Sunna i jej miejsce w prawodawstwie muzułmańskim
Nauka hadisów zajmuje się życiem Proroka Muhammada, w sposób szczególny zaś jego słowami i czynami, oraz czynami, na które zezwolił innym. W tym rozdziale ograniczymy się do jego własnych słów i czynów. Czyny te dzielą się na takie, których autorytet obliguje nas do stosowania jako praw i reguł, oraz na sprawy osobiste, które – jeśli służą nam jako wskazówki w życiu – stanowią źródło nagrody duchowej i błogosławieństwa.
Nauka fiqhu (prawa muzułmańskiego) nie dotyczy osobistych spraw Proroka. Fuqaha (prawnicy) sądzą, że jeśli te sprawy dotykają działań dobrowolnych i celowych, to powinny być umieszczone w odpowiednim dziale prawa. Jednak, jeśli są to kwestie osobistych upodobań Proroka, które nie stanowią podstawy prawodawczej, to nie są one przedmiotem zainteresowania prawników. Zaś według uczonych zajmujących się hadisami (muhaddisun), wszystko, co jest związane z Wysłannikiem włączane jest do kategorii Hadis (Tradycja) i ich dotyczy.
Sunna jest zapisem każdego działania Wysłannika, jego słów i akceptacji i stanowi drugie źródło prawodawstwa muzułmańskiego i zasad życiowych muzułmanów (pierwszym jest Koran). Wszyscy uczeni religijni, a czasami również uczeni zajmujący się naukami przyrodniczymi, korzystają z niej w celu ustanowienia zasad swoich dyscyplin a także w celu rozwiązania pojawiających się trudności. Koran i autentyczna tradycja prorocka nakazują muzułmanom stosować się do Sunny.
Koran i Sunna są nierozdzielne. Sunna objaśnia dwuznaczności zawarte w Koranie, omawiając to, co zostało w nim jedynie pokrótce wspomniane, uszczegóławia to, co bezwarunkowe; pozwala na generalizacje na podstawie szczegółów i partykularyzacje z tego, co stwierdzone w sposób ogólny.
Na przykład sposób modlitwy, poszczenia, dawania jałmużny i wykonywania pielgrzymki został wyjaśniony i opisany w Sunnie. Znajdują się tam także takie reguły prawodawstwa, jak np. to, że nikt nie może dziedziczyć po Proroku, zabójcy nie mogą dziedziczyć po swoich ofiarach, nie wolno spożywać mięsa osłów domowych a mężczyźnie nie wolno poślubiać kuzynek żony, jeśli ona sama jeszcze żyje. W rzeczy samej, Sunna dotyczy każdego aspektu islamu i muzułmanie muszą zgodnie z nią projektować swoje życie. Z tego powodu Sunna była studiowana i przekazywana każdemu nowemu pokoleniu niemal z taką samą troskliwością, jak Koran.
Wysłannik Boży nakazał swym Przyjaciołom bezwzględnie trzymać się Sunny. Mówił zawsze wyraźnie, aby mogli zrozumieć i zapamiętać jego słowa; zachęcał do przekazywania ich przyszłym pokoleniom. Niekiedy nawet namawiał do zapisywania jego słów, gdyż „Cokolwiek mówię, to jest prawdziwe”. Towarzysze z uwagą przyswajali sobie jego słowa i czyny i okazywali wielkie pragnienie wzorowania się na nich, nawet w drobnych szczegółach. Uznawali je za Boży depozyt, z którego należy czerpać możliwie najwięcej, wprowadzać w życie, zachowywać i przekazywać dalej.
Ponieważ prawdomówność stanowi kamień węgielny charakteru muzułmańskiego, Towarzysze Proroka nie kłamali. Analogicznie, jak nie przekręcali ani nie zmieniali Koranu, czynili co mogli, by zachować Tradycję i powierzyć ją następnym generacjom, zapamiętując albo zapisując. Spośród kompilacji hadisów, dokonanych za życia Towarzyszy, trzy są niezwykle sławne: Al-Sahifa al-Sadiqa Abdallaha ibn Amr ibn al-Asa, Al-Sahifa al-Sahiha Hammama ibn Munabbiha, oraz Al-Madżmu Zajda ibn Alego ibn Hosejna.
Towarzysze byli niezwykle sumienni w odniesieniu do Tradycji. Aisza i Abdallah ibn Umar relacjonowali ją słowo w słowo, nie zmieniając nawet litery. Kalif Umar ibn Abdul Aziz (rządził 717-20) nakazał spisać zachowane ustnie i krążące wśród muzułmanów hadisy. Pionierami w tym dziele byli tacy ludzie, jak Sa’id ibn al-Musajjib, Sza’bi, Alqama, Sufian al-Sawri i Zuhri. Po nich nastąpili specjaliści, którzy w całości skupili się na właściwym przekazie Tradycji, studiowaniu jej znaczenia, sformułowań oraz ostrożnej krytyce jej narratorów.
Dzięki tym uczonym dysponujemy drugim źródłem islamu w jego pierwotnej czystości. Jedynie studiując życie Proroka i dostosowując doń nasze własne, możemy zdobyć pełną akceptację Boga i podróżować szlakiem prowadzącym do raju. Ludzie najszlachetniejsi otrzymują swe światło od „słońca” przewodnictwa – Proroka Muhammada i przesyłają je do tych, którzy znajdują się w ciemności, aby również oni mogli odnaleźć swą drogę.
- Utworzono .