, ezoteryczne, materialne czy też duchowe, peryferyjne lub centralne, są każdą z teofanii boskiego imienia, Prawdy ujawniającej się na różnych częstotliwościach fal. Każda z nich jest cieniem lub odbiciem ujawnienia, trwałości, oraz istnienia jego imienia w zależności od dziedziny w jakiej działa (af’āl) i w jakiej tworzy (āsār). Prawda może odnosić się czasem do wyobraźni, a czasem do tego co jest oczywiste, to co widzimy i rozumiemy poza tym szlachetnym imieniem jest pojednaniem pomiędzy umysłem a oczami, pomiędzy tym co subiektywne, a tym co obiektywne, oraz pomiędzy wiedzą, a tym co znane. Tak, Prawda jest tytułem porozumienia pomiędzy tym fenomenem, który ostatecznie nawiązuje do „Samoistnego”.

Są dwa rodzaje istnienia: samo/niezależne oraz zależne. „Jedyny, który w gruncie rzeczy istnieje” istnieje przez siebie i sam z siebie, ten atrybut jest przeznaczony tylko i wyłącznie dla Boga Wszechmogącego, bezwarunkowo bogatego, Jedynego, który nie potrzebuje niczego, absolutnie niezależnego, Jedynego wolnego od wszelkich wad i ograniczeń, który nie jest ani materią, ani substancją, ani też cechą, nie jest osadzony w przestrzeni, w rzadnym konkretnym miejscu, Jedyny Pan wieczności, posiadacz cech doskonałych. Prawda w tym sensie jest jednym z najpiękniejszych imion Boskości, a inne prawdy nie są niczym innym jak przejawami i ujawnianiem ich w poszczególny sposób. Umowa pomiędzy sobą a światem zewnętrznym oraz ich jednolita natura, nie są przez ich samych lub przez ich własne prawa , istnieją one dzięki Jego prawu, ponieważ On uznaje je za niezbędne, a to daje im prawo do istnienia oraz bycia. Nieprawdą jest przywiązywanie ich istnienia do samych siebie, samoistnienie nie jest dla nich możliwe– rezczy są prawdziwe tylko w odniesieniu do Prawdy. Utrzymują, że są tymczasowo na tym świecie związani z kalendarzem Boskiego przeznaczenia i na czas nieokreślony w życiu przyszłym.

W związku z tym, prawda jest Jedyna w swojej niezależnej egzystencji. Jest absolutnym i niezmiennym istnieniem Boskiej Prawdy, wszystko inne jest jej promieniem. Wszystkie rzeczy poza Nim istnieją w sposób zależny, powodem jest ich wadliwa, stała potrzeba punktu oparcia. Jednak, ponieważ istnieją poprzez promienie Prawdy, uważane są za istniejące i stałe. Wszystko, co uważamy za stałe jest promieniem światła istniejącej Prawdy. Każde pojawienie się, rozwoju, pracy , aktywności, obowiązku, odpowiedzialności, które pojawia się w „sferze czynów i dzieł”, niesie ze sobą wartości, o ile są one związane z Prawdą. Każdą czynność, którą można powiązać z Prawdą, lub która się do Niej nie odnosi, wszystko co nie odnosi się do tej relacjii, nie jest na nią nakierowane rozpoczęte, analizowane lub syntezowane jest fałszywe i oznacza zniszczenie. Wszystkie rodzaje operacji, inicjacji i działań, oraz wszytsko co w rezultacie może przynieść , nawet wiarę i cnotliwe uczynki (jeśli nadal słowo cnotliwy może być tutaj odpowiednim słowem), które nie są związane z prawdą nie są niczym więcej jak urojeniami, sugestiami, oraz jak powiedział prawodawca- prorok, są one „zmęczeniem na próżno”.

