Towarzysze
Ci ludzie stanowili pierwszy i czysty kanał, za pomocą którego przekazywane były Koran i Sunna. Bóg jest Godnym zaufania i Tchnącym zaufanie. Koran opisuje anioła Gabriela jako solidnego, mającego władzę i słuchanego (81:20-21). Prorok Muhammad znany był ze swej uczciwości i wiarygodności.
Koran został powierzony Towarzyszom Proroka, którzy zapamiętywali i zapisywali go, aby przekazać innym oraz przyszłym pokoleniom. Zgodnie z Ibn Handżarem al-Asqalani, uczeni definiują Towarzysza, jako „wiernego, który widział i słyszał Wysłannika co najmniej raz i zmarł jako wierzący”.[1] Choć niektórzy uczeni zastrzegali, że status Towarzysza mają jedynie ci, którzy żyli w obecności Proroka przynajmniej rok albo dwa, to większość twierdzi, że wystarczy, aby byli obecni w jego środowisku na tyle długo, żeby nieco z tej atmosfery skorzystać.
Towarzysze różnili się rangą i wielkością. Niektórzy wierzyli w Przesłanie Proroka od początku, a inni przyjęli islam tuż przed śmiercią. Koran dzieli ich w zależności od tego, czy nawrócili się przed czy po zdobyciu Mekki (9:100; 57:10).
Taką samą gradację przeprowadził Wysłannik. Na przykład upomniał Chalida, gdy ten obraził Ammara: „Nie przyczyniaj trudności moim Towarzyszom”.[2] Napomniał też Omara, który uraził Abu Bakra: „Dlaczego nie zostawisz moich Towarzyszy mi? Abu Bakr wierzył we mnie, kiedy wy wszyscy jeszcze mnie negowaliście.” Abu Bakr padał na kolana i wyjaśnił: „O Wysłanniku Boży, to był mój błąd”.[3]
Hakim al-Nisaburi podzielił Towarzyszy na dwanaście kategorii, i większość uczonych przyjmuje jego podział:
Czterech Sprawiedliwych Kalifów (Abu Bakr, Omar, Osman i Ali), oraz reszta z dziesięciu, którym obiecany został raj (Zubajr ibn al-Ałłam, Abu Ubejda ibn al-Dżarrah, Abdurrahman ibn Auf, Talha ibn Ubejd Allah, Sa’d ibn Abi Waqqas i Sa’id ibn Zajd).
Ci, którzy wierzyliprzed nawróceniem się Omara i spotykali się potajemnie w domu Arqama, żeby słuchać Wysłannika.
Ci, którzy wyemigrowali do Abisynii.
Pomocnicy (Ansarowie), którzy zaprzysięgli wierność Prorokowi w Aqaba.
Pomocnicy, który zaprzysięgli wierność w następnym roku.
Emigranci, którzy dołączyli do Wysłannika w czasie hidżry, a przed jego przybyciem do Medyny z Quba, gdzie pozostawał przez krótki czas.
Towarzysze, którzy walczyli pod Badr.
Ci, którzy wyemigrowali do Medyny pomiędzy bitwą pod Badr a traktatem w Hudajbija.
Towarzysze, którzy ślubowali wierność pod drzewem podczas wyprawy Hudajbija.
Ci, którzy nawrócili się i emigrowali do Medyny po traktacie Hudajbija.
Ci, którzy przyjęli islam po zdobyciu Mekki.
Dzieci, które widział Prorok kiedykolwiek i w jakimkolwiek miejscu po zdobyciu Mekki.[4]
Uczeni muzułmańscy najwyższej rangi, których umysły oświetlone są wiedzą naukową, a dusze wiedzą i praktyką religijną, zgadzają się co do tego, że prorocy byli najwspanialszymi ludźmi. Zaraz po nich następują Towarzysze Ostatniego Proroka.
Wszyscy muzułmańscy uczeni, teolodzy, tradycjoniści i inni ludzie szlachetni zgadzają się co do tego, że – choć niektórzy ludzie bogobojni mogą rywalizować z Towarzyszami w pewnych cnotach – to generalnie nawet najniższy z nich, jak Wahszi (który zabił Hamzę), wciąż ma przewagę nad tymi, którzy przyszli po Towarzyszach.
[1] Ibn Hajar, Al-Isaba, 1:7.
[2] Ibn Athir, Usd al-Ghaba, 4:132.
[3] Bukhari, “Tafsir,” 7:3.
[4] Hakim, Ma‘rifat ‘Ulum al-Hadith, 22-24.
- Utworzono .