Kategorie sunny
Sunna dzieli się na trzy kategorie: słowną, praktyczną i opartą na aprobacie.
Sunna słowna
Na tę kategorię składają się słowa Wysłannika, które stanowią podstawę przepisów religijnych. Przytoczymy poniżej kilka przykładów:
„Nie ma zapisu dla spadkobiercy”.[1] Innymi słowy, nie można zapisać żadnego dobra na rzecz swych spadkobierców, ponieważ dziedziczą oni majątek naturalnie. Zapis może zostać dokonany na rzecz biednych lub instytucji pożytku publicznego.
„Nie wyrządzaj szkody (innym), i nie rewanżuj się szkodą za szkodę”.[2] Nie wolno podejmować wobec innych działań negatywnych i szkodliwych, ani też mścić się złem za zło.
Dziesiąta cześć będzie dawana (ze zbiorów) nawadnianych deszczem albo rzeką; ale dwudziesta część (z pól) nawadnianych przez ludzi (za pomocą irygacji lub noszenia wody).[3] Koran nakazuje dobroczynność, ale nie wchodzi w szczegóły, jak czynić to właściwie. Takie regulacje zawarte są w Sunnie.
„Woda morska jest czysta i wolno spożywać wyjęte z niej, martwe zwierzęta”.[4] Muhammad udzielił takiej odpowiedzi, gdy ktoś zapytał go, czy można dokonywać wudu (ablucji rytualnych) wodą morską. Stało się to podstawą wielu innych regulacji.
Sunna praktyczna
Koran zazwyczaj ustanawia jedynie generalne reguły i zasady. Na przykład nakazuje modlitwę i pielgrzymkę, ale nie opisuje szczegółowo jak je wykonywać. Wysłannik nauczany przez Boga poprzez inspirację albo anioła Gabriela, przekazywał wiedzę na ten temat swoim zachowaniem, działaniami. Całe jego życie było jednym, długim przykładem, naśladowanym przez wszystkich muzułmanów. Wysłannik prowadził codzienne modlitwy przed swymi Towarzyszymi i nakazywał im modlić się tak jak on to czynił.[5]
Sunna opiera się na aprobacie. Wysłannik zazwyczaj korygował błędy swych Towarzyszy, wchodząc na pulpit i zapytując: „Dlaczego ktoś tak uczynił?”[6] Widząc coś dobrego w zachowaniu, aprobował je bezpośrednio, albo pośrednio – milcząc:
Dwóch Towarzyszy, podróżując przez pustynię nie mogło znaleźć wystarczającej ilości wody, aby wykonać obmycie przed modlitwą, użyli zatem piasku (tajammum). Kiedy później, jeszcze przed zakończeniem pory modlitwy znaleźli wodę, jeden z nich wykonał łudu i powtórzył modlitwę, a drugi nie. Po powrocie zapytali Proroka, jak należało postąpić. Do tego, który nie powtórzył modlitwy rzekł: „Postąpiłeś zgodnie z Sunną”. Następnie zwrócił się do drugiego i powiedział: „Ty będziesz miał nagrodę podwójną”.[7]
Prorok Muhammad nakazał wymarsz do Banu Qurejza bezpośrednio po bitwie Rowu. Powiedział: „Pospieszcie się! Na miejscu wykonamy modlitwę popołudniową”. Niektórzy zrozumieli, że mają się pospieszyć i modlić już u Banu Qurejza, ruszyli więc bez zwłoki w drogę. Inni jednak zrozumieli, że owszem mają się spieszyć (tak w ogóle), ale mogą przed wyruszeniem wykonać modlitwę. Wysłannik zaakceptował obydwie interpretacje.[8]
[1] Ibn Maja, “Wasaya,” 6; Tirmidhi, “Wasaya,” 5.
[2] Ibn Hanbal, Musnad, 1:313.
[3] Tirmidhi, “Zakat,” 14; Bukhari, “Zakat,” 55.
[4] Abu Dawud, “Tahara,” 41; Tirmidhi, “Tahara,” 52; Nasa’i, “Tahara,” 47.
[5] Bukhari, “Adhan,” 18; Ibn Hanbal, 5:53.
[6] Bukhari, “Salat,” 70; Muslim, “Nikah,” 5.
[7] Darimi, “Tahara,” 65; Abu Dawud, “Tahara,” 126.
[8] Darimi, “Maghazi,” 30; “Khawf,” 5.
- Utworzono .