Prawdziwi wierzący, wszystkie swoje czyny odnoszą do Boskiego imienia, imienia Prawdy; jest ono niezastapione i z tym przekonaniem podejmują działanie. Rozważają bycie wiernym Prawdzie jako obowiązkową zapłatę oraz jako znak Boskiej łaski (jabri-lutfi). Szacunek dla prawdy ozdabia ich życie, zasze są nim zajęci. Cenią przejściowe, nietrwałe, pozornie zwodnicze rzeczy, które w pewnym sensie są zaprzeczeniem prawdy, ze względu na ich zależność, wartość względna , która jest miarą ich zaangażowania w nie. Wierzący szukają tego co jest wieczne i trwałe – to co wskazuje drogę i dobre zakończenie, tego co przypomina o Nim, tego co mówi o Nim w prostych słowach, tego co mieści się w Prawdzie w prawdziwym znaczeniu tego słowa, dla tego co wywołuje rozważania o Prawdzie w duchu. Zawsze rozwijają się, wędrując wzdłuż osi prawdy określanej przez Jedyną Prawdę. Ścieżka ta jest tak szeroka jak autostrada, wzdłuż której wierzą w prawdzie, działają w prawdzie, odnoszą się do prawdy, rozmawiają w prawdzie, są za prawdą i zachowują się w prawdzie. Domagają się Prawdy, aby przezwyciężać wszystkie przeciwności, ponieważ zmierzają do przyjemności jaką jest Jedyna Prawda. Wykonują swoje dzieła będąc wierni prawdzie, zawsze są zajęci prawdziwym działaniami i niestrudzenie działają, aby wywyższać Prawdę. Kiedy mają coś zabrać, biorą tylko to, co należy do nich. Spodziewają się nagrody za to, co słuszne więc robią to bezbłędnie. Zawsze są ostrożni jeśli chodzi o rzeczy, które nie mają związku z prawdą, ponieważ wiedzą, że prowadzą one do fałszu.

Prawda oraz związane z nią prawa- mają szeroki zakres i konotacje: przeciwieństwo fałszu, cięższa strona skali balansującej mocy, działka każdego i wypełnienie indywidualnych praw odnoszących się do interesów, przywileje, potrzeby i obowiązki rozpoznawane przez prawowity reżim.

Prawdziwym właścicielem wszystkich tych praw jest Bóg, Prawda, do której należą wszystkie części i całość rzeczy, substancje i cechy, przyczyny i skutki. Niemniej jednak, poprzez niektóre uprawnione stanowiska, nadał On te prawa w formie udziałów i uprawnień, a innym dał możliwość do korzystania z tych interesów i przyjęcia władzy. Ci którzy podejmują się tych zdolności muszą utrzymywać balans, troszcząc się o opiekę nad sprawami publicznymi, tak bardzo jak troszczą się o prawa indywidualne.

Na pierwszy rzut oka, to co możemy zobaczyć na tym świecie, prawa te nadawane są przez indywidualne osoby lub osoby prawne. Mimo to, jak powiedziano powyżej i należy podkreślić to raz jeszcze, wszystkie prawa należą d Boga, Jedynego Prawdziwego, zostały one powierzone ludziom jako dary. Prawa, które nazywamy „Prawami Boga”, „prawami człowieka”, lub „ prawami obywatelskimi” wynikają z prawomocnych wyroków, rozwiniętych z tych praw i odnoszą się one do terminologii prawników. Teraz spójrzmy na klasyfikację prawniczą, która dzieli się na prawa umieszczone pod trzema nagłówkami:

1. Prawa należące tylko do Boga, jako że Wszechmogący Bóg jest prawdziwym posiadaczem wszystkiego, prawo publiczne, które „względnie” należy do społeczeństwa uważane jest za prawo zaliczajace się do tej kalsyfikacji.

2. Prawa jednostek, wynikające z racji naturalnych przepisów prawnych , dające ludziom możliwość posiadania, odpowiedniego zwiększania zasobów oraz korzystania z nich.

3.Prawa związane z przepisami prawa powszechnego , które odnoszą się za równo do osób indywidualnych jak i do społeczeństwa w odniesieniu do interesów, korzyści, oraz możliwości przeznaczenia.

Prawa które odnoszą się do Boga, są lepsze od wszystkich innych praw. Prawa te są wolne od wszelkich interwencji, sposób w jaki działają nie może ulec zmianie, charakteryzują się także innymi prawami, a mianowicie- rzadne z innych praw nie może być ponad nimi. Nie można kierować wybaczeniem, pojednanie nie może być szukane, ani utracone, nie można nawet tego usiłować. Naruszenie któregokolwiek z tych praw, niezależnie od formy czy charakteru, w jaki to zostanie uczynione, odnosi się do społeczeństwa i czyni z całego społeczeństwa powód, jednakże ochrona tych praw została przyznana państwu w imieniu opini publicznej w celu badania naruszeń. Każdy członek społeczeństwa ma prawo się poskarżyć i zgłosić tego typu naruszenia, a także zeznawać w razie potrzeby.

Prawa Boga w islamie zawieraja w sobie uwielbienie(salah), poszczenie (sawm) jałmużnę (zakah), pielgrzymkę (hajj), jak i również opodatkowanie takie jak ushr (tithe), sadaqa al-fitr (obowiązkowy datek charytatywny płacony w miesiącu ramadan), haraj (podatek gruntowny) prawne kary oraz ekspiacje. Prawa w kategorii należności, oraz postanowienia dotyczące wolności jednostki zostały również uwzględnione w prawie prywatnym, zgodnie z ich stopniem ważności. W islamie, osoby indywidualne zostają obdarzone pełną dyskrecją rzeczy, z których odpowiednio mogą korzystać tak długo jak tylko nie tracą ich w sposób rozrzutny. Mogą wybrać, nie korzystanie ze swoich praw i rozpowszechnianie ich wśród innych lub poświęcanie ich na w naukę i edukację, stwarzanie fundamentów w ten sposób przekształcając swoją miłość w długotrwałą. Osoby mogą zrezygnować z niektórych ze swoich praw i zapomnieć, o niektórych swoich roszczeń od innych osób lub od społeczeństwa.

Korzyści i wspólne interesy i prawa należą do jednostek i do społeczeństwa, dlatego też decyzje dotyczące tych praw dokonywane są według równowagi, w zależności od tego czy konkretne prawa są cięższe w skali jednostek lub społeczeństwa. Tego rodzaju sprawy pozostają pod opieką prawników.

Prawa człowieka są tym o czym mówimy o wiele częściej niż kiedykolwiek indziej w innym wieku. Wedle islamu każdy człowiek rodzi się wolny. Każdy pozostaje równy w zakresie swoich praw i wartości. Wolność myśli, wolność wyrażania opinii i wolność sumienia są podstawowymi prawami każdego człowieka.Islam przyznaje takie same prawa i możliwości dla każdego bez względu na płeć, język czy religię. Wszystkie prawa obejmują duchowe oraz fizyczne aspekty ludzi ponadto zostały określone ze względu na prawa dzisiejsze oraz te, zostaną określone w przyszłości.

Zanim osiągneliśmy obecny poziom zrozumienia, w historii całej ludzkości, rozwój praw człowieka był długotrwały jednak wątpliwym jest, czy aby ten poziom jest wystarczający. Było wiele zmagań w tym kierunku: definicje zostały naciągnięte do skrrajności, podjęto wiele nieprawidłowych działań-podczas korygowania jednego kłamstwa, powstawały inne. Kiedy określona praca była ostatecznie zakończona , wysiłki mające na celu udoskonalenie ich nowymi wersjami, edytowaniem i strojeniem nigdy nie dobiegły końca. Poprawki, rozszerzenia, a także opracowania przyniosły nowe zestawy błędów. Często z dobrej woli podejmowane niekończące się wysiłki nie przynosiły niczego wiecej prócz rozczarowania, które doprowadziły do utraty nadziei lub z powrotem do punktu wyjścia. Problemy nigdy się nie skończyły ani nie miały alternatywnych roziązań. Podczas gdy bez większego celu goniono za fantazjami w delirium, zamiast wypełnienia luki wiele myśli stało się bezwartościowych z powodu sprzeciwów i sporów, to delirium zdawało się nie mieć końca.

Wraz z pojawieniem się islamu prawa człowieka zostały kompleksowo zdefiniowane. Prawa, które zostały wcześniej wyrażone w innych religiach, wyrażone zostały w kategoriach ogólnych, lub utajone w formie aluzji, które następnie z niezależnego rozumowania wymagały wyjaśnienia. W Koranie zostały one jeszcze raz ustalone w bardzo jasnym stylu, oraz poprzez praktykę proroka, nie pozostawiły miejsca na rzadne odchylenia.

Święty Koran w wyjątkowym języku, podkreślił prawa człowieka w szczegółowy sposób. Możemy zauważyć duży nacisk na ochronę tych praw w Koranie, określają pewne sankcje zgodnie z warunkami, w tych kwestiach. Prawodawca prorok jasno określił te prawa za pomocą czynów, które sam stosował. Ostrzegał usilnie, że prawa te odnoszą się do Praw Boga i stosowanie się do nich jest konieczne.

W islamskiej terminologii, wszelkie prawa pochodzą z woli Boga,każde z nich jest błogosławieństwem powierzonym jako znak jego łaski dla ludzkości, nawet jeśli jest to niezależne od naszej woli (jabri-lurti). Dlatego też prawa są podarowane każdej istocie ludzkiej poprzez stworzenie i nie mogą być nabywane lub sprzedawane jako towar. Największą pewność uzyskanych praw ma się wtedy kiedy członkowie społeczeństwa, szanowani ludzie i uczciwe autorytety przyjmują tę definicję praw całym sercem czyniąc je częścią ich natury, czcząc ją jak własną duszę oraz dążąc do jej ochrony.

To postrzeganie praw człowieka jest możliwe tylko w społeczeństwie, które rozpoznaje te prawa z wdzięcznością, jako prawa przyznane przez Boga Wszechmogącego. Społeczeństwo docenia wszystkie błogosławieństwa od Boga, społeczeństwo które podąża prosto z niezwykłym wyrafinowaniem, wierząc w to, że będzie rozliczane za jutro z tego, co robi dziś społeczeństwo, które stoi na straży prawdy i szanuje wszelkie prawa. Nie można mówić o ludzkich wartościach, ani o prawach człowieka, wśród mas ludzi, które nie wierzą w Boga ani w dzień sądu, które nie podażają za pismami lub nie uznają posłanców, czy też nie doceniają wartości i nie okazują szacunku wobec prawdy. Nie mają uznania dla istotnych spraw, spraw wiary, sprawiają wrażenie posiadania jakiejś wiary, własnej wiary, która obraca się wokół zmysłowości. Dla nich, to nie jest wiara jeśli nie pozwala im na doznawanie pragnień zmysłowych, nie jest nauką coś co nie zgadza się z ich pragnieniami. Ludzie spośród nich nie mogą zostać uczonymi, - kiedy są całkowicie zagubieni w delirium, uważają każdą inna osobę za ignoranta lub reakcjonistę. Szkalują tych, którzy nie myślą w taki samo jak ci, których poglądy są przestarzałe, a w klasyfikacji osób dzielą społeczeństwo na dwa obozy. Rzeczywiście ich myśli nie wynikają z rozsądku, a ich zachowanie jest powodem zaślepienia. Szatańskie intelektualne dziedzictwo, które odziedziczyli jest nadużywane, a konfliktowa dialektyka jest zwodnicza. Surową moc jaką angażują w działaniu przeciwko prawdzie jest desperacka, szatańskie produkty z powodu bezsilności, kiedy zawodzą intelektualnie, mają w zwyczaju uciekać się do demagogii czy do konfliktowej dialektyki , metody realizowanej po raz pierwszy przez szatana na tajemnicze rozkazy Boga, by bić pokłony prorokowi Adamowi. Dlatego też szatan może być uważany za wynalazcę dialektyki konfliktowej, a jego późniejszych podwykonawcy zostali nadużyci przez władze przeciwko prawdzie.

Muzułmanie nie tylko w epoce światła- czasach proroka, ale zawsze starali się osiągać w najbardziej skrupulatny sposób, najwyższą zdolność w postrzeganiu praw człowieka. Mocna wiara w Boga oraz w życie ostateczne , oraz ich mocno utrwalone duchowe przekonanie o wyższości rządów prawa, oraz ich determinacja w kontynuowaniu działań na prostej drodze wymaga od nich działania w harmonii z naturą i ich istotą. Prawdziwym aspektem ich stanu było to, że pozostawali oni w szczerym służeniu Wszechmocnemu Bogu. To co było od nich oczekiwane, było starannie przez nich wypełniane, pozostawali oni także zawsze uczciwi poprzez ich wewnętrzne skłonności, które za zostały uksztaltowane przez świadomość “idealnej dobroci” lub ihsan- świadomości, czyli tego, żę Bóg jest wszystkowiedzący oraz wszystkowidzący. Robili oni to, co im nakazywano, będąc świadomi ostatecznej lini pomiędzy posłuszeństwem i nieposłuszeństwem.

W czasach proroka z całym sercem i z zadowoleniem przyjmowano wszystkie nakazy oraz rady, mistrza wszelkich praw, a opozycja ograniczała się do wąskiego grona hipokrytów. Wszystkie słowa proroka wprowadzone były w życie, cokolwiek powiedział dosięgało swojego celu, a także wykraczało daleko poza zwykłą semantykę.

Kiedy prorok zaszczycił swoją obecnością Medynę, skrupulatnie obserwował zastrzeżenia zawarte w Karcie, którą podpisał w zróżnicowanej pod względem wyznań, spojrzenia na świat oraz narodowości społeczności. Niezależnie od wyznania, rasy i rangi społecznej, ustawa została różnie zrealizowana przez wszystkich, a miasto Medyna stało się bezpieczną przystanią dla każdej społeczności. Był to złoty wiek, a miasto proroka było jak ogród w raju. Ci którzy pozostawali blisko tego wieku byli blisko Boga, a także blisko istnienia ludzkiego, natomiast inni, którzy nie zwalczali swoich cielesnych pragnień i ambicji wieki w których żyli zamieniły się w proch.

Ani karta Medyńska, ani też kilka przykładów zawartych w ramach tej pracy, nie mieści tego co islam ma do powiedzenia w kwestii praw człowieka. Sułtan wysłanników uczy nas praw człowieka przez całe swoje życie. Ostrzegał na aby zwracać największą uwagę na wszystkie prawa, oraz aby nigdy nie ignorować nawet tych pozornie nieznacznych. Dla niego wszystko co jest niedoceniane, nie jest mniejsze. Przypomniał nam jak dalece można osiagnąć szacunek, a także starch przed wszechmogącym Bogiem, aby zapobiec naruszeniu głównych praw. Był zdecydowany i zawsze realizował to co mówił. Był znany ze swojej wrażliwości i cnoty, a te cechy sprawiły, że wierzący usadowili go na tronie w swoich sercach.

Zanim odszedł do swojego Pana, pożegnał się z anielskimi społecznościami liczących kilkatysięcy ludzi hajj- podczas jego jedynej pielgrzymki –mówiąc nie tylko do tych ludzi, ale mówiąc do wszystkich swoich zwolenników, iż przyjdzie na koniec czasów. Po raz ostatni powtórzył wszystkie zasady , których uczył od lat , a każda z jego wypowiedzi podczas kazania była Deklaracją Praw Czlowieka. Mistrzowie słowa mówią, że, rzeczywiście każde słowo w jego kazaniu rozbrzmiewało życiodajnym przesłaniem. Jego widownia, która być może nie była zaznajomiona z jego wypowiedziami, poczuła się zaszczycona słysząc te perły z jego ust, została określona inaczej tym razem. Prorok ogłosił swoją wiadomość po raz ostatni swojej wspólnocie, mówiąc , żeby wspólnota wiernych wyznawców, upojona jego słowami, wprowadzała je w życie i przekazywała je następnym pokoleniom.

Sułtan mowy poruszył wiele różnych zagadnień tego dnia, począwszy od Bożych praw do prawa rodzinnego, które w pewnym sensie stanowiły istotę jego misji. Większość wszystkich praw należy do Boga, tymi słowami zaczął swoje kazanie, chociaż może być to rozszerzeniem uwagi lub wnioskiem. „Bójcie się Boga I powstrzymujcie się od bycia nieposłusznym wobec niego” było jego pierwszym słowem. W istocie wiara w Boga i bycie mu posłusznym z szacunkiem byłoby zapewnieniem oraz akceptacją szacunku dla praw człowieka. Brak tego uczyniłoby poszanowanie praw człowieka bardzo trudnym, a może nawet niemożliwym.

Potem wskazał na obowiązki I odpowiedzialność małżonków wobec siebie, wielokrotnie podkreślając, że kobiety są nieskończonym błogosławieństwem im powierzonym i pownny być należycie traktowane. Ostrzegał , że harmonia w rodzinie jest podstawą, która sprawia, że społeczeństwo, jest tym czym jest, oraz sprawia że powinniśmy odczuwać bojaźń bożą z szacunku do Boga. Skupił się na wszystkich zwyczajach głęboko zakorzenionych od czasów ignorancji.

Obrona własnego mienia, życia, umysłu, religii i potomstwa były jednymi z kluczowych kwestii, podkreślił je z ożywionym oddechem, jakby mówił z zaświatów, stojąc na krawędzi innego świata. „Twój Bóg jest jeden, Twój ojciec jest jeden: wszyscy pochodzicie od Adama” i podniósł głos, oferując złoty klucz do rozwiązania poważnego problemu, który dotyka nasz wiek jak zaraza.

Podczas swojej pożegnalnej pielgrzymi, wygłosił kazanie, odniósł się do wielkiego sądu, gdzie każdy z nas będzie przesłuchiwany z najdrobniejszych szczegółów naszego życia, nakazał także, aby uważnie obserwować prawa różnego rodzaju. Pewne kwestie dotyczące praw człowieka nie zostały jeszcze rozwiązane nawet we współczesnych czasach. Jednakże islam, ustalił mocną zasadę praworządności wieki temu. Jeśli nie będziemy oceniać definitywnie, nikt nie jest przestępcą, nawet skazany ma pewne prawa, które nie mogą mu zostać odebrane. Nikt nie powinien być przesłuchiwany na podstawie prawdopodobieństwa , nikt nie powinien byc torturowany. Każde prawo jest cenne i nie powinno być podważane. Moc powinna zależeć od prawa, a prawo nie może zostać poświęcone przeciwko władzy.

Władza zawsze była wrogiem prawdy, czy to w życiu społecznym, gospodarczym, administracyjnym i politycznym. Ci którzy mają moc skorzystania z tego prawa zgodnie z ich własnym interesem. Interpretowali życie jako arenę do konfliktu i walki, a tym samym nie dając praw innym, w ten sam sposób ich moc i okoliczności panujących pozwoliły na wykrzykiwanie: „ Mam moc”, ponieważ diabolicznie podnieśli miecz do nieba.

Ale dla tych, którzy powzięli prawdę oraz to co jest dobre za punkt wsparcia preferując prawdziwą przyjemność Jedynej Prawdy, umieszczając cnotę nad ich osobiste intresy tak jak tylko mogli. Uważali oni wszystkie prawa za przejawy pięknej Boskości Prawdy, obserwowali je odpowiednio, ponieważ obejmowały one wszystkich ludzi jak braci i siostry i przybywali z pomocą w razie potrzeby. Prawdziwi wierni starali się powstrzymywać ich cielesne pragnienia i starać się żyć tak jak mistycy, zwracając swoje życie ku niebu, zamieniając w ten sposób ten świat w niebiański ogród.

Ci ludzie światła w ramach różnych funduszy i fundacji wykorzystywali trwałe rozwiązania dla ochrony mniejszości robotników, dzieci, chorych , bezdomnych i bezrobotnych.

Nie były to podstawowe prawa człowieka, które zapewniał świat islamu: inni także mieli prawo do posiadłości muzułmanów– to był podatek od bogatych, którzy byli w potrzebie, wierzący byli bardzo ostrożni w tej kwestii, starali się aby inni nie odczuwali wdzięczności za ten uczynek.

Na tyle na ile zapreprezentowaliśmy nasze wartości, tak samo uwierzyliśmy, żyliśmy i zachowywaliśmy się. Kiedy doskonałe połączenia pomiędzy wiarą, religią i dobrocią pękły kłamstwo zastąpiło prawdę, następnie potęga uciemiężyła słabość, a prawa zostały naruszone. Wtedy Bóg zabrał od nas świadomość braterstwa, poczucie bezpieczeństwa i współczucia, szacunku dla praw i wszystkich błogosławieństw które nam łaskawie powierzył. Czy dałby je spowrotem ? Nie wiem. Ale on zawsze nagradzał te osoby, które działały w swoich zobowiązaniach zgodnie z prawdą, wierze, oddaniu i cierpliwości. Nigdy nie opuścił tych, którzy byli lojalni wobec Jego słowa i zwracali się do Niego w oddaniu prawdy.

Bóg ma nieskończoną liczbę imion, począwszy od tego, że jest on Prawdą
Jakież to wspaniałe dla sługi je promować
Pomyśl, dlaczego błogosławieni towarzysze czytali surę Asr,
Zanim odeszli.

Dla tych którzy dobrze znają ten rozdział, jest on dla nich tajemnicą zbawienia
Prawdziwa wiara przychodzi wraz z modlitwą
Poprzez prawdę i wytrwałość: to jest człowieczeństwo
Kiedy wszystkie cztery są połączone, nie ma dla Ciebie rzadnych zmartwień.

M.Akif

Tweet

Whatsapp